Τι κρύβεται πίσω από τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό;

Η πλειοψηφία όσων συμμετείχαν –και θα παραβρεθούν- στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία δεν είναι Χρυσαυγίτες, ούτε ακροδεξιοί. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων συμμετέχουν, λένε, δεν υιοθετούν «τον κίβδηλο πατριωτισμό των πατριδοκάπηλων πατριωτών». Αυτό ανέφερε μεταξύ άλλων η πολιτική κίνηση «Πράττω», της οποίας μέλος είναι ο ΥΠΕΞ, Νίκος Κοτζιάς, εκφράζοντας την άποψη πολλών εξ΄ημών. Είναι, λοιπόν, έτσι τα πράγματα; Ή έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι στα συλλαλητήρια «όλοι είναι ακροδεξιοί»; Μήπως, όμως, δεν συμβαίνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο;

Τι κρύβεται τελικά πίσω από τα συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα; Για να δώσει κανείς μια απάντηση στα ερωτήματα, θα πρέπει να εξετάσει τρεις παράγοντες: ποιοι συμμετέχουν, ποιοι είναι οι διοργανωτές και ποιο το μήνυμα που εκπέμπουν. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια είναι απλοί άνθρωποι απ΄όλα τα κοινωνικά στρώματα που έχουν «χτυπηθεί» από την οικονομική κρίση, και τα μνημόνια και τώρα νιώθουν ότι εκτός από την «τσέπη τους», κάποιοι απειλούν να πάρουν την εθνική τους ταυτότητα, την ιστορία τους. Μπορεί αυτή η αφήγηση να στηρίζεται σε στερεοτυπικές προσεγγίσεις και να είναι λανθασμένη, αλλά είναι μία «πραγματικότητα».

Οι συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια είναι απλοί άνθρωποι που δεν έχουν τη διάθεση, ούτε και τον χρόνο στη σκληρή καθημερινότητα που βιώνουν, για να εξετάσουν την πολυπλοκότητα των προβλημάτων, είτε σε διπλωματικό επίπεδο, είτε στο οικονομικό πεδίο και υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τους έχει προδώσει, ότι έπνιξε τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Είναι ακόμη ένα τμήμα της διανόησης, ΜΜΕ και δημοσιογράφων, που θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της αριστεράς έχει διεθνιστικές ρίζες, που αντιστρατεύονται (δήθεν) το αφήγημα της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων και συνεπώς η κυβέρνηση είναι έτοιμη να ενδώσει στις διαπραγματεύσεις για το όνομα της πΓΔΜ.

Κοντολογίς, όλοι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, πολλοί από τους οποίους συμμετείχαν στο παρελθόν σε παλλαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στα μνημόνια, βρήκαν μία καλή ευκαιρία για να «σηκωθούν από τον καναπέ τους» και να διαμαρτυρηθούν για όλα τα αρνητικά που συμβαίνουν γύρω τους. Κυρίως, όμως, για ν΄ αντιδράσουν στον τρόπο που η κυβέρνηση διαχειρίζεται ένα μείζον εθνικό θέμα, έστω κι αν δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν πώς το διαχειρίζεται. Το Μακεδονικό γίνεται φορέας πολιτικής και κοινωνικής διαμαρτυρίας, χωρίς «δεύτερη κουβέντα».

Τα συλλαλητήρια, συνεπώς, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα εκφράζουν την αγωνία μιας μερίδας της κοινής γνώμης για το Μακεδονικό και αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να σταλεί ένα μήνυμα αποδοκιμασίας στους κυβερνώντες. Ένα μήνυμα που προέρχεται απ΄ όλες τις κοινωνικές τάξεις μια και η δυσαρέσκεια και η αγωνία διαπερνά οριζόντια τον κοινωνικό ιστό και απευθύνεται πρωτίστως στα κόμματα εξουσίας.

Ποιος, όμως, διαφωνεί –και εδώ είναι η ουσία του θέματος- ότι ελλοχεύει ένας κίνδυνος που σκόπιμα ή από αφέλεια αποκρύπτουν τα ΜΜΕ και όσοι υποστηρίζουν και προσκαλούν τον κόσμο να συμμετάσχει στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό; Ποιος διαφωνεί ότι αυτά τα συλλαλητήρια γίνονται το όχημα για να χειραγωγηθούν οι πολίτες από ακραίες εθνικιστικές οργανώσεις και τη Χρυσή Αυγή; Για να βγουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας φωνές που αφελώς κάποιοι θεωρούσαν ότι είχαν οριστικά χαθεί;

Συζητώντας με δεκάδες εξ΄ αυτών που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης άκουσα πολλούς να διαμαρτύρονται για την ελλιπή, κατά τη γνώμη τους, δημοσιογραφική κάλυψη του γεγονότος, κυρίως από τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, αλλά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν εξέφρασε τον αποτροπιασμό του για τη βεβήλωση του μνημείου του Ολοκαυτώματος και τον εμπρησμό ενός νεοκλασικού κτιρίου από ακροδεξιά στοιχεία την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη. Κι όταν το ανέφερα στους συνομιλητές μου, με εξαίρεση δύο άτομα, δεν διαπίστωσα κάποια διάθεση καταδίκης. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν δήλωσε ότι ένιωσε άβολα καθώς δίπλα του στο συλλαλητήριο βρίσκονταν πρωτοκλασάτα στελέχη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Όλοι θεώρησαν πολύ φυσιολογικό να είναι και αυτοί, αφού «από κοινού υπερασπιζόμαστε τα εθνικά δίκαια». ΚΑΝΕΝΑΣ, παρότι επέμενα, δεν συμφώνησε ότι οι εθνικισμοί αλληλοτροφοδοτούνται, ότι το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και αύριο της Αθήνας είναι «βούτυρο στο ψωμί» του αλυτρωτισμού των Σκοπίων. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν διαμαρτυρήθηκε όταν ο Φράγκος Φραγκούλης χαρακτήριζε «γυφτοσκοπιανούς» τους γείτονες και οι διοργανωτές χαρακτήριζαν συλλήβδην τους πολιτικούς «αλήτες», «προδότες», «δωσίλογους» και το κοινοβούλιο «βουλή των ανδρείκελων». Αντιθέτως πολλοί συμφώνησαν και υπερθεμάτισαν. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ενοχλείται, όπως φαίνεται που πίσω από τους βαρύγδουπους τίτλους των διοργανωτών «Παμμακεδονικές Ενώσεις Υφηλίου», «Θερμαϊκός Ώρα Μηδέν», «Πολιτιστικοί Σύλλογοι Μακεδονίας» κρύβονται τα πλέον ακραία εθνικιστικά και αντιδημοκρατικά στοιχεία, ένα μίγμα κατάλοιπων της χούντας και νεοναζί, έτοιμων να επαναφέρουν το εμφυλιοπολεμικό κλίμα στην Ελλάδα, να υπηρετήσουν ξένα συμφέροντα και να εισβάλουν στην πΓΔΜ. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ενοχλείται που το συλλαλητήριο της Αθήνας θα περιφρουρείται από την «Οδεύω» (Ομάς Δυναμικών Εξορμήσεων Υψίστης Ωφέλειας) (για ποιον και εναντίον ποιου αλήθεια;), την «Ασπίδα Εθνικής Σωτηρίας» και την Πατριωτική Ένωση ΕΛ.ΛΑ.Σ (Ελληνική Λαϊκή Συσπείρωσις), δηλαδή από παραστρατιωτικές ομάδες, των οποίων τα μέλη είναι φανατικοί ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής.

Όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά από μία μερίδα της κοινής γνώμης, από ΜΜΕ και δημοσιογράφους, οι οποίοι ζητούν την απευθείας μετάδοση του συλλαλητηρίου απ΄όλα τα κανάλια και προσκαλούν τον κόσμο να συμμετάσχει σ΄ αυτό. Όταν όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά, τότε κάτι δεν πάει καλά με τη δημοκρατία μας. Και είναι αυτά που πρέπει να εξετάσουν ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ όχι μόνον οι πολιτικές ηγεσίες, αλλά και όποιος εχέφρων νους ανησυχεί για το μέλλον αυτού του τόπου. Και τα κανάλια αντί να περιορίζονται σε live συνδέσεις για να αναμεταδώσουν τι είπε ο τάδε και ο δείνα, ας αναδείξουν τι κρύβεται στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.