Το χρέος μας για την τραγωδία των Τεμπών

Λέξεις: Κώστας Παρζιάλης

Το χρέος… έννοια διττή. Η φύση του, θετική ή αρνητική, εξαρτάται από το ποιος το διαχειρίζεται και ποιο σκοπό εξυπηρετεί.

Από παιδιά μας έμαθαν να φοβόμαστε το χρέος. Το χρέος ήταν πάντα κάτι αρνητικό, μια παγίδα, ένα βάρος, ένας περιορισμός. Κανείς δεν μας μίλησε για τη θετική του διάσταση, το χρέος ως ευθύνη, ως πράξη αλληλεγγύης και δικαιοσύνης, ως υπενθύμιση ότι η ανθρώπινη αξία δεν εξαντλείται στον εαυτό μας αλλά επεκτείνεται στους άλλους. Το χρέος μπορεί να είναι και δύναμη, ένα κάλεσμα για δράση, ένας δεσμός με την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Η αλήθεια μπορεί να μην είναι ούτε εύκολη ούτε άνετη. Αντίθετα μπορεί να είναι σκληρή και απαιτητική, αλλά είναι η μόνη οδός προς τη δικαιοσύνη.

Ποιο είναι πραγματικά το χρέος μας, για το έγκλημα των Τεμπών;

Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν ατύχημα. Ήταν η κορύφωση δεκαετιών αδιαφορίας, ατιμωρησίας και διαφθοράς. Ήταν το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που αρνήθηκε να αντιμετωπίσει την αλήθεια και να αναλάβει το χρέος της. Ήταν το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που έδειξε ανοχή σε περιπτώσεις που η ευθύνη ήταν ξεκάθαρη. Ήταν το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που επιβράβευε, αντί να αποδίδει δικαιοσύνη, με τις ίδιες της, τις επιλογές.

Σε αυτό το χρονικό σημείο, η επιλογή μας για την έννοια του χρέους, είναι καθοριστικής σημασίας.

Αν η επιλογή μας συνδέεται με την αδιαφορία και την ανοχή, τότε ίσως έχουμε ήδη χρεοκοπήσει ως άνθρωποι.

Σε αντίθετη περίπτωση, το χρέος μας προς τα παιδιά που χάθηκαν, είναι να διεκδικήσουμε την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Είναι όμως, εξίσου σημαντικό να δείξουμε στις οικογένειες που έμειναν πίσω, ότι δεν είναι μόνες τους.

Οι οικογένειες που έμειναν πίσω, δεν ζητούν μόνο απαντήσεις. Ζητούν, να δουν ότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται τι συνέβη. Ότι ο πόνος τους δεν είναι αόρατος. Έχουμε χρέος να τους δείξουμε ότι είμαστε μαζί τους, όχι μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις. Να σταθούμε δίπλα τους έμπρακτα, να απαιτήσουμε μαζί την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και να φωνάξουμε ότι τέτοια εγκλήματα δεν μπορούν και δεν πρέπει να ξεχαστούν.

Έτσι λοιπόν, δεν έχουμε μόνο χρέος να τιμήσουμε τη μνήμη των παιδιών που χάθηκαν. Έχουμε χρέος να στηρίξουμε εκείνους που έμειναν πίσω, να δείξουμε ότι βλέπουμε καθαρά, ότι καταλαβαίνουμε, ότι στεκόμαστε δίπλα τους. Γιατί η δικαιοσύνη δεν είναι μόνο ζήτημα δικαίωσης.

Είναι ζήτημα συλλογικής μνήμης, σεβασμού και ανθρωπιάς. Το χρέος μας δεν σταματάει στο κατώφλι του σπιτιού μας.

Αυτό είναι και το χρέος που πρέπει να αναλάβουμε όλοι.