Τι πρόβλημα έχετε με τα ελληνικά κρασιά;

Λέξεις: Αλεξάνδρα Ανθίδου

Θλίβομαι όταν βλέπω στην Ελλάδα σε καταλόγους εστιατορίων Ελληνικής κουζίνας (ακόμη και πειραγμένης) να προτείνονται περισσότερα σε αναλογία εισαγόμενα από τα εγχώρια κρασιά μας. Το ίδιο και σε άρθρα όπου προτείνονται κρασιά και τα περισσότερα από αυτά (καμιά φορά και όλα) είναι εισαγόμενα.

Έχει ας πούμε ένας κατάλογος σε τουριστικό νησί 200 ετικέτες (!) και οι 150 είναι από το εξωτερικό ή αντίστοιχα ένα άρθρο λέει «10 οινικές προτάσεις για το καλοκαίρι» και είναι 8 στις 10 από το εξωτερικό. Γιατί βρε παιδιά; Δεν είναι καλά τα δικά μας; Ποιό ξένο κρασί θα σαγηνεύσει περισσότερο τον Ελληνικο ουρανίσκο ή θα μπορεί να συνδυαστεί καλύτερα με τη χωριάτικη σαλάτα, με τα λαδερά μας, με τα γεμιστά, τη μικρή τηγανιτή αθερινούλα, τη φέτα ή τα παπουτσάκια (κι ας είναι αποδομημένα); Άσε που τα περισσότερα Ελληνικά εμφιαλωμένα κρασιά είναι οικονομικά σε σχέση με την ποιότητά τους και αντίστοιχης ποιότητας από τα εισαγόμενα.

Για να εξηγούμαστε, εννοείται ότι πίνουμε τα ξένα κρασιά και μας αρέσουν πολύ και τα επιλέγουμε και τα απολαμβάνουμε. Πως άλλωστε θα μπορέσουμε να εξελιχθούμε, αν μη τι άλλο ως οινόφιλοι;

Όταν όμως ένας Έλληνας εστιάτορας ή αρθρογράφος (φυσικά και δεν αναφέρομαι σε μία περίπτωση) προτείνει ως επι των πλείστων κρασιά από οινοποιεία του εξωτερικού, ακούγεται λίγο ως σκρατσάρισμα.

Προσωπικά το βλέπω και ως πισωγύρισμα. Σκεφτείτε, οι φορείς του κρασιού και ένας ένας όλοι οι οινοποιοί σε ολόκληρη την Ελλάδα, πόσο προσπαθούν να διαδώσουν έννοιες όπως «οινική κουλτούρα» «επώνυμο Ελληνικό κρασί», «οίνοι ΠΟΠ και ΠΓΕ», «στηρίζουμε τα Ελληνικά προϊόντα», ότι το κρασί είναι κατ’ αρχήν ένα παραδοσιακό προϊόν, ότι δεν υπάρχει καλύτερο pairing από τοπικά εδέσματα με κρασί από την ίδια περιοχή, ότι η κάθε περιοχή θα πρέπει να υποστηρίζει τους τοπικούς παραγωγούς, για λόγους που νομίζω αντιλαμβανόμαστε (τοπική κοινωνία-επαρχία, τουρισμός, οικονομία).

Ενώ λοιπόν γίνεται προσπάθεια να ενημερωθεί το κοινό για τις βασικές αρχές γύρω από το κρασί, ότι πχ το Merlot δεν είναι όνομα οινοποιείου αλλά ποικιλία, ότι το Ασύρτικο δεν είναι χαλασμένο επειδή «γαργαλάει τη γλώσσα», ότι το Ξινόμαυρο δεν είναι ένα κρασί που «απαπα στυφό», ότι η ρετσίνα έχει κάνει εδώ και χρόνια απίστευτα ποιοτικά άλματα, ότι πίνουμε με μέτρο, δεν επιλέγουμε το ανώνυμο χύμα, ότι δεν προσθέτουμε άιντε σε όλα τα κρασιά αναψυκτικό (το έχω δει και με λεμόνι) και άλλα τέτοια τραγελαφικά, έρχονται βροχή οι προτάσεις των εισαγόμενων. Και βέβαια θα προτείνονται εισαγόμενα. Αλλά ας μάθουμε πρώτα τι σημαίνει κρασί, αμπελοτόπι, τις δικές μας ποικιλίες, τους δικούς μας παραγωγούς, ας δοκιμάζουμε για να γνωρίζουμε, ας διαβάζουμε και λίγο για να μάθουμε το κάτιτις παραπάνω και τότε ας επιλέξουμε το εισαγόμενο.

Αναρωτιέμαι βέβαια εάν όσοι προτείνουν τα εισαγόμενα τα γνωρίζουν κιόλας τόσο καλά ώστε να τα ξεχωρίζουν και να τα προωθούν. Και ακόμη, στην Τοσκάνη, στη Βουργουνδία, στην Καταλονία ή στο Τοκάι, ποιά είναι άραγε η αναλογία σε εγχώρια και ξένα; Ή μήπως εκεί δεν τίθεται καν θέμα;

Bottom line: και βέβαια θέλουμε να ενημερωνόμαστε για τα ξένα κρασιά και για τον ξένο αμπελώνα και ευχαριστούμε πολύ όσες και όσους μπαίνουν στον κόπο να μας ανοίξουν τα μάτια, να διευρύνουμε τον ορίζοντά μας.

Πρωτίστως όμως φρονώ οτι χρειάζεται να μάθουμε και να στηρίζουμε το δικό μας επώνυμο Ελληνικό κρασί που άλλωστε παράγεται με μεγάλο κόπο και βασίζεται αποκλειστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Ας είναι στις λίστες των εστιατορίων μας, τα περισσότερα Ελληνικά και ντόπια κρασιά ενώ στις αρθρογραφικές προτάσεις, 8 στα 10 Ελληνικά και 2 τα ξένα βρε αδελφέ.

*Η Αλεξάνδρα Ανθίδου είναι αρθρογράφος γεύσης & οίνου