Το άκρο που δεν είμαι

Διάφοροι θίασοι ποικιλιών, λαλίστατοι ως χθες έτοιμοι να κατακεραυνώσουν το σύμπαν, σήμερα πολύ σοφά, το έριξαν στο τραγούδι. Κι άλλοι από σεβασμό στον θάνατο, σταμάτησαν να αναρτούν φωτογραφίες των διακοπών στα κοινωνικά δίκτυα του εφησυχασμού. Οι πιο πολλοί στο αγαπημένο σπορ καταναλώνουν τις δυνάμεις τους. Καταγγείλουν μέσω των smart κινητών τη βία κι όλα αυτά τα εξόχως δημοκρατικά, μήπως κι ηρεμήσουν. Την βία των άλλων ασφαλώς. Καθόλου τη δική τους βία της σιωπηλής παραδοχής του μορφώματος. Γιατί η πιο μεγάλη βία, είναι η σιωπή. Η καλύτερα η αποσιώπηση . Όταν ρίχνεις τον προβολέα της κριτικής σου σκέψης κατ’ επιλογήν σε εκείνο που σε ενοχλεί προσωπικά . Το στηλιτεύεις αμείλικτα αφήνοντας στο σκοτάδι της σκηνής , να γίνονται τα αίσχη. Τα αίματα να τρέχουν . Κι ο φόβος να κατακλύζει το άμαθο κοινό που παρακολουθεί κι αυτά που ο προβολέας σου δεν φωτίζει.

Κι έτσι φτάνουμε εδώ. Την ημέρα που ακολουθεί μια νύχτα που δεν μπορεί να ηρεμήσει κανείς. Κανένας ψύχραιμος δεν μπορεί στα αληθινά να παραμείνει. Μια αργή βασανιστική κοινή τύψη κυκλοφορεί , είτε το ομολογούμε είτε όχι. Γι’ αυτό που επιτρέψαμε. Γι’ αυτό που αφήσαμε να χαθεί, είτε από άγνοια, είτε από φόβο, είτε γιατί σε παιχνίδια πολιτικής εξουσίας αφεθήκαμε να παρασυρθούμε. Όμως ο νεκρός θα παραμείνει εκεί. Μέσα σε ένα φέρετρο να μας στοιχειώνει για όσα είπαμε και για όσα προσπεράσαμε με αποσιωπητικά. Το φέρετρο εκεί. Λίγο πριν μπει στο χώμα να μας ταράζει για αυτά που έρχονται … Κι είναι, αλίμονο , αργά να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω.