Τί συζητάνε οι νέοι σήμερα;

“Δεν είχα φανταστεί στα 28 να μένω με τους γονείς μου και να δουλεύω για τρεις και εξήντα, 12ωρο”, “αυτή η χώρα με πνίγει”, “πότε θα κάνω την δουλειά των ονείρων μου”, “θέλω να φύγω στο εξωτερικό”, “και τι να πάω να ψηφίσω τώρα αφού τα ίδια θα γίνουν”. 

Το τελευταίο διάστημα όταν πηγαίνω για καφέ, παρατηρώ τα παιδιά της ηλικίας μου, πρόσωπα χαομένα και αγχωμένα, ακούω κρυφά τι συζητούν και όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια πράγματα.

Φοιτητές και εργαζόμενοι της νέας γενιάς βρίσκονται σε απόγνωση αντικρίζοντας τους στόχους που έθεσαν για την ζωή τους, να καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλον.

Είναι πραγματικά τρομακτικό και ταυτόχρονα απογοητευτικό να βλέπεις το μέλλον αυτής της χώρας να βυθίζεται στο σκοτάδι. Ανήκω σε αυτή την γενιά και ομολογουμένως δεν είχαμε ποτέ την ψευδαίσθηση πως θα δουλεύουμε κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες εργασίας και θα αμειβόμαστε με καλό μισθό, από μικρούς μας προετοιμάζουν για το πόσο σκούρα θα τα βρούμε, στις σχολές και στα πανεπιστήμια ακούμε για την απόρριψη, ενώ μέχρι σήμερα πολλοί από εμάς παίρνουμε πτυχίο και δεν μπορούμε να αφομοιωθούμε στο κατάλληλο περιβάλλον εργασίας, στην κατάλληλη δουλειά.

Επίσης έχουμε μάθει να αγχωνόμαστε από μικροί, είμαστε μία γενιά που μεγαλώσαμε στην κρίση και τώρα στα πρώτα βήματα της ζωής μας πληρώνουμε με τον μισθό μας το ενοίκιο, τους λογαριασμούς και τα υλικά αγαθά χωρίς να μας περισσεύει τίποτε.

«Τρέξαμε» ένα poll στα social media που απευθυνθήκαμε σε άτομα ηλικίας 20-30 ετών. Ρωτήσαμε λοιπόν αν φανταζόντουσαν έτσι την ζωή τους το 21% απήντησε θετικά ενώ το 79% απήντησε αρνητικά.

Σχετικά με το αν δυσκολεύονται με τον μισθό τους και τα έξοδα που «τρέχουν» το 71% απήντησε “ναι” ενώ το 29% απήντησε “όχι”.

Το 65% των συμμετεχόντων δήλωσαν πως δεν κάνουν την δουλειά των ονείρων τους εών το 35 απήντησαν θετικά.

Στην ερώτηση για το εάν αισθάνονται αγχωμένοι, το 83% απήντησε θετικά ενώ το 17% αρνητικά.

H Eλένη είναι 25 ετών και ζει στην Θεσσαλονίκη:

“Δεν περίμενα ότι θα κάνω την δουλειά που κάνω τώρα. Δουλεύω σε πολυεθνική που δεν έχω κάποιο παράπονο στον μισθό μου ή κάποια στέρηση στα ένσημα μου όπως πολλοί γύρω μας. Γενικά το ρεαλιστικό μου όραμα αλλά το τονίζω ΟΧΙ το όνειρο μου, ήταν μια τέτοια δουλειά όπου θα έβγαζα έναν ικανοποιητικό μισθό. Απλά σκέφτομαι πως είμαι από τα μικρότερα άτομα στην δουλειά μου, μέσος όρος 29-40, και δεν ξέρω πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να με στηρίξει στο μέλλον. Είμαι τυχερή και δεν έχω ενοίκιο γιατί μου έχει αφήσει ο πατέρας μου το σπίτι και μένω μόνη αλλά αν δεν τα είχα όλα αυτά δεν ξέρω ποσό όλο αυτό θα ήταν βιώσιμο.”

H Σουζάνα πρόσφατα συζητούσε με τους φίλους της:

” Γενικά είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις τι σου αρέσει και τι θες να ακολουθήσεις και στην πραγματικότητα απλώς να μην μπορείς και αυτό αφορά ειδικότερα τα πιο καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Δηλαδή πιο πολλά λεφτά βγάζω κάνοντας σέρβις παρά την πραγματική δουλειά μου που είναι φωτογράφος γραφίστας. Στις επιχειρήσεις που πάω σα γραφίστρια μου προσφέρουν για αρχή Μαξ 700 ευρώ, λες και μου κάνουν την χάρη. Και φυσικά έχουν την απαίτηση ενώ ζητάνε άτομα ηλικίας 20-30 ετών, να έχουν 5-6 χρόνια προϋπηρεσία, αυτό σε σπάνιες περιπτώσεις πράγματι συμβαίνει. Όσον αφορά τη φωτογραφία τώρα στην Ελλάδα αυτοί που νομίζουν ότι κάνουν μόδα πχ δε κάνουν και καλά λεφτά έχουν μόνο οι γάμοι κ οι βαφτίσεις, που η αλήθεια είναι πως εμένα δεν με πολύ ενδιαφέρουν, γιατί έτσι χάνεται η δημιουργία. Θα το κάνω αν το έχω ανάγκη βέβαια. Και φυσικά το άλλο που συζητάω συνέχεια με τους φίλους και ταυτίζονται και αυτοί μαζί μου είναι οι λογαριασμοί. Δεν μένω με τους γονείς μου οπότε το άγχος είναι μόνιμο.” 

Ο Μπίλι είναι χορευτής αλλά εργάζεται σε άλλους τομείς:

“Είμαστε ένα αφρικανικό κράτος στην Ευρώπη και προσβάλω και τα αφρικανικά κράτη θα έλεγα. 15 χρόνια μνημόνια … σπασμένα προηγούμενων και φυσικά πάντα τα πληρώνουμε εμείς που είμαστε οι νεότεροι, τώρα έχουν ανέβει οι τιμές. Ξεκινήσαμε την ενήλικη ζωή μας με την λογική … πάρε και αυτά τα λίγα γιατί υπάρχουν άλλοι 100 που περιμένουν την δουλειά που πήρες, πάντα λοιπόν βολευόμασταν με τα λίγα ποτέ δεν περιμέναμε τα πολλά. Από την αρχή της εργασιακής μας ζωής μάθαμε να δουλεύουμε 10-12 ώρες για 400-500 ευρώ και λέγαμε και ευχαριστώ γιατί υπήρχαν φίλοι μας που έπαιρναν 200. Εγώ είμαι καλλιτέχνης, για μία ολόκληρη ζωή θα πρέπει να κάνω το πάθος μου και μία ακόμη δουλειά για να τα βγάζω πέρα. Δηλαδή, θα πρέπει να δουλεύω 16 ώρες προφανώς δεν θα έχω χρόνο για τίποτε άλλο θα τρέχω πίσω από την ζωή για να την προλάβω. Έχουν φύγει χιλιάδες παιδιά στο εξωτερικό και αυτό δεν συμβαίνει γιατί δεν αγαπάμε την Ελλάδα, συμβαίνει γιατί η Ελλάδα μας πληγώνει.”

Ο Στέφανος είναι 26 ετών και εργάζεται σε μπαρ:

“Έχω τελειώσει διοίκηση επιχειρήσεων και επεκτάθηκα στο marketing. Eργάστηκα σε μία εταιρία τον πρώτο χρόνο που βγήκα από την σχολή, δούλευα περίπου 11 ώρες την ημέρα και έπαιρνα 400 ευρώ, σε αυτή την δουλειά δεν υπήρχε ωράριο αν ο πελάτης ήθελε κάτι στις 11 το βράδυ έπρεπε να το κάνεις εκείνη την στιγμή. Αυτόν τον 1.5 χρόνο το άγχος μου με βούλιαξε, δεν μπορούσα να κοιμηθώ ήρεμος, έτρεχαν συνέχεια υποχρεώσεις στο μυαλό μου και ενώ μπήκα πολύ ενθουσιασμένος στην εταιρία παραιτήθηκα σκασμένος. Αυτή την στιγμή μένω μόνος μου, εργάζομαι σε μπαρ, 6 το απόγευμα με 4-5 το πρωί. Παίρνω καλά λεφτά, αλλά με βεβαίοτητα λέω πως δεν έχω ζωή. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο πέραν της δουλειάς μου, γυρνώ σπίτι και είμαι ψόφιος. Δεν είχα φανταστεί σίγουρα την ζωή μου έτσι, δεν με πειράζει να δουλεύω για να ζω αλλά ιδανικά θα ήθελα να έχω μία σταθερή δουλειά στο επάγγελμα μου. Να μου περισσεύουν κάποια χρήματα να πηγαίνω ένα ταξίδι, να έχω ένα σταθερό οκτάωρο και να μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Στεναχωριέμαι γιατί όλοι οι φίλοι μου είναι στην ίδια φάση. Ψάχνονται για το καλύτερο και το καλύτερο δεν έρχεται, συνέχεια συζητάμε για τα άγχη και μιλάμε για τις ζωές μας με την απόλυτη απογοήτευση, το βλέπεις στα απεγνωσμένα πρόσωπα μας. Μας τρώνε τα καλύτερα μας χρόνια και δεν θα γυρίσουν πίσω.”