Το αβάσταχτο του κέντρου

Λέξεις: Βίκη Φραγκούδη

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη. Είμαι απο εκείνα τα παιδιά που αν και δεν έμενα στο κέντρο της είχα την ευκαιρία να κατεβαίνω συχνά λόγω του μαγαζιού των γονιών μου στην πλατεία Αριστοτέλους. Σαν παιδί, θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που είχα πρόσβαση στο κέντρο καθώς εκεί ήταν μαζεμένα τα πάντα: το παιχνιδάδικο των Κουκου, ο Κλαουδάτος με τις κυλιόμενες σκάλες του-το κέντρο ήταν κάτι σαν παιχνίδι για τα μάτια ενός παιδιού. Όλος αυτός ο κόσμος, η φασαρία, η ανταλλαγή πληροφορίών ήταν κάτι το ευχάριστο.

Μεγαλώνοντας, υπήρξα πάλι από τους τυχερούς που σπούδασαν στην πόλη τους, άρα είχα μια ευκαιρία να γνωρίσω την Θεσσαλονίκη “στα καλά της”, στα πιο χαλαρά, τα φοιτητικά. Γυρνούσες ξημερώματα στην Καμάρα και την πλατεία Ναυαρίνου με μυρωδιές από ζεστό ψωμί και ψημένο ζυμάρι, βράδια ολόκληρα στο Μπιτ Παζάρ στα φοιτητοστέκια με γέλια και κρασί και ένιωθες όμορφα. Ήταν και αυτή η περιήγηση στην πόλη ένα παιχνίδι.

Και έφτασε η ώρα που εργάζομαι και συνεχίζω τις σπουδές μου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Και αν με ρωτάς δεν νιώθω πλέον και τόσο τυχερή. Ο καθημερινός Γολγοθάς ξεκινά με τα αστικά της πόλης που είναι πάντοτε ασφυκτικά γεμάτα και δεν έρχονται ποτέ στην ώρα τους. Το σκηνικό συμπληρώνει το αδιαχώρητο που επικρατεί καθημερινά στον οδικό άξονα της Εγνατίας-έναν από τους τρεις δρόμους που διαθέτει αυτή η πόλη για να εξυπηρετήσει λεωφορεία, ταξί, φορτοεκφορτώσεις, αυτοκίνητα κατοίκων, τουριστικά λεωφορεία και πεζούς-όπου κάποιος κάπου θα έχει τριπλοπαρκάρει μπροστά στο περίπτερο για να πάρει την πρωινή του εφημερίδα. Φτάνοντας στην πλατεία Αριστοτέλους θα πρέπει να δώσω μάχη να αποβιβαστώ από το λεωφορείο καθώς παραμονεύουν ορδές εξαγριωμένων επιβατών που απαιτούν να ανέβουν πριν κατέβεις. Λίγο πιο κάτω, θα σε προσεγγίσουν για παράνομα τσιγάρα. Το ¨προσεγγίσουν”είναι χάρην αστεϊσμού, καθώς μιλάμε κανονικά για άγρα πελατών. Λίγο πιο πάνω-αν πεις οτι θα αποφύγεις τα παράνομα τσιγάρα, συναντάς ανθρώπους παραγκωνισμένους στο περιθώριο, αφημένους πλήρως στις εξαρτήσεις τους, μαζεμένους δέκα δέκα σε πηγαδάκια.

Προχωρώντας στην πλατεία θα συναντήσεις πλήθος κόσμου να κάνει τις αγορές του, με ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας να ξαλαφρώνουν σε γωνίες, άστεγους να κοιμούνται σε παγκάκια, λαθρομετάναστες να περιμένουν κάποιον να τους συλλάβει (!), κόσμο να φωνάζει διαλαλώντας την πραμάτεια του, αδέσποτους σκύλους να σέρνουν ωμό κρέας και κόσμο να ψάχνει στα σκουπίδια  για να βρει ένα κομμάτι μισοφαγωμένο φαγητό.

Και όλα αυτά σε μια μέρα χωρίς πορείες, όπου εκεί παραλύουν όλα και άντε να καταφέρεις να φτάσεις στην ώρα σου, σώος και αβλαβής.

Ζούμε σε μια από τις ομορφότερες πόλης της Ελλάδας, με καλό κλίμα και ευνοϊκή γεωγραφική θέση. Η Θεσσαλονίκη υπήρξε κύτταρο πολιτισμού για αιώνες αφήνοντας ως παρακαταθήκη κτίρια, συνήθειες και έθιμα μέσω των οποίων ανθίζει η δημιουργία και η πολυπολιτισμικότητα. Ποιος περιμένουμε να ενδιαφερθεί για την πόλη αν όχι εμείς οι ίδιοι; Το αβάσταχτο του κέντρου είναι πλέον καθημερινότητα μας και τα πράγματα θα συνεχίσουν να δυσκολεύουν, αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε για τις συνθήκες που επικρατούν στο κέντρο της πόλης μας.