Τι μας προκαλεί τόση θλίψη όταν χάνονται συγγραφείς που δεν γνωρίσαμε προσωπικά
Μερικές σκέψεις της συγγραφέως Βασιλικής Πέτσα με αφορμή το θάνατο του Θανάση Βαλτινού
Λέξεις: Βασιλική Πέτσα
Σκεφτόμουν, με αφορμή τον θάνατο του κορυφαίου Θανάση Βαλτινού, τι μας προκαλεί τόση θλίψη όταν χάνονται συγγραφείς που δεν γνωρίσαμε προσωπικά.
Το γεγονός ότι η αναγνωστική διαδικασία βιώνεται ούτως ή άλλως ως κατάθεση μιας εκμυστήρευσης, άρα ως εξατομικευμένος δεσμός;
Το ότι συρρικνώνεται μια κοινότητα, η λογοτεχνική, ότι θρηνούμε ένα μέλος της, με το οποίο μοιραζόμαστε ένα κοινό ενδιαφέρον;
Ότι με τον χαμό μεμονωμένων προσώπων σηματοδοτείται ο σταδιακός αφοπλισμός, η σιώπηση, μιας ολόκληρης γενιάς;
Ίσως όλα αυτά μαζί, αλλά και κάτι ακόμη: η δυνατότητα των καλών συγγραφέων να επανερμηνεύουν το παρελθόν, να δίνουν ένα σχήμα στο χάος που λέγεται παρόν, να οραματίζονται ένα εναλλακτικό μέλλον ή να διακρίνουν καθαρά όσα απλώς διαφαίνονται.
Ο Βαλτινός υπήρξε πάντα πρωτοπόρος και πρωτοποριακός: χάραζε δρόμους ή διάλεγε τους δυσκολότερους. Και έφτανε ακριβώς στην καρδιά των πραγμάτων.
