Το χρονικό ενός …μουσκεμένου υπερήρωα

της Ιωάννας Πετρίδου Εικόνα: Γιάννης Τζιμπρές

Ναι, το ομολογώ, τις τελευταίες ημέρες βγήκα από το μονότονα γνωστό και ταυτόχρονα άγνωστο εαυτό μου και μπήκα στο πετσί “ηρώων”!

Συνέβη και σε εσάς; Όχι, μα πώς όχι;

Όταν σε καληνυχτά το καλοκαίρι-φθινόπωρο ελαφρύ και σε καλημερίζει το φθινόπωρο βαρύ-χειμώνας δεν είναι σαν να πατήθηκε ένα κουμπί επιτάχυνσης ή επιβράδυνσης, το fast forward, και να ξεκίνησε η επόμενη πίστα; Ο ήρωας πρέπει να μεταμορφωθεί χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του και τις προσαρμοστικές του ικανότητες, ώστε να κερδίσει τον αντίπαλο και την πίστα. Και όχι ό,τι κι ,ότι πίστα, αλλά με επίπεδα δυσκολίας. Εύκολο επίπεδο: κρύο, μεσαίο: βροχή, δύσκολο: καταρράκτες, σκληροπυρηνικό: πλωτή πόλη. Στο τελευταίο ο ήρωας βομβαρδίζεται από ενδείξεις “Προσοχή! Κίνδυνος”, καθώς πλησιάζει σε απαγορευμένες ζώνες, όπως ανηφόρες-κατηφόρες-ποτάμια, πεζοδρόμια που σε υποχρεώνουν σε water bucket-car challenge, στον Βαρδάρη -χαμένη Ατλαντίδα, στην Καμάρα που ορθώνεται σαν καλάμι στη λίμνη, στο συντριβάνι Εθνικής Αμύνης και Εγνατίας που υψώνεται υπερήφανη βραχονησίδα, σε εργοτάξια-τάφρους των ασφαλτένιων κάστρων.

Αν μάλιστα, παράλληλα κάνει και χρόνο ρεκόρ και φτάσει στην ώρα του στον προορισμό του, κερδίζει διπλάσιους πόντους. Αν αποφύγει δε και τα ερχόμενα απειλητικά νεύρα, σιχτίρια, χριστοπαναγίες, του χαρίζεται μια επιπλέον ζωή.

Δράση και αδρεναλίνη στα ύψη! Άλλοι το αποζητούν απεγνωσμένα, πληρώνουν γι’αυτό αδρά και εμείς παραπονιόμαστε για δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης, ενώ μας χαρίζεται απλόχερα. Μεγάλη αχαριστία…

Αφήστε που ξεπροβάλλει προσωρινώς τουλάχιστον και η χαμένη παιδικότητα, λίγο ως ήρωες στις πίστες της Θεσσαλονικιώτικης πολιτείας, λίγο με το πλατσούρισμα στις παραγεμισμένες “λακουβίτσες”, λίγο με την έμπνευση και τη φαντασία που ενισχύονται από το εντυπωσιακό σκηνικό ολόγυρα.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για τυχαίες, λανθασμένες και ανύπαρκτες κινήσεις. Είναι καλομελετημένο σχέδιο που τέθηκε προ καιρού σε εφαρμογή και φέρει αποτελέσματα ακόμα και κάτω από ηπιότερες συνθήκες σαν και αυτές της ψιχάλας.

Έχουσιν γνώσιν οι ιθύνοντες!

Και εμείς ακόμη γκρινιάζουμε…