Της μοναξιάς

Δειλά, σιγά σιγά, άρχισαν να ανάβουν τα πρώτα φώτα στα στενόμακρα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, κάποια αναμμένα κεριά άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, που πλήθαιναν όσο περνούσε η ώρα, δίνοντας ένα πρωτόγνωρο “Φως Κοινωνίας” στη νύχτα, ώσπου ακούστηκε το πρώτο “Χριστός Ανέστη” κι αμέσως γέμισε ο δρόμος από ευχές, κι ένα : “του χρόνου στο δρόμο, όλοι μαζί ”

Κι αφού χαρήκαμε για λίγο, νιώθοντας πως σπάσαμε το σκοτάδι, κι αφού είπαμε ο,τι ήταν να ειπωθεί, και κάποιοι να δακρύσουν από συγκίνηση, μπήκαμε στα σπιτάκια μας, χωρίς μια αγκαλιά, χωρίς ένα φιλί…

μετρώντας με τα δάκτυλα ο καθένας μόνος του : 38η μέρα και συνεχίζουμε