Την ημέρα που ο πατέρας μου με έστειλε στο νοσοκομείο

Καθώς τελειώνει ο «μήνας υπερηφάνειας», διαβάζουμε με φρίκη για τον έφηβο «σε χωριό στην περιοχή της Πάτρας» που μεταφέρθηκε αιμόφυρτος στο νοσοκομείο, μετά από ξυλοδαρμό από τον πατέρα του και τον θείο του. Ο λόγος; Εξομολογήθηκε πως είναι ομοφυλόφιλος. Δεν ξέρουμε όλες τις λεπτομέρειες, και τα ΜΜΕ που συνήθως διψούν για αίμα, εδώ σωπαίνουν.

Ας μην μας κάνει εντύπωση το επεισόδιο. Όσο και να έχουν βελτιωθεί τα πράγματα, και θεσμικά και κοινωνικά, η συνεχής βία είναι καθημερινή εμπειρία των εφήβων που παλεύουν με τη σεξουαλικότητά τους. Βία από τους συμμαθητές τους, καμιά φορά από τους εκπαιδευτικούς, το ίδιο τους το σπίτι, τους ακροδεξιούς (και όχι μόνον, δυστυχώς) πολιτικούς με τον κακοποιητικό λόγο. Δεν σημαίνει πως υπέρβαρα, ντροπαλά παιδιά ή παιδιά μεταναστών δεν γίνονται αντικείμενα κακοποίησης. Όμως σκεφτείτε αυτό το παιδί που το έδειρε η ίδια του η οικογένεια, αυτό το παιδί που δεν έχει ούτε πού να στραφεί για να ζητήσει λίγη στοργή. Για το αγόρι που κατέληξε στο νοσοκομείο, ούτε το ίδιο του το σπίτι δεν ήταν ασφαλές.

Αυτή είναι μια εμπειρία που έχουμε βιώσει πολλοί – και σίγουρα και πολλές – από μας που μεγαλώναμε ως ΛΟΑΤΚΙ+ στην Ελλάδα. Η εμπειρία της σωματικής βίας αφήνει πάντα πολύ πιο βαθιά τραύματα από την κάθε λογής ψυχολογική κακοποίηση, συνήθως γιατί συνυπάρχει μ’αυτήν και είναι επιπρόσθετη.

Ήμουν λίγο πιο μεγάλος από τον κακοποιημένο έφηβο όταν ο πατέρας μου με έστειλε στο νοσοκομείο. Κι αν δεν είχα βάλει μπροστά μου το χέρι μου, που θρυμματίστηκε, για να προστατευτώ, δεν θα ήμουν εδώ να σας τα γράφω σήμερα. Ευτυχώς ήμουν και πιο μεγάλος και είχα ήδη αναπτύξει αρκετές αντιστάσεις, οπότε ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου η αυτοκτονία, αλλά πόσα άλλα παιδιά δεν έχουν τίποτα για να τα προστατέψει; Πέρα από την ντροπή που τους έμαθαν να νιώθουν και την οποία εσωτερικεύουν για άγνωστο χρόνο, υπάρχει και ο φόβος. Ο καθημερινός φόβος της βίας. Ο καθημερινός φόβος της επιβίωσης. Ένας γκέι έφηβος έχει στατιστικά πολύ περισσότερες πιθανότητες να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας σύμφωνα με όλες τις έρευνες.

Έφυγα μακριά από το σπίτι μου μόλις τα κατάφερα και έκανα χρόνια να επιστρέψω. Με τον καιρό έφτιαξα τη ζωή μου, τη δική μου οικογένεια και κατάφερα ακόμη και να συγχωρήσω τον πατέρα μου. Ακόμη και τώρα που τα γράφω είναι σαν να αφηγούμαι τη ζωή κάποιου τρίτου – όχι τη δική μου. Όμως το μεγαλύτερό μου κατόρθωμα είναι ίσως πως κατάφερα να ξεπεράσω την ντροπή. Αυτήν που μου έμαθαν, αυτή που μου υπενθύμιζαν κάθε λεπτό της ημέρας στο σχολείο, στο σπίτι, στην τηλεόραση, στο δρόμο. Και όταν λέμε «υπερηφάνεια» αυτό εννοούμε. Το αντίθετο της ντροπής. Υπερήφανοι γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ.

Και θα είμαστε λίγο παραπάνω υπερήφανοι αν αύριο κανένα παιδί δεν θα χρειάζεται να ζει την ντροπή, το φόβο και τη βία είτε γιατί είναι γκέι είτε γιατί είναι μαύρο, Αλβανάκι ή οτιδήποτε άλλο.

*Ο καταγγέλλων ζήτησε να διατηρηθεί η ανωνυμία του.