Τιμωρία

του Άρι Γεωργίου

Είναι Παρασκευή, 10 Ιουλίου 2015. Βραδάκι. Ανακουφιστικό αεράκι από το παράθυρο στο γραφείο. Στην οικοδομή γραφείων, όπου ίσως μοναδικό επανδρωμένο αυτή την ώρα είναι το δικό μου.

Διανύουμε ίσως τα τελευταία εικοσιτετράωρα κατά τα οποία είμαι ακόμη Ευρωπαίος. Ίσως και όχι. Τα πράγματα κρέμονται από μια κλωστή. Μια ελπίδα πλανάται όντως, αμυδρή, για να αποφευχθεί η τραγωδία. Έχω ακόμη την “πολυτέλεια” ως προνομιούχος Ευρωπαίος να μπορώ να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με όρους στάθμισης και αξιολόγησης. Με όρους φόβου επίσης. Με όρους προτίμησης ή ευχής. Θα έχω άραγε αυτή την άνεση από Δευτέρα; Θα μπορώ να σταθμίζω, να αξιολογώ, να κρίνω, να φοβάμαι ή να ελπίζω; Ή θα εξαναγκαστώ να στοιχηθώ στο μονοπάτι του απόλυτου τρόμου, της εξαθλίωσης; Και το μόνο που θα μου μένει θα είναι να παρηγοριέμαι με το παρελθόν της Ρουάντα, της πείνας της Αιθιοπίας, του ολοκαυτώματος, του πολέμου της Σερβίας, με το παρόν της Συρίας, των εκτελέσεων των τζιχαντιστών, του δράματος με τις βαποριές των μεταναστών. Ναι, βέβαια υπάρχουν τα χειρότερα. Ήταν αυτό όμως το μέτρο για να αποφασιστεί η τύχη μου; Εμού του Ευρωπαίου;

Ώρα 20:11. Παρασκευή, 10 Ιουλίου 2015. Ακούω από το ανοιχτό παράθυρο τις ιαχές και τα ρυθμικά συνθήματα της διαδήλωσης του ΠΑΜΕ ενάντια στο “τρίτο μνημόνιο της πολιτικής του κεφαλαίου”. Εγώ που έχω την “πολυτέλεια” να είμαι στο γραφείο μου και να ακούω από μακριά τον αντίλαλο της φωνής του λαού. Εγώ που, από όσο καταλαβαίνω, ο “λαός” αυτός με εξαιρεί από τις τάξεις του. Διότι έχει επιφυλάξει το δικαίωμα στον συγκεκριμένο τίτλο μόνο για τον εαυτό του.

Θα γυρίσω στο σπίτι σε λίγη ώρα, βραδάκι. Και θα καρφωθώ άλλη μια φορά στην τηλεόραση για να προσπαθήσω να διαβλέψω μέσα από την καταιγιστική πληροφορία πώς θα ξυπνήσω το πρωί της Δευτέρας. Πώς; Ευρωπαίος ή ραγιάς;

Άπελπις, εξαγριωμένος, ματαιωμένος, παραδομένος, μήπως προδομένος; Συνυπεύθυνος; Αξιοκατάκριτος; Συνένοχος; Ένοχος;

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την ενοχή μου. Δεν κατόρθωσε να με πείσει ο κατήγορος που επιζητεί τη παραδειγματική τιμωρία μου. Υποθέτω πως και στην περίπτωση που ήμουν όντως ένοχος θα προσπαθούσα να σας πείσω περί του αντιθέτου προκειμένου να αποφύγω την ποινή. Δηλώνω εντούτοις ευθαρσώς και απροκάλυπτα Αθώος. Αλλά ακόμη και αν αναγνωρίσω για χάρη της συζήτησης έστω και μια μικρή “συνενοχή” ―εφόσον εξάλλου στερούμαι του δικαιώματος να ανήκω στις τάξεις του λαού που είναι κατατρεγμένος, “αθώος κατ’αρχήν” και κριτής των εκτός των τάξεών του― ακόμη και τότε λέω, μήπως θα μπορούσαμε να συζητήσουμε, χωρίς να θέλω να σας προσβάλλω, την τιμωρία μου;

Λάθος, λάθος. Άλλο πράγμα θέλω να συζητήσουμε. Διότι η τιμωρία είναι δεδομένη, δεν πρόκειται να αλλάξει, πρόκειται περί καταδίκης και είναι σίγουρα άδικη καθόσον, όπως είπα, και δηλώνω και είμαι αθώος. Αντίθετα, από τη θέση του κατάδικου όπου πλέον βρίσκομαι, δεν μου κοστίζει και πολύ να ονομάσω και να καταδικάσω τους δικαστές μου. Και πάλι λάθος: αντίθετα, μου κοστίζει πάρα πολύ. Διότι πράγματι, μου είναι απολύτως ανέξοδο να καταδικάσω τους πολιτικούς, να χρεώσω ευθύνες στους πρώην και στους νυν. Όπως και θεωρώ άμοιρους στη δική μου καταδίκη τους κατατρεγμένους, τους εκβιασμένους, τους παραπλανημένους, τους βλαμμένους, τους ανεπαρκείς (που όλοι μαζί βεβαίως και είναι η πλειονότητα). Μου κοστίζει πολύ αντίθετα, με πληγώνει, με πονάει, με τιμωρεί περισσότερο ακόμη και από την ποινή για τη μη αξιόποινη “συνενοχή” μου η ανάγκη μου να καταλογίσω ευθύνη στους φίλους που συμμετείχαν στην καταδίκη μου. Να χρειάζεται να τους υπενθυμίσω πως εκείνοι δεν ήταν κατατρεγμένοι, δεν ήταν εκβιασμένοι, δεν είναι βλαμμένοι, δεν είναι ανεπαρκείς, δεν έχουν δικαιολογία για να έχουν κάνει επιλογές που να οδηγούν στη δική μου καταδίκη. Δεν έμεινε χώρος για να τους συν-χωρέσω αυτεπαγγέλτως. Διότι είχαν και χρόνο και χώρο και γνώση και νοημοσύνη και παιδεία ώστε να μην ατοπήσουν. Ατόπησαν και μάλιστα κατ’ επανάληψη. Τώρα πια από αυτούς τους αγαπητούς φίλους που με πόνεσαν περιμένω να αναγνωρίσουν το σφάλμα τους. Και να μου το ομολογήσουν. Κι εγώ, μεγάλη ψυχή, θα βρω χώρο μέσα της για να τους συν-χωρέσω.

10.07.2015