Τι είναι αυτά που κάνεις, ρε πατέρα;

Από την ώρα που είδα τη φωτογραφία του πατέρα με τη μικρή του κόρη στην αγκαλιά να συμμετέχει στον προπηλακισμό και την επίθεση ενάντια στον Γιάννη Μπουτάρη, πασχίζω να θυμηθώ από πού τον ξέρω.

Όχι τον ίδιο προσωπικά, αλλά τον ρόλο του ως γονιό που αδιαφορεί για το δηλητήριο που μεταγγίζει στο παιδί του. Σκέφτομαι πόσο δυνατά θα πρέπει να χτυπούσε η καρδιά αυτού του κοριτσιού όλα εκείνα τα λεπτά που το σκηνικό βίας εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια της χωρίς η ίδια να είναι σε θέση να το αποκωδικοποιήσει. Και πόσο βαθιά θα έχει χαραχτεί αυτή η ανάμνηση μέσα της.

Στην ίδια περιοχή, τέσσερις μήνες πριν, ένας άλλος πατέρας που κατέβηκε στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία και βρέθηκε ανάμεσα στο ετερόκλητο πλήθος της μαζικής συγκέντρωσης, δεν χρειάστηκε να κρατήσει την κόρη του αγκαλιά. Στην εφηβεία της, ήταν αρκετά μεγάλη για να τον συνοδεύσει με τη θέλησή της.

Την ώρα που τα υβριστικά συνθήματα κατά του Δημάρχου Θεσσαλονίκης ακούγονταν με οργή από τα χείλη του κόσμου, το ένα μετά το άλλο, ο συγκεκριμένος πατέρας ευχήθηκε να δει τον Μπουτάρη να αρρωσταίνει βαριά. Τότε το κορίτσι ύψωσε τον τόνο της φωνής της, «τι είναι αυτά που λες, ρε μπαμπά;» του είπε και εκείνος έμεινε να γελάει, ανίκανος να συνειδητοποιήσει το βάρος της κουβέντας που ξεστόμισε μπροστά στο ίδιο του το παιδί.

Η μόνη ελπίδα για να θεωρήσουμε ότι σήμερα ξημέρωσε μια καινούργια μέρα είναι αυτές οι κόρες και η μάχη που θα δώσουν στο μέλλον για να γίνουν καλύτερες από τους γονείς τους. Σε όλα.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Όλα τα νεώτερα για τον δήμαρχο και την επίθεση που δέχτηκε

Το μίσος είναι η ντροπή της πόλης