Το αφόρητο μιας διαδρομής με τον ΟΑΣΘ
Ας μην ξαναπούμε την έκφραση "νεοελληνικός πολιτισμός" αν πρώτα δεν έχουμε δοκιμάσει την εμπειρία να πάρουμε το Κ2 του ΟΑΣΘ.
Λέξεις: Τέλλος Φίλης
Ας μην ξαναπούμε την έκφραση “νεοελληνικός πολιτισμός” αν πρώτα δεν έχουμε δοκιμάσει την εμπειρία να πάρουμε το Κ2 του ΟΑΣΘ -αν βέβαια καταφέρουμε να μπούμε ποτέ μέσα μετά από αναμονή μισής ώρας- στη στάση Συντριβάνι κι αν επιζήσουμε από την θρυλική λακκούβα στη στάση “Νομαρχία” όπου ο αγέρωχος οδηγός την προσπερνά με ταχύτητα τέτοια, ώστε ολόκληρο το λεωφορείο να αναπηδά μαζί με την σπονδυλική στήλη των “σαρδελοποιημένων” επιβατών.
Αρκεί μια απλή καθημερινή διαδρομή για να επανέλθει ο καθένας ονειροπόλος της κανονικότητας, στην σκληρή πραγματικότητα, της απαξίωσης, του φιλοτομαρισμού, να δει ολοζώντανα μπροστά στα μάτια του, τον βαθύ ρατσισμό, την απαξίωση των ηλικιωμένων, την παρουσίαση της νεολαίας ως ενός άπλυτου τσούρμου, την εξάρτηση από το κινητό, την αναίδεια και την ακατανόητη επιθετικότητα… όλα όσα πιστέψαμε ότι εξέλιπαν κι όμως υπάρχουν δημιουργώντας ό,τι πιο αφόρητο και ντροπιαστικό σε αυτό που μάταια ονομάζουμε κοινωνία σήμερα.
Μα το πιο αδιανόητο είναι η αδιαφορία. Η σιωπή των πάντων. Ίχνος αντίδρασης. Ένας ολόκληρος κόσμος πνιγμένος στις ματαιότητες του, αποκαρδιωμένος, ανίκανος να διαμαρτυρηθεί, συμβιβασμένος στον καθημερινό του ευτελισμό, που το μόνο που θέλει είναι να φτάσει στον προορισμό του. Με to όποιο κόστος, σε συνθήκη μιας απάνθρωπης ζούγκλας.
Κατεβαίνοντας μετά από ώρα στον σταθμό μετεπιβίβασης ΙΚΕΑ, ήξερα καλά την εικόνα και τις συνθήκες που σιγά σιγά σχεδόν ανεπαίσθητα, σχηματίζεται, θρέφεται και δημιουργείται ο … Φασισμός.
