Τι είναι για σένα το Παρίσι;

Η πιο τουριστική πόλη στον κόσμο είναι ταυτόχρονα και η πιο λαμπερή. Όχι με το φως του νέον των ασιατικών μεγαλουπόλεων, ούτε με τον high tech κόσμο της νέας Υόρκης. Αλλά με τη λάμψη του πνεύματος, του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, της γαλλικής επανάστασης, του Διαφωτισμού και της Αναγέννησης, του Μάη του 68. Ένα μέρος που έχει φωλιάσει στην καρδιά των ανθρώπων για το ρομαντισμό του, τα συναισθήματα, το φλερτ και τον έρωτα, τις γεύσεις, τη μουσική, τη χαρά και εν τέλει την ίδια τη ζωή. Μια πόλη απολύτως ταυτισμένη με την καλή ζωή και τις ιδέες. Μια πόλη που υποδέχονταν πάντα, μια Κόσμοπολη.

Το χθεσινό χτύπημα στην πιο τουριστική πόλη στον κόσμο, μια πόλη που σύμφωνα με τον παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού ξεπερνά κάθε άλλη σε επισκέπτες, μια πόλη απωθημένο στα όνειρα κάθε δυνητικού ταξιδιώτη που ονειρεύεται μια βόλτα πλάι, στο Λούβρο ή το Καρτιέ Λατέν, ονειρεύεται να κατέβει σαν την Αμελί τα σκαλιά της Μονμάρτης και να διαβεί την πόρτα του Πομπιντού, το χθεσινό χτύπημα εκεί δεν είναι τυχαίο. Γκρεμίζει τις βεβαιότητες. Γκρεμίζει απλά όσα πίστευες. Τη θεωρία του άτρωτου.

Το χθεσινό χτύπημα στο Παρίσι είναι ένα χτύπημα στο υποσυνείδητο. Σε όσα εσύ, εγώ, ο δίπλα, ο κάτοικος αυτού του πλανήτη έχει καταγεγραμμένο στο μυαλό του ότι αντιπροσωπεύει το Παρίσι. Το Παρίσι ήταν ανέκαθεν το πιο ανοιχτόκαρδο μέρος του κόσμου. Ήταν η φρεσκάδα της Νουβέλ Βαγκ, ήταν η ορμή της γαλλικής ραπ των προαστίων, ήταν η μαγεία των αρωμάτων, η τέρψη της κουζίνας του, τα ονειρεμένα σπίτια στην ανατολική όχθη του Σηκουάνα, η φωνή της Πιαφ, το άκουσμα της Μασσαλιώτιδας στα στάδια. Το Παρίσι ήταν, είναι και θα πρέπει να παραμείνει το σύμβολο. Η πληγή στην καρδιά του είναι πληγή στην καρδιά όλου του κόσμου.

Το Παρίσι που αγαπάμε δεν είναι το Παρίσι της Λεπέν, των γκέτο των προαστίων, της επιθετικής τιμωριτικής πολιτικής στις εστίες πολέμου. Δεν είναι το Παρίσι των αποκλεισμένων που σήμερα εκδικείται. Είναι το Παρίσι που πονά και γλύφει τις πληγές του.