Το αμαρτωλό τρίγωνο του χρήματος, του τύπου και της εξουσίας στην Ελλάδα
Η διαρκής κατρακύλα του ελληνικού μηντιακού συστήματος.
Παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες τον αδυσώπητο δημόσιο πόλεμο μεταξύ δυο εκδοτών, του κ. Χατζηνικολάου και του κ. Αλαφούζου, με τη δημόσια ανταλλαγή απίστευτων όχι μόνο ”φιλοφρονήσεων” αλλά και αποκαλύψεων για το πως επιβιώνουν τα εκδοτικά συγκροτήματα δεκαετίες τώρα, χάρη στο ύποπτο χρήμα, τις συνδιαλλαγές τους με την εκάστοτε εξουσία και την διαπλοκή με επιχειρηματίες, ανατριχιάζει κανείς.
Ακόμα και σε καιρούς που ο τύπος δεν διαθέτει την παντοδυναμία που είχε κάποτε, που οι πωλήσεις των πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίων είναι ασθενικές έως ανύπαρκτες, που η διαφήμιση έχει κατευθυνθεί σε τεράστιο ποσοστό στο διαδύκτιο και σε παγκόσμιες πλατφόρμες που τη σερβίρουν, ακόμα και τώρα ο ρόλος του τύπου, αντί να επαναπροσδιοριστεί σε αυτή τη χώρα και να βρει αυτό που απώλεσε, την αληθινή του έννοια, την έννοια του ρεπορτάζ, της έρευνας, της αντικειμενικής άποψης, της τεκμηρίωσης, παραμένει αυτό το παραμάγαζο που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις και κάνει φτηνό παιχνιδάκι με τις εξουσίες.
Οι οποίες φροντίζουν να το επιβραβεύσουν ανάλογα. Η σκανδαλώδης απόφαση της κυβέρνησης να ενισχύσει με 200 χιλιάρικα ακόμα και φασιστικές, βορβορώδεις φυλλάδες σαν το Πρώτο Θέμα ή ανύπαρκτα φύλλα που απασχολούν 3 εργαζόμενους, δεν πληρώνουν καν τους μισθούς και τις ασφαλιστικές εισφορές τους και φτιάχνονται για να εξυπηρετούν όχι το λόγο που έγιναν, δηλαδή τη δημοσιογραφία, αλλά συμφέροντα, είναι χαρακτηριστική.
Ευτυχώς χάρη στη δύναμη των social media, σε μια ακόμα ήττα της επικοινωνιακά η νέα κυβέρνηση που άλλα ευαγγελίζονταν, απέσυρε άρον άρον την απόφαση.
Όμως η πρόθεση είμαι σίγουρος ότι παραμένει και με άλλη ευκαιρία, φανερή ή κρυφή, το δημόσιο χρήμα, με τη μορφή διαφήμισης κλπ θα πάει εκεί που πρέπει, ως αντίδωρο για τις υπηρεσίες φθοράς των προηγούμενων που προσφέρθηκαν πέντε χρόνια και της δημιουργίας ενός ατσαλάκωτου πορτραίτου του νέου πρωθυπουργού.
Είναι τέτοιος ασφυκτικός ο εναγκαλισμός των περισσότερων media σε αυτή τη χώρα με την πολιτική και τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα που τρομάζει κανείς. Εναγκαλισμός που εξηγεί πολλά για το πως έφτασε να απαξιωθεί τόσο πολύ ο τύπος.
Σε όλες τις μεγάλες δικαστικές υποθέσεις υπό διερεύνηση (πχ ΚΕΛΠΝΟ) υπάρχει από πίσω μια διαφημιστική καμπάνια για να μη μιλήσει κανείς. Θα σας πω για την πόλη μου που πριν λίγα χρόνια ένα μπανεράκι του ΟΑΣΘ έπαιζε καθημερινά για πολλούς μήνες ή και χρόνια σε τοπικά site, τα οποία φυσικά δεν έβλεπαν τότε ούτε μισή παθογένεια του οργανισμού για να γράψουν. Ξαφνικά, όταν εκείνο το χρήμα τέλειωσε ο ΟΑΣΘ έγινε το απόβλητο και προβληματικό της πόλης μας από όλους…
Αν μετρήσει κανείς σήμερα πόσα αξιόπιστα Μέσα υπάρχουν στην Ελλάδα νομίζω θα εκπλαγεί δυσάρεστα. Τα πάντα θυσιάζονται στο άγχος της επιβίωσης ενός τίτλου και οι στοιχειώδεις αρχές της δημοσιογραφίας πάνε περίπατο. Οι δε περίφημες Ενώσεις Συντακτών που όλα αυτά τα γνωρίζουν δεκαετίες όχι μόνο τα ανέχονται αλλά πολλές φορές σιωπηλά τα επικροτούν. Δουλίτσα να υπάρχει.
