Την ημέρα που οι αστοί πήγαν στο συλλαλητήριο

Σάββατο 9 Μαρτίου

Αυτό το Σάββατο συνέβη μια εσωτερική υπέρβαση στην τοπική κοινωνία της Θεσσαλονίκης, όχι τόσο ευδιάκριτη δια γυμνού οφθαλμού. Ακόμη και τα ΜΜΕ δεν κατάφεραν να την εντοπίσουν και να την καταγράψουν στο μέγεθος που της αναλογεί. Ο αστικός «συντηρητικός» κορμός της πόλης συμμετείχε, εντελώς ανεξάρτητα και μακριά από πολιτικά και άλλα καπελώματα στην πορεία διαμαρτυρίας με αφορμή τα μεταλλεία χρυσού.

Γράφω με αφορμή, γιατί μιλώντας με πολλούς από αυτούς, κατάλαβα ότι ο σημαντικότερος λόγος είναι αυτό που λέμε «δεν πάει άλλο». Ναι οι εγωιστές, αδιάφοροι για τον διπλανό τους, οι εαυτούληδες και καλοπερασάκηδες, κατάλαβαν ότι ούτε φιγούρα πια δεν μπορούν να κάνουν με το μοντέλο της ευζωίας τους, αν οι διπλανοί δεν έχουν δουλειά, ελπίδα, μέλλον και σιγουριά. Πιστεύω αυτός ήταν ο λόγος της συμμετοχής κι ας με διαψεύσει το αύριο. Όμως πέρα από τους γνωστούς επαγγελματίες της διαμαρτυρίας και τα αυστηρά κομματικά μπλοκ, διέκρινα πλήθος κόσμου, ανένταχτων, για να μη πω πολιτικά άστεγων εδώ και χρόνια, που αποφάσισαν, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους να συμμετέχουν σε μια πορεία. Είναι αυτή η δύναμη της αυτοσυντήρησης προφανώς που έχει ο οργανισμός, όταν χάνουμε με το καιρό, με τα συμφέροντα, με τις υποχωρήσεις μας, τις σιωπές και την αδιαφορία μας, τις ανθρώπινες ιδιότητες μας, σαν αστερίες να τις επανακτούμε όταν μυριζόμαστε τον κίνδυνο να εξαφανιστούμε χωρίς έστω ένα ψιθυριστό ΟΧΙ.

Δεν ξέρω αν θα ακουστούν αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν το Σάββατο στη Σαλονίκη, έχω ξεμάθει να ακούνε τη φωνή μου τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Όμως αν οι προύχοντες των δανεικών ζωών μας, έχουν έστω λίγο μυαλό, ας σκεφτούν πέρα και πάνω από τον αφορμή μιας διαμαρτυρίας για την χρήση η όχι των μεταλλίων στην Χαλκιδική. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολίτες που σαν να ξύπνησαν από λήθαργο και ζητούν πια να ακούγονται. Το θέμα είναι πόσο θα επιμείνουν , πόσοι θα θελήσουν να τους ακούσουν, κι αν όλο αυτό μας οδηγήσει σε μια συνθήκη τέτοια, που έστω, να καταφέρει μετά από καιρό συνεχών εκβιασμών κι απογοητεύσεων, να δώσει μια απειροελάχιστη ελπίδα στη νέα γενιά μας, να μπορεί να συνεχίσει, να ελπίζει, να μορφώνεται και να κατοικεί στον τόπο που γεννήθηκε.

Και κρατώ την ημερομηνία αυτή φυλαχτό ακριβό, για να μην αφεθώ στην κατάθλιψη ότι το μέλλον μας είναι πια μη αναστρέψιμο.

*Οι φωτογραφίες είναι του Θανάση Σταθόπουλου