Τι θα μου δώσουν αυτές οι εκλογές;

του Δάνη Κοσμίδη

Η Ελλάδα του 2015. Η σταθερότητα σε αυτή τη χώρα σίγουρα δεν πρωταγωνιστεί υπαρκτά, παρά μόνο θεωρητικά. Όλοι την υπόσχονται μα κανένας δε ξέρει πώς να την προσκαλέσει στο βραδινό μας τραπέζι. Ανέκαθεν υπήρχε ένα ενδιαφέρον στις πολιτικές εξελίξεις από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα σε αυτή τη χώρα. Μια χώρα που δε σε αφήνει λεπτό να αναπνεύσεις από τον κλαυσίγελο. Κυρίαρχο στοιχείο στις ζωές μας ο σουρεαλισμός.

Τηλεοπτικά πάνελ με υποψήφιους (πρωτάρηδες και όχι) βουλευτές ανά εκλογική περιφέρεια, να διαπληκτίζονται και να κάνουν καφενειακές συζητήσεις για κόμματα και ιδέες. Άνθρωποι (με μόρφωση, τουλάχιστον στοιχειώδη παιδεία – θέλω να πιστεύω) – οπαδοί που δε διαφέρουν σε τίποτα από τις κομματικές νεολαίες των πανεπιστημιακών κοινοτήτων. Κάπως έτσι θα βγουν και τα παιδιά που ανατρέφουν μέσα στους τέσσερις τοίχους της «μόρφωσης».

Φωνές, κραυγές και λόγια για χρήματα που χρωστάει ο καθένας. Δημόσια, το τονίζω. Ακούω για νέο ΑΦΜ, ακούω για 5 εκατομμυριάκια (αυτολεξή), ακούω για μετεγγραφές. Αλήθεια σε τι διαφέρει ο πολιτικός κόσμος από τον ποδοσφαιρικό – οπαδικό σημερινό κόσμο στη χώρα μας; Συζητήσεις σα να επρόκειτο για ομάδες με περισσότερο φανατισμό. Ποια θα κερδίσει το πρωτάθλημα και σε ποιον θα πέσει το φλουρί.

Τηλεοπτικά πολιτικά πάνελ με ανθρώπους ψυχολογικά διαταραγμένης προσωπικότητας. Οι λεγόμενοι νάρκισσοι. Ο Νάρκισσος ήταν τόσο ερωτευμένος με τον εαυτό του, ο οποίος επί μέρες καθόταν και χάζευε τον πρόσωπο του στο ποτάμι. Μια μέρα όμως πνίγηκε στην προσπάθεια του να φιλήσει το είδωλό του. Ιστορία γνωστή στους περισσότερους μα καθόλου ευχάριστη ψυχολογική διαταραχή. Παθολογικά ερωτευμένοι με το είδωλό τους, πασχίζοντας με νύχια και με δόντια να το διατηρήσουν ακόμα και αν αυτό έχει αρχίσει να σαπίζει και να μυρίζει. Δε θα τους χαρακτήριζα εγωιστές, μιας και είναι ερωτευμένοι με κάτι που έχουν φτιάξει (μια περσόνα) και όχι με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Επιστρέφουμε σε πολιτικά πρόσωπα. Σε πολιτικές ιδέες. Σε ανθρώπους που έχουν κληρονομήσει ονόματα και ιστορίες. Σε ανθρώπους ανίκανους όπως έχει φανεί εκ των υστέρων σε μια πολιτικά άρρωστη χώρα. Ένας πρωθυπουργός, ο οποίος μετά βίας έχει δώσει 5 ομιλίες στη βουλή αρχίζει να φανερώνει τον συντηρητικό και αυταρχικό του χαρακτήρα με τις προεκλογικές του δηλώσεις. Αρχίζει να θυμίζει τον παλιό ακροδεξιό Αντώνη. Ένας αρχηγός (και ίσως μετέπειτα πρωθυπουργός) αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάνοντας τα πάντα για να εκλεγεί πρωθυπουργός της χώρας – για να μη μείνει και πάλι κρατώντας το πουλί στο χέρι στα επόμενα Θεοφάνεια. Ανακάλυψε την ορθοδοξία και ποιος ξέρει, μετά την επίσκεψη στον ποντίφικα, ίσως να είναι αυτός που θα χτίσει γέφυρες για μια ενιαία εκκλησία(!!!). Ένας Ευάγγελος Βενιζέλος, θεωρώντας τον εαυτό του πολιτικό ρήτορα των αρχαίων χρόνων φορώντας χλαμύδα και σανδάλι. Βλέπει το Αρμαγεδδών να καταφθάνει στο ΠΑΣΟΚ και προσπαθεί να βρει τον υποτιθέμενο “Harry Stamper” για να σώσει τον «κόσμο» του. Ένας Σταύρος Θεοδωράκης αρκετά διπλωμάτης, έχοντας αφήσει τις κούπες τις ΧΑ και τις νωχελικές συνεντεύξεις για να πολιτευθεί και να ταχθεί εναντίον του πολιτικού συστήματος με τη θέληση να κυβερνήσει τον τόπο, έχοντας μαζέψει τον «πνευματικό(?) κόσμο» της χώρας. Κάπου χάνεται στην πορεία και τα ορμητικά νερά τον παρασύρουν.

Ένας Πάνος Καμμένος που πιστεύει ότι ο Elvis μαζί με τον J.Cash είναι σε κάποιο νησί της Καραϊβικής. Ένας ΓΑΠ. Πάμε. Μαζί σου πουθενά. Ένα ΚΚΕ με τον κ. Κουτσούμπα να οραματίζεται το κόκκινο στη χώρα. Ιδέες και όνειρα που χρειάζονται ξαράχνιασμα και σοβαρότητα. Και από ότι φαίνεται δεν την έχουν. Ούτε καν διάθεση. Ένας Φ. Κουβέλης που πιστεύει στον έρωτα με την πρώτη ματιά. Μια ΧΑ που θα ξανακατέβει στις εκλογές, θα ξαναμπεί στη βουλή και θα συνεχίσει να εκπροσωπεί χ αριθμό συμπολιτών μου και όχι μόνο. Αυτό με τρομάζει.

Τι θα μου δώσουν οι εκλογές; Σίγουρα σε αυτή τη χώρα δε πλήττεις από πολιτική άποψη. Κάθε μέρα έρχεται στην επιφάνεια και ένα νέο γεγονός μια νέα τροπή των πραγμάτων που θα σε απασχολήσει για την επόμενη εβδομάδα. Μπορεί να είμαστε στην καταστροφή άλλα πάντα κάποιος είναι εκεί να μας πιάσει από το χέρι, για λίγο. Και να το ξαναφήσει.

Η χώρα που γέννησε το θέατρο και τη δημοκρατία και δυστυχώς επικρατεί μόνο στο πρώτο. Θα δώσει μια παράσταση στις 25 Ιανουαρίου κάνοντας την Ευρώπη να υποκλιθεί στην «αξιοσέβαστη» ζογκλερική τραγωδία.