Της Κυριακής το ανάγνωσμα

της Γιώτας Κωνσταντινίδου Εικόνα: Σπυριδούλα Ζάχου

«Η διαφορά ανάμεσα σ’ έναν κακό και σ’ έναν καλό οικονομολόγο είναι μονάχα τούτη: ο πρώτος αρκείται στο ορατό αποτέλεσμα ο δεύτερος λαμβάνει υπ’ όψη του τόσο το αποτέλεσμα που βλέπουμε όσο και τ’ αποτέλεσμα που πρέπει να προβλέψουμε.

Αλλά η διαφορά είναι τεράστια. Γιατί σχεδόν πάντοτε συμβαίνει το εξής: όταν η άμεση συνέπεια είναι επωφελής, οι απώτερες συνέπειες θα είναι ολέθριες και αντιστρόφως. Επομένως, ο κακός οικονομολόγος, προσβλέπει σ’ ένα μικρό καλό σήμερα, που θα το ακολουθήσει ένα μεγάλο δεινό αύριο. Ο καλός οικονομολόγος προσβλέπει σ’ ένα μεγάλο καλό αύριο, με τίμημα μια μικρή ταλαιπωρία σήμερα.» Φεντερίκ Μπαστιά, Η Σπασμένη Τζαμαρία, μτφ: Θάνος Σαμαρτζής, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης Προοπτικές

«Ο στόχος της θεατρικής προπαγάνδας του Μεταξά ήταν ο μετασχηματισμός των μαζών σε αξιόλογους πολίτες μιας αναγεννημένης Ελλάδας και η συμμετοχή τους στη δημιουργία του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού». Η «Αναγέννησις της Ελλάδος» αποτελούσε έναν από τους βασικούς στόχους του νέου καθεστώτος και ο Μεταξάς λανσάρισε τον όρο αυτό στις 10 Αυγούστου 1936, στη ραδιοφωνική του ομιλία, ενώ τον επανέλαβε και τον ανέλυσε στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη στις 6 Σεπτεμβρίου 1936.» Μαρίνα Πετράκη, Ο μύθος του Μεταξά, Δικτατορία και προπαγάνδα στην Ελλάδα μτφ: Μάρα Μοίρα, Εκδ: Ωκεανίδα

«Μπορεί και οι πεποιθήσεις της να μην είναι τώρα και δικές μου; Τα αισθήματά της, οι πόθοι της τουλάχιστον…» Κι η Σόνια όμως είχε ταραχτεί πολύ κείνη τη μέρα και τη νύχτα ξαναρρώστησε. Μα ήταν τόσο ευτυχισμένη- τόσο αναπάντεχα ευτυχισμένη- που τρόμαζε σχεδόν από την τόση ευτυχία. Εφτά χρόνια, μονάχα εφτά χρόνια! Στην αρχή της ευτυχία τους ήταν στιγμές που αντιμετώπιζαν κι οι δυο τα εφτά χρόνια σαν να’ ταν μονάχα εφτά μέρες. Ο Ρασκόλνικοβ δεν ήξερε πως η καινούργια ζωή δε θα του δινόταν δίχως αντάλλαγμα, πως θα’ χε πληρώσει ακριβά για να την αποκτήσει, πως θα του κόστιζε πολλές στενοχώριες και πολλά βάσανα…» Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Έγκλημα και Τιμωρία, μτφ: Αγνή Σωτηρακοπούλου-Σχοινά

«18 Μαΐου 1978 Όπως ο έρωτας, έτσι και το πένθος πλήττει τον κόσμο και όσα ανήκουν σ’ αυτόν, με την εξωπραγματικότητα, τη φορτικότητά του. Αντιστέκομαι στον κόσμο, υποφέρω εξαιτίας όσων μου ζητάει, εξαιτίας της απαίτησής του. Ο κόσμος διογκώνει τη θλίψη μου, την ξηρότητά μου, τη σύγχυσή μου, τον εκνευρισμό μου κτλ.» Roland Barthes, Ημερολόγιο πένθους, μτφ: Κατερίνα Σχινά, εκδ: Πατάκη

«Καθώς χωρίζονταν, ύστερα από λίγο, μπρος απ’ τα μοτόρια, η γιατρίνα κοίταξε τη Γλαύκη αμήχανη. Στο σπίτι τους, είπε, είχαν ανάγκη από γυναίκες δυνατές, επειδή οι άντρες τους δε φημίζονταν καθόλου για την ψυχική αντοχή τους. Παράδειγμα ο πατέρας της και ο θείος της. Γι’ αυτό τους έδωσε μεγάλη ευχαρίστηση που δέχτηκε να’ ρθει στις Σπαθιές. Η Γλαύκη χαμογέλασε με απορία. Δεν είχε καταλάβει, είπε, ποιους άντρες εννοούσε. Εκείνη ήξερε μονάχα το Λουκά, που όσο τον γνώριζε τόσο πιο πολύ τον εκτιμούσε.» Τάσος Αθανασιάδης, Η αίθουσα του θρόνου, εκδ. Βιβλιοπωλείο της «Εστίας» Ι. Δ. Κολλάρου& Σιας Α.Ε