Την αγαπάει καθόλου την Τέχνη η Θεσσαλονίκη;
Πόσα χρόνια έχετε να δείτε μια ουρά σε μια έκθεση τέχνης στη Θεσσαλονίκη; Μια από τις σημαντικότερες εκθέσεις που έγιναν τελευταία αφορμή για σκέψεις περί αδιαφορίας του κοινού.
Οι πιο μεγάλες ουρές που έχω σταθεί στη ζωή μου δεν ήταν σε πρώτη μέρα εκπτώσεων ούτε σε πρόσφορες πολυκαταστημάτων. Είναι ουρές σε Μουσεία. Στο Γιουγκενχάιμ της νέας Υόρκης και το Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. Ουρές που έκαναν το γύρο του τετραγώνου, που έβγαιναν έξω στην πλατεία. Και κάθε φορά που συζητώ με κόσμο που ταξιδεύει στο εξωτερικό όλοι λένε με ενθουσιασμό πόσο απήλαυσαν μια επίσκεψη σε ένα μουσείο, τι ωραίες εκθέσεις είδαν, τι αγόρασαν ως αναμνηστικά από τα πωλητήρια τους.
Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει τους ανθρώπους να λατρεύουν τα Μουσεία του εξωτερικού και να αδιαφορούν για όσα συμβαίνουν στα Μουσεία της πόλης τους;
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις στάθηκε μια από τις σημαντικότερες εκθέσεις των τελευταίων χρόνων στη Θεσσαλονίκη που ξεκίνησε χθες. Η έκθεση με τα έργα της Συλλογής Κωστάκη στο ΜΜΣΤ. Μιας από τις σπουδαιότερες συλλογές στον κόσμο με έργα της Ρώσικης Πρωτοπορίας που με το πείσμα και την προσπάθεια πολλών ανθρώπων κέρδισε η Θεσσαλονίκη και έγινε η προίκα του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Μια συλλογή που κομμάτια της έχουμε δει στο παρελθόν στη Σταυρούπολη στη Μονή Λαζαριστών. Και αν τότε η επισκεψιμότητες δεν ήταν πάντα οι αναμενόμενες, υποτίθεται λόγω απόστασης, στο κέντρο της πόλης που εκτίθενται τώρα, μέσα στη ΔΕΘ, δεν υπάρχει κανένας λόγος ή δικαιολογία να μην τη δει όλη η πόλη.
Γιατί είναι τόσο σημαντική αυτή έκθεση εξηγεί πολύ καλά εδώ η απόλυτη γνώστης των έργων η Μαρία Τσαντσάνογλου. Εγώ θέλω να σας πω κάτι παραπάνω όχι για τα έργα. Για το πόσο σημαντικό είναι να πάτε.
Ένα ιστορικό μουσείο της πόλης βρίσκεται εδώ και ένα χρόνο σε οριακό σημείο. Το ΜΜΣΤ. Μάλιστα το καλοκαίρι ανέστειλε για 4 μήνες τη λειτουργία του. Το Μακεδονικό Μουσείο δίνει από κοινού με το Κρατικό Μουσείο μια ύστατη μάχη. Τη μάχη της ενοποίησης και της συνέχισης της ύπαρξης. Στους πιο δύσκολους καιρούς που αποδεκατίζονται τα πάντα, οι πολιτιστικοί φορείς της πόλης βρίσκονται σε ένα δεινό σημείο. Με budget που καλύπτουν μόνο τα λειτουργικά τους και αυτά με το ζόρι, με ανθρώπους που υπερβάλουν εαυτόν για να συνεχίσουν να υπάρχουν, με χορηγίες σχεδόν μηδενικές πια, παλεύουν να μείνουν όρθιοι.
Από την άλλη ένα κοινό που μοιάζει να αδιαφορεί, κουρασμένο από τα καθημερινά του προβλήματα αλλά δυστυχώς και εντελώς απαίδευτο πολιτιστικά, καθώς ούτε η παιδεία μας εστιάζει στην Τέχνη, ούτε τα ΜΜΕ ενδιαφέρθηκαν ποτέ στην Ελλάδα ουσιαστικά για αυτήν ώστε να την κάνουν μόδα. Αλήθεια σήμερα έκτος από την ΕΡΤ και την TV100 προβάλλει κανείς άλλος μια έκθεση τόσο σημαντική όσο αυτή της Ρώσικης Πρωτοπορίας; Είδατε ποτέ το Mega να περιέχει στο πρόγραμμα του μια εκπομπή τέχνης; Έστω ως αντίδωρο και άλλοθι για τα εκατοντάδες εκατομμύρια που πήρε από τις τράπεζες ως δάνεια και φυσικά δεν θα επιστρέψει ποτέ. Για τα εκατομμύρια που άντλησε από ανώνυμους επενδυτές στο χρηματιστήριο που αγόραζαν τις μετοχές του στους παχυλούς καιρούς.
Τις μέρες αυτές στη Μόσχα μια έκθεση για τον Ρώσο ζωγράφο του 19ου αιώνα Βαλεντίν Σερόφ στην Πινακοθήκη Τρετιακόφ έχει 3 ώρες αναμονής για το κοινό σε πολικές θερμοκρασίες. Περιμένουν υπομονετικά μέσα στο κρύο για να τη δουν.
Εδώ biennale ξεκινούν και τελειώνουν, σπουδαίες εκθέσεις ανεβαίνουν και κατεβαίνουν και η πλειοψηφία του κόσμου δεν παίρνει καν χαμπάρι.
Όταν όμως ένας οργανισμός κλείνει, ένα μουσείο κατεβάζει ρολά το fb γεμίζει κροκοδείλια δάκρυα. Και στα πόδια των λαϊκών βάρδων τα λουλούδια σχηματίζουν βουνά.
Λέω λοιπόν πως είναι η έκθεση αυτή μια τελευταία ευκαιρία να κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα από το καβούκι μας. Να αποδείξουμε πως και τα αγαπάμε τα Μουσεία μας και αναγνωρίζουμε τη δουλειά που κάνουν οι άνθρωποι τους και πως όλο αυτό που παθαίνουμε όταν πηγαίνουμε στο εξωτερικό δεν είναι πρόσκαιρο και υποκριτικό. Η Τέχνη εξάλλου είναι πάντα μια παρηγοριά σε αβέβαιους καιρούς.
Κάντε μου μια χάρη. Ας σηκωθούμε για λίγο από τα καφέ και τον καναπέ και να πάμε στη Ρώσικη Πρωτοπορία. Να κρατήσουμε τα Μουσεία ανοικτά. Σταθείτε μπροστά σε αυτά τα αριστουργήματα με μάτια και καρδιά ανοικτά. Και αφήστε τα να μιλήσουν στην καρδιά σας.
Υ.Γ. Η έκθεση “Ρότσενκο-Ποπόβα, επινοώντας τον κονστρουκτιβισμο”, του 2010, που ήταν συμπαραγωγή ΚΜΣΤ-ΤΑΤΕ είχε 400.000 επισκέπτες για δυο μήνες στην ΤΑΤΕ του Λονδίνου και ούτε 6000 επισκέπτες στη Μονή Λαζαριστών. Τα ίδια έργα, το ίδιο στήσιμο. Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί….
Διαβάστε επίσης: 67 αριστουργήματα κατεβαίνουν στο κέντρο
Αυτά είναι τα μουσεία της πόλης
