Τι οφείλουμε στη χώρα που μας μεγάλωσε;

της Ελισάβετ Σεργιάδου

Πας για τρέξιμο στη Flagey και πετυχαίνεις τον Άλεξ, μπαίνεις στο Ευρωκοινοβούλιο και συναντάς την Μαρία, ψωνίζεις στην κυριακάτικη αγορά του Gare de Midi και μέσα από τα μαρούλια ξετρυπώνει η Αγγελική. Κι ο Μιχάλης, κι ο Αντώνης, κι η Έλενα,  κι η Γεωργία…

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά τα παιδιά έχουν κάνει την ίδια επιλογή με σένα, να δοκιμάσουν την τύχη τους στο εξωτερικό. Εκείνο που πίστευες προσωπική σου επιλογή, αντιλαμβάνεσαι ότι αποτελεί πραγματικότητα και για πολλούς άλλους νέους. Όλοι τους σπουδαγμένοι, πολυταξιδεμένοι, με όνειρα, φιλοδοξίες κι απαιτήσεις από τη ζωή.

Οι περισσότεροι δουλεύουν σε κάποιον οργανισμό, κάποια επιχείρηση, κάποιο think tank. Κάποιοι ήταν τυχεροί και βρήκαν γρήγορα δουλειά, άλλοι χρειάστηκε να κάνουν υπομονή για μερικούς μήνες, κάποιοι το προσπαθούν ακόμα.

Άνθρωποι που συνεισφέρουν με τις γνώσεις, την εμπειρία και το πορτοφόλι τους στην τοπική κοινωνία των Βρυξελλών, του Βερολίνου, του Λονδίνου, του Στρασβούργου…

Όσο γράφονται αυτές οι λέξεις, μια γενιά ανθρώπων που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα αφήνει σιωπηλά τα ίχνη της σε μικρές και μεγαλύτερες πόλεις του εξωτερικού. Άνθρωποι στην πιο παραγωγική περίοδο της ζωής τους συμβάλλουν στην ανάπτυξη και την πρόοδο κάποιας άλλης γωνιάς του πλανήτη από εκείνης που μεγάλωσαν.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που επέλεξαν να μείνουν στην Ελλάδα, παρά τις δυσκολίες. Που σήκωσαν τα μανίκια και πείσμωσαν ακόμα περισσότερο. Που συνειδητά προσπαθούν να υπερασπιστούν ότι έχει απομείνει όρθιο στη χώρα. Μπράβο τους.

Σαν δυο αδέρφια, το ένα ξενιτεμένο και το άλλο στο σπίτι με την άρρωστη μάνα. Ποιος πήρε τη σωστή απόφαση και ποιος τη λάθος; Υπάρχει σωστό και λάθος;

Πότε η ανάγκη για προσωπική εξέλιξη γίνεται επιτακτικότερη της συλλογικής; Οφείλουμε κι αν ναι τι στη χώρα που μας μεγάλωσε; Στον εαυτό μας;

Ολίγα ερωτήματα, αναρίθμητες οι απαντήσεις.

*Η Ελισάβετ Σεργιάδου ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες