Τις πταίει άραγε;

Λέξεις: Αναστασία Σιδέρη

Κανονικά θα έπρεπε να περνάω τα καλλίτερα χρόνια της ζωής μου. Μετά από 40 χρόνια σκληρής δουλειάς, με την υγεία μου σε καλή κατάσταση και τα παιδιά μου πλέον ανεξάρτητα έχω τη πολυτέλεια να δουλεύω λίγο και να ζω πολλούς μήνες κάπου στην εξοχή στην ομορφότερη χώρα του κόσμου.

Όμως δε κοιμάμαι καλά τα βράδια και οι μέρες μου έχουν μια πικρή επίγευση, γιατί η πατρίδα με πληγώνει πλέον καθημερινά. Δε ξέρω για σας, αλλά εγώ έχω επίσης κρίσεις άγχους και πανικού . Αγχώνομαι για το γιο μου που είναι στο στρατό και φυλάει αποθήκες πυρομαχικών στον Έβρο . Για τη κόρη μου που αποφάσισε λόγω υγείας να επιστρέψει μετά από 10 χρόνια στην Αγγλία και κατά πάσα πιθανότητα να δουλέψει σε συνθήκες «ρωμαϊκής γαλέρας» . Για τη μητέρα μου που συχνά πυκνά δε βρίσκει τα φάρμακα της. Για μένα την ίδια που βλέπω τις οικονομίες μας μιας ζωής να εξανεμίζονται με ταχύτητα φωτός . Αγχώνομαι για την υγεία μας, για την ασφάλεια και την ευημερία μας στην ομορφότερη χώρα του κόσμου.

Ειδικά το 2023 μας έχει δείξει περίτρανα ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Ανεβαίνουμε επενδυτικές βαθμίδες αλλά «φτωχαίνουμε» ως λαός κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Είμαστε έρμαια της τύχης και των νταβατζήδων – μικρών η μεγάλων- που κάνουν ότι τους καπνίσει . Από τις τιμές στο ρεύμα και στο πετρέλαιο ως τις ξαπλώστρες στις παραλίες .

Πέρα από την αβάσταχτη ακρίβεια, τις απαράδεκτες παρακολουθήσεις, πέρα από τη ελευθερία του Τύπου που είναι αντίστοιχη με αφρικανικές χώρες, φέτος έχουμε επίσης δει: να συγκρούονται τρένα, να πνίγεται κόσμος στην ελληνική ζώνη διάσωσης, να πεθαίνουν άνθρωποι γιατί δεν υπάρχουν ασθενοφόρα, να καίγονται για μέρες η Αττική και τα πιο τουριστικά νησιά μας, να πέφτουν πυροσβεστικά αεροπλάνα, να εκρήγνυνται πυρομαχικά σε στρατιωτικά αεροδρόμια, να φωτογραφίζονται υπουργοί μπροστά σε απόρρητα σημεία , να δολοφονούνται νέοι άνθρωποι έξω από γήπεδα, να προδιαγράφεται μια συμφωνία για το Αιγαίο που θα κάνει την των Πρεσπών να φαντάζει εξαίρετη.

Τις πταίει άραγε;

Μιας και δε μπορούμε να τα χρεώνουμε πλέον στο ΣΥΡΙΖΑ έχουμε τους εξής υπεύθυνους: Φταίει ο Πούτιν. Φταίει ο σταθμάρχης…Φταίει ο ανιψιός…Φταίνε οι τροχονόμοι. Φταίνε οι αδίστακτοι διακινητές. Φταίει η κλιματική αλλαγή. Φταίει η κακιά η ώρα που βρήκε κάποιους στη βάρδια τους . Κάποιους που δεν έχουν καν την ευθιξία να ζητήσουν συγγνώμη , πόσο μάλλον να παραιτηθούν . Η έστω να πουν τι θα κάνουν διαφορετικά.

Και οι μόνοι λόγοι που απομακρύνονται κάποιοι είναι ένα άκαιρο ζεϊμπέκικο η μια βουτιά. Και όχι η κακοδιαχείριση. Γιατί το μόνο που μας νοιάζει τελικά σε αυτή τη χώρα είναι το φαίνεσθαι και οι εντυπώσεις. Το ύφος, οι καλοί τρόποι, οι καλές σπουδές και η καλή χρήση των αγγλικών.

Η εικόνα. Όχι η ουσία των πραγμάτων.

Την αγαπώ τη πατρίδα μου, και θέλω να ζήσω όσα χρόνια μου απομένουν εδώ μαζί με τους αγαπημένους φίλους και με τα παιδιά μου( όσο το επιθυμούν και αυτά) . Αλλά επιζητώ μια ΚΑΘΑΡΣΗ από ανίκανους, από χούλιγκαν και νταβατζηδες . Γιατί αν δεν γίνει μας βλέπω όλους στους δρόμους το χειμώνα. Στο κίνημα της ΚΑΘΑΡΣΗΣ της κόπρου του Αυγεία.

Προς το παρόν ατενίζω το μέλλον με άγχος και αβεβαιότητα αλλά ατενίζω τον Κάβο Μαλια με δέος και ευγνωμοσύνη.

*Η Αναστασία Σιδέρη είναι Χημικός Μηχανικός, Μarketer, Επικοινωνιολόγος, Επίτιμη Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Γλασκώβης