To be μετανάστης or not to be;

Ιδού η απορία…

Αμφιταλαντεύομαι εδώ και καιρό. Δε θέλω τα γεγονότα να προσπεράσουν την απόφαση μου. Ποτέ δε λειτουργούσα έτσι. Θέλω να πολεμήσω τη μιζέρια. Θέλω να προσφέρω. Να μην παραμιλάω στο δρόμο. Να μην τσαντίζομαι με το παραμικρό. Θέλω απλά να ζήσω. Τι ζητάω; Να ζήσω με αξιοπρέπεια και όχι με σκυμμένο κεφάλι.

To be μετανάστης, λοιπόν, or not to be; Δίλημμα ή μονόδρομος; Αδιέξοδο ή μήπως η μόνη διέξοδος; Ποιός ξέρει, άραγε, να απαντήσει με σιγουριά;

Οι συζητήσεις πάνε και έρχονται σε κάθε οικογένεια. Συζητήσεις φυγής από ένα κράτος που πρόδωσε τα όνειρα τους. Από τη μία αμήχανοι νέοι προσπαθούν να προσαρμοστούν σε δεδομένα που δεν ήταν έτοιμοι να ζήσουν. Από την άλλη αμήχανοι γονείς χειρίζονται καταστάσεις που έζησαν σαν παιδιά, από την αντίπερα όχθη, πριν από 40 χρόνια. Μα πια, τα επιχειρήματα στέρεψαν. Οι κραυγές σταμάτησαν. Η σιωπή παίρνει πλέον την απόφαση. Νέοι και γονείς σε απόγνωση…

Ζυγίζω. Πρωί- βράδυ ζυγίζω… Απλά μπακάλικα μαθηματικά. Όλη η ζωή μου μπαίνει σε μια ζυγαριά. Μια λεπτομέρεια μπορεί να κρίνει μια απόφαση ζωής. Τι με κρατάει; Tι με διώχνει; Συναίσθημα και λογική σε αντίπαλα στρατόπεδα. Άλλη μια αμφίρροπη σύγκρουση μεταξύ των δύο. Κάποιοι αποφάσισαν, άλλοι ακόμα το ψάχνουν. Κάποιοι άλλοι απλά περιμένουν το μοιραίο.

Ένα τσουβάλι σκέψεις και αγωνίες για ένα καλύτερο μέλλον. Όλοι άλλωστε γι’ αυτό παλεύουμε. Αλλά είμαι αισιόδοξος… Ναι, αισιόδοξος. Γιατί αυτός που παλεύει είμαι σίγουρος ότι στο τέλος θα βγει νικητής. Νικητής στην Ζωή.

Υ.Γ. Και όσο για την απόφαση μου… Το be Μετανάστης; No! Not yet…

* Η φωτογραφία είναι του Γιώργου Κουρτίδη από το “Λιμάνι Αλλιώς- Το Ellis Island της Θεσσαλονίκης”