Την οργή των νεκρών να φοβάστε
Εμείς θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε: θα διδάσκουμε, θα προβληματίζουμε τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας.
Παρασκευή και προετοιμάζουμε με εκπαιδευτικούς το σεμινάριο που θα κάνουμε 29-31 Μαρτίου, στο οποίο θα παρουσιάσουν διδασκαλίες τους (διαθεματικά project, ιστορίας, λογοτεχνίας) όταν πέφτει σαν βόμβα η ανακοίνωση του ΑΠΘ για τον βανδαλισμό του μνημείου.
Ο ΜΣ μου στέλνει φωτογραφίες και καταλαβαίνω ότι πρόκειται για μεθοδευμένο χτύπημα, πολύ συγκεκριμένο και στοχευμένο. Τηλέφωνα με Δημήτρη Γουλή και Γιώργο Αντωνίου. Απελπισία. Το Σάββατο το πρωί ο Γιώργος έχει την ιδέα να μαζευτούμε και να κάνουμε τη Δευτέρα στις 12 σιωπηρή διαμαρτυρία στο «μνημείο μας».
Tι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Event στο facebook, τηλέφωνα και mail σε περιοδικά, δημοσιογράφους, τηλεόραση. Μέχρι το μεσημέρι είχε γίνει δουλειά. Η αγωνία αγωνία, παρά ταύτα.
Φτάνοντας στο μνημείο, ο ζωγράφος Γιάννης Πρόιος κρατά ένα πλακάτ με στίχο του Ελύτη (βλ. παρακάτω) «Την οργή των νεκρών να φοβάστε».
Οδυσσέας Ελύτης Άξιον Εστί, «Τα Πάθη», Γ΄ (επιλογή) Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή και την πατήσανε χάμου σαν έντομο. Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε και στερνά την πέτρα μου αφήσανε τρομερή ζωγραφιά μου. Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου. Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός τόσο βγαίνει πιο καθαρός ο χρησμός απ’ την όψη μου: Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τα αγάλματα!
Μαζευόμαστε σιγά-σιγά. Κάποιοι έχουν φέρει τα παιδιά τους. Ομότιμοι και εν ενεργεία, οι Πρυτανικές αρχές, οι Πρόξενοι της Γερμανίας και των ΗΠΑ, συνάδελφοι από διάφορα Τμήματα, ελάχιστοι φοιτητές μας, ευαισθητοποιημένοι πολίτες, κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι και μπόλικοι αχρείαστοι υποψήφιοι σε διάφορα πόστα.
Πολλοί φωτογράφοι και πηγαδάκια. Κατήφεια. Είμαστε όλοι οι φίλοι εκεί. Η Ρένα, η Τατιάνα, ο Γιάννης, ο Γιώργος, η Μαρία… όλοι εμείς που διδάσκουμε, προσπαθούμε να αντισταθούμε στο αυγό του φιδιού. Μήπως μάταια πονούμε; Μήπως δεν φτάνει η εκπαίδευση; Μου έρχεται η ιδέα να μαζευτούμε σε μία μεριά να φωτογραφηθούμε. Δεν θέλω να φαινόμαστε λίγοι. Θέλω να φαινόμαστε πολλοί. Θέλω να είμαστε πολλοί. Για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση. Τα κατεστραμμένα μάρμαρα μοιάζουν να μιμούνται την ολοσχερή καταστροφή του ιστορικού νεκροταφείου.
Ο δήμαρχος χτες είπε ότι είναι φασίστες οι δράστες. Κάποιοι άλλοι ανόητοι σε ηλεκτρονικό τύπο έγραψαν: Οι βανδαλισμοί ως εργαλείο ιδεολογημάτων-Πόσο πιο χαμηλά; Θα λάβει την απάντησή του ο μάλλον αδιάβαστος απολιτίκ κύριος.
Μέχρι τότε, εμείς θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε: θα διδάσκουμε, θα προβληματίζουμε τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας, θα συνεργαζόμαστε με εκπαιδευτικούς. Γιατί εμείς αυτό ξέρουμε να κάνουμε καλά. Αυτό μόνον.
