Το Αδαμιαίο Προπατορικό Σύνδρομο
Τα ενοχικά σύνδρομα γύρω από το σεξ και τον έρωτα
Λέξεις: Γιάννης Κυφωνίδης
Έχετε ποτέ σκεφτεί ότι κουβαλούσατε ενοχικά σύνδρομα γύρω από το σεξ ή τον έρωτα; Και ότι πράγματα που κάνατε και ήταν απολύτως υγιή σε εποχές προεφηβείας και εφηβείας, αργότερα όταν ενηλικιωθήκατε αισθανόσασταν άβολα στη σκέψη τους, γιατί κάποια πράγματα που εισπράξατε έστω κι έμμεσα από τους δικούς σας τα βλέπατε πια ένοχα;
Ακόμη και εάν το στενό οικογενειακό σας περιβάλλον σας παρείχε πρόσβαση στη μόρφωση και τις τέχνες και διέθετε ένα πρώτο επίπεδο προοδευτισμού. Αλλά μάλλον στο δεύτερο και τρίτο επίπεδο κάτι χανόταν κι από εκεί ξεκινά το θέμα.
Προσωπικά πορεύτηκα με το μισό εναντίον του άλλου μισού. Δηλαδή με ας πούμε πράξεις, που ενώ εσύ τις απολαμβάνεις και τις θεωρείς φυσικές και υγιείς, την ίδια ώρα ντρέπεσαι να τις παραδεχτείς ακόμη και στον εαυτό σου μερικά χρόνια αργότερα.
Κι όταν είσαι προ-έφηβος ή έφηβος αισθάνεσαι ότι αυτό που κάνεις το αξίζεις δικαιωματικά και το χαίρεσαι, αλλά όταν ενηλικιώνεσαι δεν πρέπει ποτέ να το σχολιάσεις.
Αλήθεια σε αυτό το σημείο ποιος φταίει τελικά; Εμείς ως έφηβοι, οι γονείς μας, ή τελικά η έλλειψη σεξουαλικής παιδείας και κουλτούρας στη χώρα μας;;; Ή ακόμη και το γερό δέσιμο με τον παππού και τη γιαγιά;
Σε ότι με αφορά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αλλά όχι αναλυτικά, αλλά αποσπασματικά.
Το πρώτο παιχνίδι, δε θα το πω ερωτικό, αλλά εξερεύνησης, που θυμάμαι, ήταν με μια ξαδέλφη μου στην ηλικία των 9 ετών. Δείξαμε ο ένας στην άλλην τα γεννητικά του όργανα, ως συμφωνία για να ανταλλάξουμε χαρτάκια, με φωτογραφίες ξένων ηθοποιών και τραγουδιστών που μαζεύαμε από τσιχλόφουσκες.
Η δεύτερη έντονη φορά ήταν όταν αλληλοδειχτήκαμε με έναν συμμαθητή μου στην ηλικία των 11-12 ετών και μάλιστα σε στύση, χωρίς να υπάρχει ομοερωτισμός. Αλλά κι εκεί υπήρξε τρόπαιο. Η ανταλλαγή των αυτοκόλλητων με τις ποδοσφαιρικές ομάδες.
Βέβαια εκείνο που θυμάμαι και μου κάνει εντύπωση ήταν ότι υπήρχε και διαδικασία λεπτομερής. Ότι μπήκαμε στο μπάνιο του σπιτιού μου διαδοχικά, ξεντυθήκαμε εντελώς με την παρέα ενός τσοντοπεριοδικού, με διάσημες τότε πορνοστάρ και βγήκαμε και δείξαμε ο ένας το λειρί του στον άλλον.
Από τότε χαθήκαμε και όταν έτυχε να διασταυρωθούμε σε κοινή παρέα 4-5 χρόνια μετά απέφυγε να μου μιλήσει. Όταν και πάλι τυχαία του έκανα αίτημα φιλίας στο φατσοβιβλίο δεν με δέχτηκε ποτέ, ενώ ήμασταν την εποχή του δημοτικού κολλητάρια. Κι έτσι αισθάνθηκα ενοχές όχι για μένα αλλά για αυτόν τον ίδιο. Σαν να με απέφευγε για εκείνο το παιχνίδι επίδειξης πιο πολύ. Άλλωστε σε ποια συμμαθήτρια μας θα μπορούσαμε εκείνη την περίοδο να δείξουμε την πραμάτεια μας.
Τρίτο έντονο περιστατικό, αυτή τη φορά σεξουαλικό. Στα 15 μου. Μωρό στο πρόσωπο, αλλά ήδη ανεπτυγμένος άνδρας από τον κορμό και κάτω. Μου την έπεσε μια 18χρονη από την παρέα της αδελφής μου και με αυτοικανοποίησε. Γιατί άραγε δεν το διηγήθηκα ποτέ στην αδελφή μου ή τους δικούς μου, ενώ υποτίθεται ότι ήταν υπερπροοδευτικοί. Όπως και ποτέ δεν τους μίλησα για την πρώτη ολοκληρωμένη μου φορά εκεί στα 17-18. Εντάξει πάντα δεν θέλουμε να μιλάμε, ειδικά σε αυτές τις ηλικίες, αλλά αναρωτιέσαι γιατί και να ντρέπεσαι. Εκτός κι εάν στην εποχή της εφηβείας βαφτίζεις τα πράγματα «απαγορευμένα» για να τα απολαμβάνεις πιο πολύ.
Ωστόσο τίθεται ένα θέμα. Πότε οι γονείς αρχίζουν να μιλάνε, εάν μιλάνε κιόλας, και τι λένε. Κι ακόμη ένα θέμα. Στο σχολείο στο μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης τι να λένε οι ειδικοί και πως.
Ακόμη ένα θέμα που θέτω στον εαυτό μου είναι μήπως τελικά, τα αγόρια ειδικά, κουβαλάμε ένα Αδαμιαίο Προπατορικό σύνδρομο. Ότι ενώ απολαμβάνουμε όλα αυτά τα παιχνίδια και τις πρώτες εμπειρίες μας, δε θέλουμε ούτε κατά διάνοια να τα υποπτευθούν οι δικοί μας και πολύ περισσότερο να τα συζητήσουν μαζί μας.
Και σε ότι με αφορά, αναρωτιέμαι πια, γιατί ενώ είχα τόσο έντονη λιβιδική ενέργεια (εκ της libido), αισθανόμουν ενοχές για αυτήν, την ίδια ώρα που οπότε μπορούσα πετούσα το μαγιό μου τα καλοκαίρια. Ένα δίπολο εν τέλει αίνιγμα που δεν έχω απαντήσει ακόμη και σήμερα που δεν κουβαλάω καμία αναστολή.
