Τι περιμένω φέτος από την ελληνική τηλεόραση

Με την τελευταία πενταετία να είναι πολύ δυνατή και να έχει δώσει έμφαση στην μυθοπλασία, η ελληνική τηλεόραση κατάφερε να κερδίσει ένα σημαντικό μερίδιο των τηλεθεατών της πίσω. Έξυπνες πλοκές, δυνατά casting και καλή σκηνοθεσία, πολλές από τις σειρές να θυμίζουν εκείνα τα χρόνια που παρακολουθούσαμε πιστά κάθε μέρα τα επεισόδια και δεν μας έφταναν.

Της λείπουν ακόμη πολλά στοιχεία για να αναγεννηθεί και έστω να κερδίσει κάποιους νέους τηλεθεατές , λόγου χάριν, ερευνητικές κοινωνικές εκπομπές, μείωση ριάλιτι και αλλαγές (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) στα πρωινάδικα που είναι ατελείωτα και τελικά τίποτε δεν λένε ούτε και προσφέρουν! Της λείπει φρεσκάδα στην πρωινή ζώνη, νέα πρόσωπα, άλλη θεματολογία που θα καταφέρει να αποτραβηχτεί από τον καθιερωμένο κιτρινισμό, ωραίες ιδέες, ωραία ρεπορτάζ και ας είναι και ανάλαφρα. Τηλεπαρουσιαστές με ενσυναίσθηση, όχι άλλες γλάστρες και χυδαίους τύπους που μπερδεύουν τον θάνατο με τηλεπαιχνίδι, όχι άλλα σεξιστικά σχόλια, όχι άλλους επαίνους στην εξουσία.

Στο συνέδριο του IMED που έλαβε χώρα στην Αθήνα τον περασμένο μήνα ο διευθυντής της Whashington Post είπε μεταξύ άλλον πως προσέλαβαν μία influencer αποκλειστικά και μόνο για να λέει τις ειδήσεις και να κερδίσει το νεανικό κοινό, αυτό δούλεψε. Η influencer είναι εξαιρετική παρουσιάστρια με πολύ δυνατό λέγειν. Εμείς ωστόσο ακόμη, βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα ξανά και ξανά και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το νεανικό κοινό είναι τόσο πεσμένο στα τηλεοπτικά νούμερα. Βλέπουμε τις ίδιες περσόνες να πλασάρουν τα ίδια προϊόντα με τις ίδιες ακριβώς ατάκες από τότε που πίναμε το γάλα μας με μπιμπερό πριν πάμε στον παιδικό σταθμό. Μην απορείτε λοιπόν γιατί η νέα γενιά δεν βλέπει τηλεόραση. Κουραστήκαμε αφόρητα να μαθαίνουμε για τα διαζύγια της showbiz και τα παρασκηνιακά beef – οι περισσότεροι τα παρακολουθούν πια στο tik-tok με μονόλεπτα video, και πέντε βασικές πληροφορίες.

Κάποτε υπήρχαν οι πρωταγωνιστές, η Μαλβίνα, οι 36ο μοίρες, οι εκπομπές του vice, έρευνες που σε κάθε επεισόδιο πρόβαλαν τις αθέατες πλευρές κοινωνικών τάξεων που δεν μπορεί κανείς να προσεγγίσει. Πόσα reality μαγειρικής μπορούν να αντικαταστήσουν αυτές τις ωραίες δουλειές; Ο όρος χαζοκούτι της αξίζει, διότι, πλέον οι εκπομπές που σε ξυπνούν είναι μετρημένες στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού σου. Θέλει έναν αέρα αλλιώτικο, όχι κομματικοποιημένο, όχι στείρο, όχι τόσο κενό χωρίς κανένα ερέθισμα. Και ελπίζω να τον βρει και αυτές οι εκπομπές που περιγράφω να μην παίρνουν το 1% αλλά το 80%, όπως ακριβώς γίνονται trend στο netflix να γίνουν κι εδώ.

Το κεφάλαιο ειδήσεις, τα κεντρικά δελτία ειδήσεων, είναι πια πνιγμένα από τραγικές ειδήσεις και θα μου πείτε, αυτή είναι η πραγματικότητα, συμφωνώ απόλυτα μαζί σας, όμως, ο τραγικός λόγος που χρησιμοποιείται και η τραγική μουσική που παίζει πίσω από κάθε ρεπορτάζ προσφέρουν με απλούς μιντιακούς τρόπους, επικλήσεις απειλών, τρόμου και μόνιμου άγχους. Δεν μπορεί λοιπόν σε μία ήδη τραγική είδηση να προσδίδουν οι συνάδελφοι και άλλα δραματικά στοιχεία. Ούτε μπορεί στο κλείσιμο του κεντρικού δελτίου να μην βρεις μία καλή είδηση να πεις, να στραβώσει έστω και λίγο το χειλάκι μας, να γεννηθεί ξανά η ελπίδα. Ζούμε στην Ελλάδα από τύχη όπως αποδεικνύεται καθημερινά, είναι κάτι που γνωρίζουμε πολύ καλά, αλλά δώστε μας έστω από κάπου να πιαστούμε για να μην βουλιάζουμε στην κατάθλιψη και τις αγχώδεις διαταραχές να αισθανόμαστε έστω και λίγο ότι κάτι πάει καλά εκεί έξω.

Πάμε όμως στα καλά, φέτος παρακολουθώ την κωμική σειρά της ΕΡΤ «Αρχελάου 5». Ομολογουμένως είναι η πιο περίεργη κωμική σειρά που έχω παρακολουθήσει ποτέ και έχει δεχθεί δεκάδες χλευαστικά σχόλια, δεν σημειώνει υψηλά ποσοστά τηλεθέασης αποτέλεσμα αυτού να κοπεί πολύ νωρίτερα. Η σειρά, διαδραματίζεται στο Παγκράτι, σε μία από τις πιο γνωστές, γεμάτες νέο κόσμο γειτονιές της Αθήνας – ακόμη και εμείς που δεν μένουμε εκεί και την επισκεπτόμαστε τακτικά, εκεί είναι τα στέκια μας. Μία πολυκατοικία λοιπόν, η οποία αποτελείται από πολλά διαμερίσματα (και θέλουν να την κάνουν airbnb ή να την πουλήσουν με golden visa) και στο ισόγειο της έχει ένα μπαρ.

Πρωταγωνιστές, μία κοπέλα που έχει OCD, μία bysexual καταπιεσμένη από τους γονείς της, ένας ξεπεσμένος τηλεπαρουσιαστής με μία ξεπεσμένη τηλεπαρουσιάστρια, μία παλιά υπεύθυνη παραγωγής, μία διευθύντρια καναλιού που είναι καμένη από τα videogames, ένας αποτυχημένος σκηνοθέτης, μία ακόμη δικηγόρος λαϊκής τάξης που παίζει μπιρίμπα καθημερινά με τις φίλες της, ένας τύπος που δεν έχει μία πάει σε reality και τελικά ανοίγει το δικό του μπαρ, ένας μαφιόζος με τρομερή και ασφυκτική αδυναμία στην κόρη του, ένας αστυνομικός που πιστεύει στην ισότητα των φύλων και είναι κατά της βίας, μία συνωμοσιολόγος που παίζει τα λεφτά της σε στοιχήματα, και ένας άντρας που “κοροϊδεύει” κόσμο και κοσμάκη, με κεραλοιφές και αμπελώνες Παγκρατίου για να βγάζει χρήμα. Όλοι οι χαρακτήρες της σειράς είναι άνθρωποι που συναντάμε κάθε μέρα, ένας παππούς που βάζει φωτιά σε ένα γηροκομείο και ένα gay ζευγάρι. Είναι η μικρογραφία της Ελλάδας, με ένα έξυπνο χιούμορ προσαρμοσμένο τρομερά στο νεανικό κοινό, με ατάκες από reality που έγιναν viral και διαλόγους βγαλμένους από το σύμπαν των millenials και των GenZ.

Η σειρά μοιάζει υπερβολικά στα “Νούμερα” του Φοίβου Δεληβοριά τα οποία και κόπηκαν και μάλλον το ίδιο μέλλον θα έχει κι αυτή.  Εγώ ξέρω πως κάθε μέρα περιμένουμε να ανέβει στο Ertflix το επόμενο επεισόδιο για να φτιάξουμε το βραδινό μας και να το δούμε και να χαλαρώσουμε, να γελάσουμε και το μυαλό μας να μην σκέφτεται αλλά να αφεθεί στους χαρακτήρες, να ταυτιστούμε μαζί τους και να περάσουν 40 λεπτά μπροστά στην οθόνη χωρίς να υπάρχει άγχος. Δεν χρειάζεται όλες οι σειρές να είναι δραματικές, αυτοβιογραφίας, εποχής ή αστυνομικές για να πετύχουν. Περιμέναμε πως και πως τα τελευταία χρόνια να βγει μία σειρά βασισμένη στο σήμερα και τώρα που υπάρχει έστω και με τον τρόπο που υπάρχει, τρώει hate comment γιατί οι τηλεοπτικοί κριτικοί δεν μπορούν να ταυτιστούν με τις μπλούζες που γράφουν κασερόπιτα ή delulu. Είναι μία comfort σειρά που προσπάθησε να δείξει τι συμβαίνει στο σήμερα και πως επικοινωνούν τα παιδιά της ηλικίας μου μεταξύ τους ή ακόμη και το πως βλέπουν τους boomers και γι’ αυτό ναυάγησε. Επίσης, τα νούμερα της τηλεόρασης είναι κάτι πολύ σχετικό στην εποχή των ψηφιακών μέσων και των digital πλατφορμών, ας δούμε πόσοι χρήστες έχουν παρακολουθήσει την σειρά στο Ertflix, γιατί λίγοι είμαστε εκείνοι της ηλικίας μας που στις 9 το βράδυ βρισκόμαστε στο σπίτι.

Μιλώντας για την κωμωδία της ΕΡΤ ανέφερα τις αστυνομικές σειρές, με τεράστια έκπληξη λοιπόν την περασμένη Παρασκευή παρακολούθησα το πρώτο επεισόδιο της σειράς “Μαύροι Πίνακες” με πρωταγωνίστρια την υπέροχη Κάτια Γκουλιώνη, με μιαν ανάσα. Μία σειρά για την οποία γνωρίζαμε πως θα βγει εδώ και περίπου 2 χρόνια. Μία γυναικοκτονία σε μία μικρή πόλη ταράζει όλα τα νερά και το αστυνομικό τμήμα της περιοχής ξεκινά τις έρευνες. Η Σοφία Κόκκαλη η οποία απέχει από την τηλεόραση – ή μάλλον κάνει πολύ σπάνιες εμφανίσεις σε επιλεγμένες δουλειές – ανήκει στην ομάδα των αστυνομικών. Η σπουδαία Λένα Παπαληγούρα και ο Ιωάννης Παπαζήσης είναι οι γονείς της κοπέλας, ήδη αυτά τα ονόματα αποτελούν αφορμή για να ανοίξεις την τηλεόραση. Η αστυνομική σειρά μυστηρίου σε σενάριο της Σοφίας Καζαντζιάν και του Μάριου Ιορδάνου και σκηνοθεσία της Κατερίνας Φιλιώτου δείχνει να είναι η ευχάριστη έκπληξη της σεζόν.

Η σειρά ξετυλίγει το κουβάρι μίας υπόθεσης δολοφονίας με θύμα μία έφηβη μαθήτρια, που συγκλονίζει μία μικρή κωμόπολη στην ελληνική επαρχία, με τις αρχές να διαπιστώνουν πως πρόκειται για έναν κατά συρροή δολοφόνο, ο οποίος χρησιμοποιεί στα εγκλήματά του μοτίβα από τους περίφημους “Μαύρους Πίνακες” του Φρανσίσκο Γκόγια και φυσικά κανένας δεν τον υποψιάζεται αλλά όπως φαίνεται στο επεισόδιο κάποιοι γνωρίζουν. Η σκηνοθεσία είναι βγαλμένη από σκανδιναβικό νουάρ, η υπόθεση δυνατή. Μένει να δούμε πως θα ξετυλιχθεί το κουβάρι στα επόμενα επεισόδια και η προσμονή μας είναι μεγάλη.

Ήδη λοιπόν σε ένα χαοτικό πρόγραμμα σου έχω δώσει δύο σειρές που κατάφεραν να με κάνουν να κάτσω και πάλι στον καναπέ μετά από πόσα χρόνια και να ανυπομονώ για τα επόμενα τους επεισόδια. Ήρθε όμως νομίζω η ώρα να γίνουν γενικότερες αλλαγές σε όλες τις ζώνες, αλλιώς η τηλεόραση θα βουλιάξει και πάλι σε ένα σκοτάδι που αυτή την φορά θα φαίνεται πιο μεγάλο από ποτέ. Ας δώσουμε την ευκαιρία σε νέους δημιουργούς την επόμενη σεζόν λοιπόν και ας ξεχάσουμε τα πρότυπα που τόσα χρόνια ακολουθούμε πιστά.

Υ.Γ. Μην ενοχλείστε με ό,τι σας φαίνεται ξένο δώστε του μία ευκαιρία για να το γνωρίσετε.