Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει ο τουρίστας

Λέξεις: Αστέριος Μπομπόλης

Τιρκουάζ μπαλκόνια με ασορτί παντζούρια σαν φως από νέον, εκπέμπουν το νέο ρετουσαρισμένο σήμα κατατεθέν της πλατείας Ναυαρίνου. Απανωτά κλικ απαθανατιζουν το τοπίο. 

 Ευτυχισμένοι στην τοποθεσία Thessaloniki. Δύσκολα δεν θα συναντήσεις «I καρδούλα Thessaloniki» για ακόμη ένα ενσταντανέ – για να εμπεδωθεί καλύτερα η τουριστική εμπειρία. Επιτέλους φυσά λιγάκι το ευρωπαϊκό αεράκι. Και καλά.

Το εν πολλοίς άγριο τοπίο της πόλης μετουσιώθηκε. Τώρα, η πατίνα του χρόνου έχει μετατρέψει την περιοχή σε ρετρό σκηνικό και η πόλη ζει και αναπνέει μπροστά στα μάτια σου ολοζώντανη (μήπως νεκροζώντανη;). Η Θεσσαλονίκη επανεφηύρε τον «σύγχρονο» εαυτό της. 

 Περίμενε υπομονετικά την αναβάπτιση της. Πλέον, σκοράρει όλο και πιο ψηλά στην κούρσα των πόλεων με αξιόλογες τουριστικές ατραξιόνς. 

Ο υβριδικός της τύπος εξελίχθηκε σε προϊόν. Μαζί με άλλες βαλκανικές πόλεις που ξυπνάνε σιγά σιγά από το λήθαργο της τουριστικής αφάνειας, πουλώντας τον αέρα του ιδιαίτερου χαρακτήρα τους. Με πιασάρικο μάρκετινγκ δηλαδή υπερβολές του τύπου «η Βαρκελώνη της Ελλάδας» και πολλή διαφήμιση, μοιάζει να κλέβει εντυπώσεις και φιγουράρει δίπλα σε δημοφιλείς προορισμούς. Το προϊόν σε πακέτο διακοπών.

Τι της λείπει δηλαδή; Έλα μου ντε. Για έναν περαστικό, έναν περιστασιακό ή και έμπειρο ταξιδιώτη, για έναν Έλληνα του εξωτερικού που την επισκέπτεται μια στις τόσες όπως ο γράφων- φαντάζει σαν προορισμός λουκούμι. Μπουγάτσα, κουλούρι και γύρο, όλα γύρω γύρω σε απόσταση αναπνοής και τιμής που δεν σου κόβει την ανάσα. Εν ολίγοις μπορείς να φας και να πιεις καλά και φθηνά. Ομοίως στη διασκέδαση, τα ψώνια, τις τέχνες κτλ. Για το τουριστικό βαλάντιο μιλάμε πάντοτε.

Τα καταλύματα αθρόα προσφέρουν μια μεγάλη γκάμα. Ανακαινισμένα διαμερίσματα προσαρμοσμένα στις ανάγκες των επισκεπτών για βραχυχρόνιες μισθώσεις – δίπλα σε μακροχρόνιες με ολοένα αυξανόμενα μισθώματα.

 Ποιος νοιάζεται; Κόκκινα κάμπριο διώροφα λεωφορεία κάνουν τουρ πάνω κάτω. Κρίση καινοτομίας; Δεν υπάρχει παρθενογένεση στον τουρισμό. Παραδίπλα, σουλατσάρουν αγκομαχώντας και τα αστικά του ΟΑΣΘ.

Εκ πρώτης όψεως θετική η ανθεκτικότητα και η προσαρμοστικότητα της πόλης. Τα μνημεία και οι εκκλησίες της σημεία αντοχής στο χρόνο. Μετάνιωσαν άραγε που άντεξαν; Σιγά σιγά μνημειοποιούνται κι οι πολυκατοικίες της πλέον. Μοιάζει λίγο σαν ένα ταξίδι στο χρόνο η βόλτα στα στενάκια της. Αρκεί να μην έχεις ζήσει το πολύπαθο παρελθόν. Και να μην μετέχεις στο ακόμα πιο πολύπαθο παρόν. Πολύ ωραία όλα αυτά. Αρκεί σε μερικές μέρες να πάρεις το αεροπλανάκι σου και να την κάνεις. Τα φώτα σβήνουν, η αυλαία πέφτει και η Θεσσαλονίκη σου, γίνεται μια ανάμνηση γλυκιά σαν τρίγωνο Πανοράματος. Η φήμη εξαπλώνεται. Ορδές έρχονται, βλέπουν, απέρχονται. Να πάτε κι εσείς είναι πολύ ωραία. Κέρδη στις τσέπες λίγων άφαντων.

Αλήθεια ποιος βρίσκεται πίσω από τις κουίντες; Οι ευκόλως εννοούμενες απαντήσεις παραλείπονται. Εδώ είμαστε για να υπηρετήσουμε τον τουρίστα. Κι αν της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει αυτός ο τελευταίος και μόνο, άντε να τολμήσεις να την δεις με τα μάτια του επιβάτη αστικού λεωφορείου, του οδηγού του, της σερβιτόρας κι όλων αυτών που «ώρες στέκονται σε μια ουρά, για μιαν υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη».