Το ανακοινωθέν ενός προαναγγελθέντος θανάτου…

Η έννοια της ισοτιμίας της ανθρώπινης ζωής ως υπέρτατης πυρηνικής αξίας της ανθρωπινότητας επανέρχεται ως ερώτημα στην ελληνική κοινωνία.

Υπάρχουν ζωές που αξίζουν λιγότερο από άλλες; Τι καθορίζει την κατηγοριοποίηση σε ζωές, άξιες να βιωθούν και σε ανάξιες;

Πώς θα ανασυγκροτηθεί ένα βιοπολιτικό νόημα συμπεριληπτικό που να κατατάσσει όλα τα ανθρώπινα όντα στον ορίζοντα του αξιοβίωτου; Είναι οι αστυνομικοί αυτοί που αφαιρούν ζωές ή όσοι τους εκπαιδεύουν, τους διοικούν και καθορίζουν τον ρόλο και τις αρμοδιότητες τους; Ποιο είναι το μήνυμα που εκπέμπεται τα τελευταία χρόνια σε αυτό το δυστοπικό μετα-αυταρχικό κοινωινοκοπολιτικό πεδίο;

Είναι οι τεχνικές τιθάσευσης και κυριαρχίας απλά επικοινωνιακές ή διαθέτουν ένσαρκη πρώτη ύλη; Κορμιά που σπαράζουν από πόνο, πνίγονται στα χημικά, χτυπιούνται από εργαλεία επιτήρησης (γκλομπ) και χάνονται από υπηρεσιακές σφαίρες;

Η μάσκα και η ασπίδα των οργάνων της (αν)ασφάλειας δεν προστατεύουν απλά τα όργανα της τάξης από τους άλλους αλλά (δια)χωρίζουν δύο κόσμους και διχοτομούν το κοινωνικό πεδίο σε αυτούς και σε εμάς. Στους άλλους και στου δικούς μας. Ο κόσμος χωρισμένος στα δύο ποτέ δεν πήγε μπροστά…δυστυχώς…

Βαθιά λύπη και πένθος για ένα 16χρονο πλάσμα που αντιμετωπίστηκε χωρίς επιείκεια και χωρίς αναλογικότητα… Έλαβε χωρίς δίκη την ανώτερη των ποινών για ένα αδίκημα πολύ κατώτερο της αξίας της ανθρώπινης ζωής…

Και αν η θανατική ποινή είναι παρελθόν εδώ και δεκαετίες γιατί εφαρμόζεται από όργανα της τάξης; Η πολλαπλών επιπέδων ηθική είναι ικανή να νομιμοποιήσει το σκοπό που αγιάζει τα μέσα;

Πόσες ζωές πρέπει να χαθούν για να συζητήσουμε για αυτά τα θέματα ως κοινωνία; Είναι αναγκαίες μόνο οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις ή και οι κοινωνικοπολιτικές;

Πώς θα προχωρήσουμε παρακάτω ως κοινωνία όταν ο θάνατος γίνει συνήθεια;

Πώς;