Τι με νοιάζει εμένα μωρέ, εγώ τα πέταξα;
Δυο σκέψεις για ένα αποκρουστικό θέαμα.
Δεν πάνε πολλές μέρες που κατέβηκα να πετάξω τα σκουπίδια στην Β. Όλγας και αντίκρισα ένα χάος. Συγκεκριμένα, μπροστά ακριβώς από την πολυκατοικία μου υπήρχε ένας κάδος ανακύκλωσης καλυμμένος από σκουπίδια, τόσο που είχε πλημμυρίσει και το πεζοδρόμιο.
Για ένα λεπτό πέρασε όλη η σημερινή κοινωνία μπροστά από τα μάτια μου και σκέφτηκα πόση αναισθησία μπορεί να δείξει ένας άνθρωπος ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. Όλα τα «τι να με νοιάζει εμένα μωρέ, μήπως εγώ τα πέταξα;», όλα τα «το έκανε ο Δήμος πάλι το θαύμα του» και άλλες τέτοιες κλισέ φράσεις.
Αφού έφυγα όμως κάθισα και σκέφτηκα. Με προβλημάτισε το θέμα. Ίσως για πολλούς να μην είναι τόσο σημαντικό. Ούτε και εγώ θεωρώ τον εαυτό μου τέρας περιβαλλοντικής (και αισθητικής, εδώ που τα λέμε) συνείδησης. Αλλά είναι μέχρι να έρθει ακριβώς έξω από το σπίτι σου και να σου χτυπήσει την πόρτα. Τότε σκέφτεσαι λίγο καλύτερα τα πράγματα.
Είμαστε μια κοινωνία που συνεχώς τα βάζει με το Κράτος και με τον Δήμο αλλά ποτέ δεν κάθεται να σκεφτεί το δικό της φταίξιμο. Είμαστε μια κοινωνία με εγκέφαλο που «μπάζει» αδιαφορία και καλοπέραση. Ποτέ μα ποτέ δεν φταίμε εμείς. Δεν έχω ακούσει κανέναν άνθρωπο να λέει τη λέξη «φταίω» σε α’ ενικό πρόσωπο.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας, ταιριάζει απόλυτα αυτή η φράση με το συγκεκριμένο σκηνικό. Και η αλήθεια είναι πως όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο εύκολα θα μεταπηδήσουμε από το «αυτοί» στο «εγώ».
Δεν ζητάω να δω έναν κόσμο αλλαγμένο, ούτε περιμένω ότι θα τον αλλάξω εγώ, αλλά παρατηρώ πως σιγά σιγά αυτός ο κόσμος που χτίσαμε γκρεμίζεται και φτιάχνει γερά, σιδερένια θεμέλια αδιαφορίας. Και ξέρω πως όλοι μαζί μπορούμε να καταστρώσουμε ένα καλύτερο αύριο για τις γενιές που έρχονται.
Και τώρα όλα αυτά σου ήρθαν εξαιτίας μερικών σκουπιδιών, θα μου πεις. Ναι, τα σκουπίδια γέμισαν όλες αυτές τις κενές γραμμές. Γιατί κατά τη γνώμη μου είναι προτιμότερο να λύσουμε τα μικρά προβλήματα της κοινωνίας για να μην εξελιχθούν σε μεγάλα.
Εάν όσοι άνθρωποι πέρασαν από εκεί, μάζευαν από μία κούτα, μία σακούλα ή ένα μπουκάλι, τότε θα επικροτούσα την ανθρωπότητα, αλλά παρατήρησα πως όση ώρα βρισκόμουν εκεί κανείς δεν κούνησε ούτε λίγο το ποδαράκι του να τα σπρώξει. Παρ’ όλο που ένας άλλος κάδος ήταν ακριβώς 50 μέτρα παραπέρα και τους κοιτούσε με ανοιχτό… καπάκι.
Να προσέχετε αυτές τις μέρες: φυσάει αδιαφορία, να ντύνεστε καλά.
