Τι παιχνίδι παίζεται;

της Κύας Τζήμου

Οικονομολόγος δεν είμαι. Και ούτε ήθελα ποτέ να γίνω. Μην περιμένετε οικονομικές αναλύσεις από μένα. Μερικά απλά πράγματα όμως μπορώ να τα καταλάβω ως απλός μέσος πολίτης.

Εντάξει συμφωνώ. Το ΝΑΙ υποστηρίχτηκε από όλους αυτούς τους μεγαλοκαρχαρίες που χρωστούν λεφτά. Κατανοητό. Το ΟΧΙ πιθανότατα θα οδηγούσε σε ρήξη (ακόμη δεν το ξέρουμε αλλά δεν είναι καθόλου απίθανο σενάριο). Αποτέλεσμα; Τα δάνεια τους θα περνούσαν στα χέρια της ΕΚΤ ως απαιτητά (δυστυχώς μαζί με όλων των άλλων πολιτών) και άντε να βγάλουν άκρη.

Εντάξει δεν είμαι βλάκας, το καταλαβαίνω. Το ερώτημα όμως παραμένει: Γιατί ο κύριος Τσίπρας 5 μήνες δεν βάζει εκείνος το μαχαίρι στο κόκκαλο να διαχειριστεί τους μεγαλοκαρχαρίες; Γιατί δεν κυνήγησε τη λίστα Λαγκάρντ; Γιατί περίμενε 5 μήνες χωρίς να στείλει τον λογαριασμό στα κανάλια των μεγαλοκαρχαριών; Κοινωνική ευαισθησία για να μην χάσει ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων τη δουλειά τους, θα μου πεις. Μα αποφεύγοντας να διαχειριστεί το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας που αφορά στον πλούτο των λίγων που μαίνονται την χώρα (και για το οποίο -ας μην είμαστε ολοκληρωτικά άδικοι με την Ευρώπη-, φωνάζουν οι πάντες από τους «δανειστές» να το κάνει), τα νούμερα και πάλι βγαίνουν στην καμπούρα του μέσου πολίτη. Μα εδώ που φτάσαμε έχουμε χάσει όλοι τις δουλειές μας. Τι νόημα έχει πια το όποιο πολιτικό κόστος; Αυτή η οικονομία δεν σηκώνεται με τίποτα στο εγγύς μέλλον με οποιοδήποτε σενάριο.

Γιατί πρέπει να περιμένουμε την ρήξη για να φτάσουμε στο μη παρέκει; Μαζί με τους καρχαρίες που σώζονται με το ΝΑΙ (και το υποστήριξαν μονομερώς συχνά μέχρι τελικής πτώσης σε όλα τα μέσα που τους ανήκουν) καταστρέφεται ολοκληρωτικά η ήδη μισοκατεστραμμένη ελληνική οικονομία. Θέλουμε ένα σχέδιο με ισοδύναμα που να αφορούν σ΄αυτούς που τόσα χρόνια δεν πληρώνουν καμιά λυπητερή. Είμαστε αφελείς αν πιστέυουμε ότι η οποιαδήποτε ψήφος στο προχθεσινό δημοψήφισμα θα έχει μόνο το ρομαντικό αντίκτυπο που επιθυμούμε. Και υπάρχουν ρομαντικοί και στην πλευρά του ΝΑΙ και στην πλευρά του ΟΧΙ (στου ΟΧΙ σίγουρα περισσότεροι). Αλλά και για τις δυο πλευρές αν αφαιρέσεις τον ανθρώπινο παράγοντα, «είναι πολλά τα λεφτά Άρη». Μια ρήξη συμφέρει επίσης και άλλη μερίδα σκυλόψαρων που αναμένουν να γυρίσουμε στη δραχμούλα για να αγοράσουν κοψοχρονιά την εξαθλιωμένη (και από εξωτερικούς και από εσωτερικούς παράγοντες) Ελλάδα. Κακά τα ψέμματα. Και το ΟΧΙ μας και το ΝΑΙ μας μπορεί να διαστρεβλωθεί απ΄τον καθένα όπως του αρέσει. Γι’ αυτό τα ερωτήματα των δημοψηφισμάτων πρέπει να είναι πεντακάθαρα.

Τρία καλά βγήκαν πάντως από αυτό το δημοψήφισμα. Μια σχετική ενότητα που δείχνει ότι έχει ανάγκη από κάτι άλλο και μπορεί να οδηγήσει σε άλλο δρόμο (τρομοκρατούμαι στην ιδέα πόσο λάθος θα μπορούσε να είναι αυτός αλλά ελπίζω) και μια άλλη εικόνα της Ελλάδας που έγινε πρωτοσέλιδο στα ξένα μέσα μέσω της μεγάλης δημοσιότητας των κάκιστων συνθηκών μέσα στα οποία διεξήχθη και έδωσαν προς τα έξω μια πρώτη εικόνα του τι μέλλει γεννέσθαι σε μια ευρωπαϊκή χώρα εν έτει 2015, που επίσης δεν κατοικείται από ένα μάτσο χαραμοφάηδες υψηλοσυνταξιούχους αλλά από ένα λαό που απειλείται από απόλυτη εξαθλίωση. Μη σας πω ότι θεωρώ ότι αυτός είναι ίσως και ένας από τους λόγους που το δημοψήφισμα μας τέθηκε την συγκεκριμένη στιγμή εν πλήρη γνώση του κλεισίματος των τραπεζών. Το τρίτο είναι φυσικά η αποχώρηση Σαμαρά. Η χαρά του προέδρου της ΟΝΝΕΔ, Σάκη Ιωαννίδη (απλή συνωνυμία με τον δικό μας Σάκη Ιωαννίδη) για την επιτέλους οριστική αποχώρηση του αρχηγού τους την βραδιά του δημοψηφίσματος με έκανε να πιστέψω ότι σύσσωμη η ΟΝΝΕΔ ψήφισε ΟΧΙ. Μαζί του φυσικά χάρηκε η Ελλάδα ολόκληρη (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε).

Είναι εύκολο να καθόμαστε και να φωνάζουμε για όλους όσους μας έφεραν σ΄αυτήν την κατάσταση. Αυτό έγινε, να μην το ξεχάσουμε αλλά να κινηθούμε διαφορετικά. Δεν ξέρω με ποια απειλή εκβιάζει τους πάντες η πλουτοκρατία στην Ελλάδα αλλά δεν είναι δύσκολο να το φανταστώ. Προφανώς έχουν καλύψει τον κ… τους και ακόμη κι αν χάσουν χρήματα μ΄αυτήν τη ρήξη σίγουρα έχουν εξασφαλισμένο το μέλλον τους κάπου αλλού, αφήνοντας ξεκρέμαστους χιλιάδες εργαζόμενους. Αλλά το σκυλί δύσκολα αφήνει το κόκκαλο που τρώει αυτή τη στιγμή με την προοπτική του επόμενου. Παλεύουν ακόμη γι΄αυτό και θολώνουν το τοπίο.

Η Ελλάδα ψήφισε ΟΧΙ κόντρα στο φόβο και στην τρομοκρατία, με το ρίσκο να χαθεί ακόμη και η «τάξη» όσων δεν έχουν χαθεί ακόμη. Άρα δεν φοβάται μη χαθούν οι δουλειές που έχουν απομείνει. Ας πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ τώρα στους μεγαλοκαρχαρίες, ας μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο, δεν φταίει μόνο η Ευρώπη για το χάλι μας. Αλλά έχουμε κι εμείς μαχαίρι στα χέρια μας καιρός να φυτέψουμε και ένα καινούργιο καρπούζι με στόχο την ίδρυση ενός κράτους πέρα από συμφέροντα, με σεβασμό πρώτα στον πολίτη και όχι στον μεγαλοκαρχαρία. Κι αυτό πρέπει να απαιτήσουμε όλοι, όχι κουνώντας το δάκτυλο στην Ευρώπη αλλά στις κυβερνήσεις μας. Φτάνει το πελατειακό πια. Λεφτά δεν πέφτουν από τον ουρανό, θέλουν σκληρή δουλειά. Κράτος δικαίου… αυτό πρέπει να απαιτήσουμε στο εσωτερικό και χρόνο από τους δανειστές να το φτιάξουμε. Και για ένα κράτος δικαίου πρέπει να ματώσουμε όλοι ανεξαιρέτως. Γιατί οι μόνοι που δεν φταίνε είναι οι νέοι αυτοί της χώρας που δεν έχουν προλάβει να μπλεχτούν στα γρανάζια της ανομίας, αυτοί που εκδιώκονται καθημερινά από τη χώρα αηδιασμένοι από την μπόχα και την έλλειψη ευκαιριών. Το μόνο που μπορούμε να τους πούμε είναι μείνετε και αναλάβετε εσείς. Χωρίς βαρίδια. Απαιτήστε νομιμότητα, όχι έξοδο από την Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι το σπίτι μας. Το αποδεικνύετε όλοι όσοι φτιάχνετε βαλίτσες για εκεί καθημερινά.

Δεν θα μιλήσω για τα σενάρια που παίζονται για το μέλλον μας. Η ανακοίνωση προετοιμασίας ανθρωπιστικής βοήθειας δεν προμηνύει τα καλύτερα. Η χώρα μας όμως δεν είναι παιχνιδάκι κανενός. Ας την διεκδικήσουμε αλλά ας την σεβαστούμε κιόλας. Γιατί μαγκιά δεν είναι μόνο να λες όχι άλλη λιτότητα. Αυτό μπορούμε να το λέμε όλοι. Και όχι μόνο εμείς αλλά ο καθείς σε όλο τον κόσμο. Μαγκιά είναι να λες ΟΧΙ και στο εσωτερικό σου χωρίς να σκέφτεσαι το πολιτικό κόστος. Μαγκιά είναι να πείθεις 18 κοινοβούλια στην Ευρώπη ότι Ο λογαριασμός που θα πληρωθεί θα είναι βαρύς και εντός και εκτός Ευρώπης. Οι περισσότεροι από μας νομίζω προτιμούν να πληρώσουν παραμένοντας στην Ευρώπη.

Αλλά ακόμη κι αν παίξει το χειρότερο σενάριο εμείς την άλλη μέρα πρέπει να το πάρουμε επιτέλους αλλιώς και να ξεκινήσουμε την παλινόρθωση από το κράτος, από το σύνολο. Για να το φτιάξουμε έτσι ώστε να αξίζει τον σεβασμό μας, βάζοντας τον πολίτη στην κορυφή της πυραμίδας του. Και τότε θα μας σέβεται ο κόσμος όλος. Όχι μόνο για την ιστορία μας αλλά και για το παρόν μας. Η μαγιά υπάρχει (και η μαγκιά). Εγώ αυτό καταλαβαίνω.