Τη μέρα που μπήκαν στο δικό μου σπίτι
Ένα κείμενο γραμμένο τη βραδιά που έκλεισαν βίαια την ΕΡΤ.
Σήμερα το πρωί το ξυπνητήρι χτύπησε κανονικά. Όπως χτυπούσε 25 χρόνια ακριβώς. Τον Αύγουστο συμπληρώνω 25 χρόνια στο ραδιόφωνο. Ένα τέταρτο του αιώνα. Κατέβηκα στη δουλειά όπως κάθε μέρα. Έτσι και αλλιώς το ραδιόφωνο δεν ήταν ποτέ για μένα δουλειά. Με την έννοια του καταναγκασμού. Ήταν και είναι η αναπνοή μου, ένας από τους λόγους που μου άρεσε να ζω σε αυτή τη χώρα.
Ένα παιδικό όνειρο που η ζωή έκανε πραγματικότητα και που δε σταμάτησα ούτε μισή μέρα να ευγνωμονώ που το είχα. Μια διαρκής ευκαιρία να αποδεικνύω στον εαυτό μου και σε όσους αγαπώ ότι αξίζει να είσαι δημοσιογράφος, ότι όση σαπίλα και να αποδίδεται στη δουλειά μας, δεν αφορά όλους. Κάποιοι κοιμούνται το βράδυ χωρίς φωνές στο κεφάλι που να σε κάνουν να ντρέπεσαι, χωρίς ουφ ότι τη μέρα που τέλειωσε δεν έκαναν τη δουλειά τους όπως έπρεπε. Χωρίς φόβο, χωρίς συμβιβασμούς.
Είχα την τύχη να δουλεύω σε ένα μαγαζί που αυτό το προνόμιο μου το εξασφάλισαν, το κερδίσαμε, λίγο από όλα. Σήμερα το πρωί κατέβηκα στη δουλειά όπως κάθε μέρα, τα τελευταία δεκαεννιάμιση χρόνια που δουλεύω στην ΕΡΤ. Μόνο που η ΕΡΤ δεν είναι πια εκεί. Το κτίριο της Αγγέλακη 6 είναι κλειδωμένο, οι υπολογιστές με κομμένο το ίντερνετ, τα τηλέφωνα νεκρά.
Τα ραδιόφωνα της ΕΡΤ λειτουργούν σε αυτή τη χώρα από το 1938. Δεν σιώπησαν ούτε καν στην κατοχή ούτε στη Χούντα. Σιώπησαν χτες βράδυ. Για μένα το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν είναι η απώλεια μιας δουλειάς που θεωρούνταν σίγουρη, δεν είναι καν η σιωπή και η αμηχανία μπροστά σε όσους χρόνια ατέλειωτα με συναντούσαν στο δρόμο και έλεγαν είστε η φωνή μας, δεν είναι καν οι φωνές των παιδιών μου χθες βράδυ που ρωτούσαν με αγωνία γιατί δεν φεύγουμε από αυτή τη χώρα.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι η αρχή του πιο σκοτεινού, αυταρχικού και άγριου αύριο που υπηρετούν οι άνθρωποι των κομμάτων αυτών που σήμερα βρίσκονται στο τιμόνι αυτής της έρημης χώρας. Συμβολικά επέλεξαν να κλείσουν με αυτό τον απίστευτο τρόπο τη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Και όχι να την εξυγιάνουν από τις νόσους που οι ίδιοι οι κυβερνώντες μπόλιασαν το κορμί της. Η φασιστική πυγμή στο πρόσωπο αυτού του ανεκδιήγητου ανθρώπου του Κεδίκογλου χθες βράδυ και κατ επέκταση του εξαφανισμένου πρωθυπουργού που ούτε το σθένος είχε ούτε τα αρχίδια να το πάρει επάνω του, είναι ένα σινιάλο για όσα θα ακολουθήσουν. Είχε προηγηθεί το νερό, οι Σκουριές, χθες ακούσαμε για τα Στρατόπεδα, το Δικαστικό Μέγαρο που βγαίνουν στο σφυρί, αύριο θα έρθουν και άλλα. Τα πιο πολλά. Γιατί αυτό είναι η ανάπτυξη. Αυτή η ανάπτυξη.
Και κει δεν θα είναι πια κάνεις να μιλά. Η τηλεόραση θα παίζει εκπομπές με κουτσομπολιά και θα δείχνει το θεάρεστο έργο των δέκα οικογενειών που κάνουν φιλανθρωπίες και σώζουν το ελληνικό Ποδόσφαιρο αγοράζοντας ομάδες, η επόμενη Ελλάδα θα μοιράζεται στους νέους αποικιοκράτες, ντόπιους και ξένους και τα ραδιόφωνα τα πρωινά θα μας μιλούν για τον καιρό που θα κάνει το απόγευμα και θα παίζουν ανέμελα τραγούδια.
Όσο για την ΕΡΤ σύντομα θα ξεχαστεί, το φθινόπωρο θα άνοιξε ένα μαζεμένο μαγαζάκι, με ένα κομματικό στρατό των 500 ευρώ το κεφάλι που θα μεταδίδει τα κατορθώματα των σωτήρων του έθνους, που περιγράφουν με καμάρι στους Κινέζους το succes story τους. Το κλίμα το φτιάχνανε από καιρό τώρα έτσι και αλλιώς στον κόσμο τα παπαγαλάκια. Ο Σκάι, ορισμένα από τα free press της Αθήνας, ο Πρετεντέρης, προετοίμαζαν τον κόσμο για τη σάπια ΕΡΤ που έπρεπε να κλείσει. Με το αζημείωτο για κείνους και τα αφεντικά τους. Και ο κόσμος σκέπτονταν με την ΕΡΤ θα ασχοληθούμε τώρα, που μας παίρνει και πέντε ευρώ το μήνα από τη ΔΕΗ για να θρέφει χαραμοφάηδες;
Χθες βράδυ, είδα τους γονείς και την κόρη μου μέσα στη βροχή να έρχονται έξω από το κτίριο που ήμασταν μαζεμένοι. Στάθηκαν εκεί αμίλητοι για ώρα. Κοιτούσαν αποσβολωμένοι. Δεν ξέρω πόσες φορές έχετε νιώσει αυτό το νέκρωμα του φάρυγγα. Που φωνή δεν βγαίνει από μέσα. Η Μαρίνα μου γύρισε και μου είπε πως αυτά δεν γίνονται στις δημοκρατίες ρε μπαμπά. Και ποιος σου είπε αγάπη μου ότι ζούμε σε δημοκρατία; Και αν στο είπα έκανα λάθος. Το παίρνω πίσω.
*Στις πέντε τα χαράματα της 7ης Νοεμβρίου τα ΜΑΤ μπήκαν στο Ραδιομέγαρο. Η Ελληνική Δημοκρατία, παρούσης στη χώρα της αντιπροσωπείας της Τρόικα επιβεβαίωσε τους φόβους…
