Τι να κρυφτείς απ΄τα παιδιά…

… έτσι κι αλλιώς τα είδαν όλα”

Σαββατόβραδο πήγα στην αίθουσα «Τάκης Κανελλόπουλος» στο Μουσείο κινηματογράφου, στο λιμάνι. Γύρω μου ο ορισμός της απόλυτης σαλονικιώτικης ατμόσφαιρας, που αναδυόταν σε κάθε βήμα στο λιθόστρωτο δρόμο, κάτω από ένα υποψίας ψιλόβροχο, μες στον ωχρό νυχτερινό φωτισμό. Μέσα στο κτίριο η μαγεία της κατάργησης του χρόνου, από τις αφίσες και τα παλαιά μηχανήματα, όσες φορές κι αν τα έχω δει, χρόνια τώρα, ποτέ δεν τα χορταίνω.

Η φίλη μου το είχε χάσει στην ταινιοθήκη της Αθήνας. Ήθελε πολύ να το δει. Ήρθε με μεγάλο ενδιαφέρον και η κόρη μου, ετών 20 κι έτσι βρεθήκαμε τρεις άνθρωποι, τρεις αισθητικές και… δυο γενιές, να βλέπουμε την ταινία του Βασίλη Λουλέ «Φιλιά εις τα παιδιά» στην μικρή μεν αλλά κατάμεστη αίθουσα, προσπαθώντας διακριτικά να κρύβουμε ο ένας από τον άλλο, δάκρυα, φυσήματα της μύτης και κόμπους στο λαιμό.

Πέντε …παιδιά, σημερινής ηλικίας μεταξύ 73, το λιγότερο υποθέτω, έως και 82 ετών, αναμετρώνται πέρα από το με την …μαύρη τρύπα της κάμερας, με το εφιαλτικό τους κάποτε, εκείνο της γερμανικής κατοχής. Ο Σήφης Βεντούρας, ο Μάκης Σούσης, η Σέλλυ Κοέν- Κούνιο, η Ροζίνα Πάρδο, η Ευτυχία Ναχμία- να με συγχωρούν και να με συγχωρείτε, αν έκανα κάποιο λάθος στα μικρά ονόματα, όμως δεν κάνω ρεπορτάζ, ούτε κριτική, δεν θέλω άλλωστε, συναισθήματα μοιράζομαι μαζί σας- εξιστορούν τις αναμνήσεις τους αλλά προσθέτουν και τη σημερινή τους γνώμη για το πώς σώθηκαν από τη γενοκτονία που έπραξαν οι ναζί στους Εβραίους και της Ελλάδας. Πόσο αληθινά, πολιτισμένα θυμούνται και διηγούνται…

Τα πήραν και τα κράτησαν ελληνικές, χριστιανικές οικογένειες. Με ψευδώνυμα, με πλαστά χαρτιά, με φιλοξενία στα σπίτια τους ως ανίψια τους, παιδιά τους ή και απλώς… κρυμμένα…

Το παιχνίδι και οι παιδικές φιλίες, το ξύλινο αλογάκι και η πάνινη κούκλα μπλέκουν με τον πανικό και τον τρόμο από τις γερμανικές μοτοσυκλέτες, τα καμιόνια, τις μπότες και τα γυαλιά πάνω στα κράνη.

Από 77.000 περίπου εβραίους της Ελλάδας, με το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, μετρήθηκαν κάπου 7.000!

«Αν μισώ πια; Όχι δεν μισώ… όχι εκείνους. Αυτούς που σήμερα θέλουν να τους μιμηθούν μισώ!» είπε η κ. Πάρδο.

«Πώς σε λένε; Με ρώτησε ο ελεγκτής στο τρένο, μές στον ύπνο μου, «Σέλλυ Κοέν» μουρμούρισα, ενώ στα χαρτιά μου έγραφε άλλο χριστιανικό όνομα, τώρα… μιλημένος ήταν, με λυπήθηκε, δεν είπε τίποτε και προσπέρασε» διηγείται η κ. Κοέν- Κούνιο.

«Δεν είπα ποτέ στα παιδιά μου κάτι εναντίον… Τα άφησαν να κάνουν στην ζωή τους όπως θελήσουν να διαλέξουν να σπουδάσουν, ό,τι επιθυμούν, ένα πράγμα τους παρακάλεσα… Να μη μάθουν Γερμανικά, δεν αντέχω να τα ακούσω…» είπε η κ Ναχμία από τα Γιάννενα.

Ο Μάκης Σούσης κρατάει στα χέρια με δακρυσμένα τα μάτια ένα κιτρινισμένο, μικρό χαρτάκι. Γράφει δυο λόγια από τον πατέρα του που μαρτύρησε στο Άουσβιτς, τα νέα του, την ανησυχία του για το πώς είναι στην Ελλάδα και καταλήγει! «Φιλιά εις τα παιδιά»…

(Θα ήθελα να πω ότι ίσως θα όφειλε η Βουλή να κάνει μια δημόσια προβολή με υποχρεωτική την παρουσία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Αλλά πάλι δεν πιστεύω ότι κάτι θα καταλάβουν. Άσε που πάλι δε γλυτώνω από την βλακεία μου να καταλήγω… διδακτικός ή να βγάζω, όπως στα σχολεία, το …ηθικόν συμπέρασμα. Απλώς, δείτε το…)