Την Εκάβη ήρθαμε να ακούσουμε, όχι τα beat

Λέξεις: Δημήτρης Τσουκαλάς – Εικόνα: ΚΘΒΕ

Πρεμιέρα για Τρωάδες του Κρατικού Θέατρου Βορείου Ελλάδος χθες βράδυ στο Θέατρο Δάσους κι ενώ η παράσταση ήταν καλή έως πολύ καλή (με κάποια θέματα που ξεκινούσαν και τελείωναν με τον ήχο αλλά πρεμιέρα ήταν, στην πορεία είμαι σίγουρος πως θα στρώσουν τα πράγματα), η συνολική εμπειρία ήταν -να το πω ευγενικά- για το ανάθεμα.

Ξεκίνημα με 30 λεπτά ακινητοποίηση στον δρόμο για το θέατρο επειδή σοφέρ τουριστικού λεωφορείου το έχει (α)παρατήσει μέσα στη μέση γιατί έτσι, με ατάκτως ερριμένα από δω κι από εκεί αυτοκίνητα από οδηγούς που στην απελπισία τους τα έριχναν σχεδόν πάνω στα πεύκα μπας και προλάβουν να δουν τον Καφετζόπουλο στον εισαγωγικό μονόλογο του Ποσειδώνα. Τροχαία έλειπε γιατί μάλλον είχε πάει για πλήρωμα στο ΕΚΑΒ, τουλάχιστον έσβησα μια εμπειρία από το bucket list μου μιας και έκανα με τεράστια επιτυχία τον τροχονόμο (κύριε με το Audi αν είστε ακόμα εγκλωβισμένος εκεί σας ζήτω συγνώμη, κάπως έπρεπε να περάσουμε κι εμείς).

Ξεκινάει λοιπόν η παράσταση, ο ήχος είναι χαμηλός όπως είπαμε κι εκεί που προσπαθείς να ακούσεις τι λέει η Εκάβη (Ρούλα Πατεράκη), ξάφνου ξεχύνεται ένα μπιτ από το διπλανό μπαρ (μάλλον αυτό στον Κέδρινο λόφο) με αποτέλεσμα να λέει η Εκάβη τα δικά της με σάουντρακ όλα τα καφέ ντελ μαρ από το 1 μέχρι και το 7. Τώρα θα μου πεις, παραλία η Τροία, παραλία κι η Ίμπιζα αλλά όταν θρηνεί για την Ανδρομάχη η Εκάβη το κανταβεζ κε τε βέο λίγο κλωτσάει. Πόσο δύσκολο είναι να υπάρχει μια συνεννόηση ώστε όταν υπάρχει παράσταση να χαμηλώνει λίγο ένταση το μπαρ; Να μου πεις ποιες Τρωάδες και ποιος Ευριπίδης, σαν το aperol δεν έχει.

Συνεχίζεται η παράσταση, ο ήχος λίγο βελτιώνεται, και ξεκινάμε χράτσα χρούτσα σπόρια, γκλιν γκλον κουτάκια μπίρας, κινητά να βαράνε (και κάποιοι τιτάνες να τα απαντάνε κιόλας), άλλοι να είναι αθόρυβοι μεν αλλά όλη την ώρα με ανοικτές οθόνες μιλώντας με μηνύματα ή κάνοντας refresh γιατί προφανώς είχαν μεγαλύτερη αγωνία για το αν πήρε αμυντικό χαφ ο Λουτσέσκου παρά για το αν θα θυσιαστεί η Πολυξένη στον τάφο του Αχιλλέα (spoiler alert).

Πλησιάζουμε προς το τέλος της παράστασης, ο Μενέλαος τα χώνει στην Ελένη, πετάνε και το παιδί από τα τείχη (ξανά spoiler alert αλλά ας διαβάζατε στο σχολείο), κορυφώνεται το δράμα και ξαφνικά αρχίζει κόσμος σωρηδόν να φεύγει σε σημείο να απορείς μπας κι έπιασε καμία φωτιά ή τρέχουν να προλάβουν το τελευταίο δρομολόγιο του μετρό (όπως κάναμε στα 90’s φεύγοντας από τους αγώνες της Πανάθας στο champions league στο ΟΑΚΑ νωρίτερα για να προλάβουμε τον ηλεκτρικό). Δεν έμαθα ποτέ τον λόγο, μπορεί να έτρεχαν να προλάβουν την τελευταία αποχώρηση στο survivor.

Συμπερασματικά, δεν παραβιάζω ανοιχτές θύρες όταν λέω πως δεν είμαστε σαν πόλη για τίποτα. Μόνο για λαϊκοτραπέντεχνο κι αυτό υπό προϋποθέσεις. Αν θέλετε να δείτε μια παράσταση και σας παίρνει χρονικά κι οικονομικά, ψαχτείτε για Δίον, Φιλίππους, Καβάλα κλπ.

Εγώ που λόγω ιατρείου δεν έχω χρόνο, θα πάω στο Κήπου την Τρίτη για Ηλέκτρα. Ελπίζω εκεί να είναι πιο ανθρώπινα (για μένα, γιατί για την Ηλέκτρα και κυρίως την Κλυταιμνήστρα τα πράγματα δεν θα πάνε πολύ καλά/spoiler alert τελευταίο).

*Ο Δημήτρης Τσουκαλάς είναι κτηνίατρος