Το χαμόγελό της (αποχαιρετώντας τη Ναυσικά Γκράτσιου)

Λέξεις: Αργύρης Μπακιρτζής

Τη Ναυσικά τη γνώριζα απ’ τη δεκαετία του ’80 και, παρότι δεν κάναμε ποτέ στενή παρέα, οι συναντήσεις μας, τυχαίες και επαγγελματικές, ήταν πολύ ευχάριστες και για τους δυο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που συνομιλήσαμε σε στούντιο ραδιοφώνου της πόλης μας και απ’ την πρώτη φορά μου είχε κάνει εντύπωση το ότι οι ερωτήσεις της είχαν πάντα σχέση με τη δουλειά μου.

Ήταν η μόνη, -μαζί με τον δημοσιογράφο της Καβάλας Γιάννη Τσίγκα-, που είχε αφιερώσει ωριαίες ή και δίωρες συνεντεύξεις αποκλειστικά στην αποκρυπτογράφηση των τραγουδιών μου, τα οποία γνώριζε πολύ καλά εκ των προτέρων. Μερικοί δημοσιογράφοι ζητούν συνέντευξη μη γνωρίζοντας τίποτα ή ελάχιστα για τη δουλειά σου, όμως αυτούς έχω βρει τον τρόπο να τους αναγνωρίζω και να τους αποφεύγω.

Αυτό το στοιχείο της δουλειάς της με έκανε να την ξεχωρίσω, να είμαι πάντα πρόθυμος να απαντήσω στις ερωτήσεις της και σήμερα, που δεν είναι πια κοντά μας και το φωτεινό της χαμόγελο ζει μόνο στη μνήμη μας, να θεωρώ ότι η δημοσιογραφία είναι φτωχότερη χάνοντας ένα ξεχωριστό μέλος της.

Μια φορά μόνο τη στενοχώρησα λίγο, όταν ήρθε με τηλεοπτικό συνεργείο της ΕΡΤ3 στο Μεγάλο Καζαβήτι της Θάσου, κάποια χρονιά γύρω στο 1990, μετά από έμμεση προτροπή του κουμπάρου μου Γιάννη Μουγκού, όμως εν αγνοία των υπολοίπων της παρέας μας, να αποτυπώσει για την τηλεόραση τα δρώμενα του πανηγυριού που κάθε χρόνο τελούμε εδώ και 40 περίπου χρόνια στις 8 Ιανουαρίου, ημέρα που τιμάται η μνήμη του Οσίου Γεωργίου του Χοζεβίτου.

Τον Όσιο ανασύραμε απ’ τη λήθη όταν ο Σταύρος Καραμανιόλας απέδωσε έμμετρα σ’ αυτόν τη σωτηρία του επίλεκτου μέλους της παρέας μας γιατρού Βαγγέλη Καπέτη, ο οποίος διασώθηκε βέβαια με μερικές απλωτές όταν παρασύρθηκε με το αυτοκίνητό του επιχειρώντας να περάσει το φουσκωμένο ρέμα κάτω απ’ το χωριό, -ξαλαφρωμένος με τον τρόπο που συνηθίζουμε απ’ τις έγνοιες της ζωής, έχοντας πιεί λίγα ποτηράκια στο κοντινό Μικρό Καζαβήτι-, όμως το αυτοκίνητό του διαλύθηκε τελείως.

Ήταν 8 Ιανουαρίου κι εμείς είχαμε την έμπνευση να παραγγείλουμε εικόνα του Αγίου στον αγιογράφο φίλο μας Διονύσιο Ρούσσο και δεν παραλείπουμε να τιμούμε τη μέρα αυτή κάθε χρόνο με λειτουργία, λιτανεία ως το ξωκκλήσι με αγίασμα του Αγίου, φαγητό και γλέντι μέχρι αργά τη νύχτα. Στα πρώτα χρόνια συμμετείχαν μόνο ο παπάς, ψάλτη είχαμε και έχουμε εκλεκτό, απ’ την παρέα μας, τον Καζαβητιανό Φίλιππα Παπαφιλίππου, οι υπόλοιποι της παρέας μας και ελάχιστοι φίλοι και γνωστοί απ’ το χωριό. Με τα χρόνια το κοινό κάπως διευρύνθηκε.

Όταν λοιπόν αντιληφθήκαμε ότι κινδυνεύαμε να γίνουμε βορά του τηλεοπτικού φακού και η γιορτή μας να χάσει τον ιδιωτικό και μυστικό της χαρακτήρα, -οι άνθρωποι έκαναν τη δουλειά τους, εμείς ήμασταν οι μυστήριοι-, φροντίσαμε να το αποφύγουμε, αφήνοντας εκτεθειμένο τον Μουγκό. Η Ναυσικά βέβαια δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια.

Και καλά πέρασαν, και θέματα να αναδείξει βρήκε, και εκπομπή ή εκπομπές έκανε. Θα την θυμάμαι πάντα χαμογελώντας, ανταποκρινόμενος στο δικό της λαμπερό χαμόγελο.

*Ο Αργύρης Μπακιρτζής είναι τραγουδοποιός