Την Πρωτομαγιά η πόλη σου μοιάζει
Αναγνωρίζεις το πρόσωπό σου εντός της;
Είναι η πρώτη μέρα που η πόλη «προδίδεται» επίσημα στην αρχή της θερινής σεζόν, στο ξύπνημα του καλοκαιριού που ξεκινάει νωρίς και που το νιώθουμε στο δέρμα μας, αποπνικτικό και λυτρωτικό ταυτόχρονα.
Τα αυτοκίνητα φορτώθηκαν προμήθειες και ανθρώπους από νωρίς κι ίσως ακόμα ταξιδεύουν στο δρόμο της επιστροφής τους. Υπήρξαν όμως κι εκείνοι που δεν έφυγαν σήμερα, όχι επειδή απαραίτητα δεν μπόρεσαν. Απλώς δεν εγκατέλειψαν τη Θεσσαλονίκη από επιλογή.
Στο χείλος της μέρας, λίγο πριν ο ήλιος δύσει, η πόλη ήταν γεμάτη και ζωντανή με τις εικόνες και τις αστικές παραστάσεις που προοικονομούν το καλοκαίρι της. Με το βλέμμα στα ψηλά, οι άνθρωποι κρέμονταν στα μπαλκόνια, με συντροφιά ή χωρίς, προσπαθώντας να πείσουν μια Τρίτη να λήξει σαν Κυριακή.
Σε τυχαία δρομάκια, γύρω από την Αγίου Δημητρίου, τύποι που είχαν ξεμείνει στις ταβέρνες προχωρούσαν ασθμαίνοντας σε ένα σύννεφο από μυρωδιά μπύρας και μεταμέλειας. Στα στενά γύρω από τη Φιλίππου, σε γειτονιές που ενίοτε είναι γοητευτικά έρημες, τα παντζούρια ήταν κλειστά και αχνά ακουγόταν μια τηλεόραση να παίζει.
Στο ζωογόνο κέντρο, στην Αρχαία Αγορά, στα Λαδάδικα, στη Ναυαρίνου, παρέες βρίσκονταν ύστερα από λίγο ή περισσότερο καιρό, κανόνιζαν να πάνε σινεμά αμέσως μετά, οι ανέμελοι πίεζαν τους πιο συγκρατημένους να συνεχίσουν το βράδυ τους πριν από ακόμα μία εργάσιμη μέρα.
Δεν ξέρω αν η πόλη έζησε την Πρωτομαγιά όπως θα της άξιζε κι αν πλέον την αποχαιρετά με όλες τις τιμές. Ξέρω ότι πάει καιρός που γυρεύουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας και σήμερα, έστω και για στιγμές, αναγνωρίσαμε το πρόσωπό μας εντός της.
