Tο χρονικό μιας προαναγγελθείσας απογοήτευσης.

Ξημερώματα Παρασκευής.  Συντονισμένες ομάδες του Δήμου Θεσσαλονίκης, συνοδεία αστυνομίας, σηκώνουν τα  τραπεζοκαθίσματα στις οδούς Βαλαωρίτου και Συγγρού. Αυτά που παρανόμως απλώνουν ωσάν χταπόδια οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος όχι απλώς στα πεζοδρόμια, αλλά και στο οδόστρωμα της περιοχής.  Οχλοβοή.  Μπάσα που ξεπερνούν τα επιτρεπόμενα ντεσιμπέλ στον αστικό ιστό. Η ομάδα «κόβει» πρόστιμα για ηχορύπανση.

Η είδηση κυκλοφορεί λίγες μόλις ώρες μετά σε ειδησεογραφικούς ιστότοπους. Τη διαβάζω. Με ξαφνιάζει ευχάριστα. Οι συντονισμένες κινήσεις των υπευθύνων του Δήμου Θεσσαλονίκης μου δίνουν χαρά, ελπίδα πως είμαστε σε καλά χέρια! Πως υπάρχουν νόμοι, υπάρχει τάξη και όργανα για να την επιβάλλουν σε ασεβείς ανθρώπους που παρανομούν στο όνομα της κερδοσκοπίας.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Δεν έχει συμπληρωθεί καν ένα 24ωρο από την επιχείρηση-σκούπα και η εικόνα που βλέπω από το μπαλκόνι μου είναι η ίδια με αυτή πριν την επέμβαση των ανθρώπων του Δήμου. Η μέρα της μαρμότας ή καλύτερα η νύχτα της μαρμότας. Η ανομία σε πλήρη εξέλιξη, δες τη φωτογραφία.  Δυστυχώς δεν έγραψα βίντεο για να ακούσεις τον ήχο, τα μπάσα που βαρούν κατευθείαν στην καρδιά μας.

Χρειάστηκαν λιγότερο από 24 ώρες για να αποδειχθεί περίτρανα ποιός κάνει αληθινά κουμάντο στην πόλη. Ή και στη χώρα. Την προηγούμενη εβδομάδα ένα άρθρο στους NY Times μιλούσε για τις μαφίες που λυμαίνονται την Ελλάδα. Δεν έχει άδικο. Ο νόμος και η τάξη είναι στη χώρα αυτή για τα μάτια του κόσμου. Η επιβολή ενός άλλου παράλληλου νόμου, με το έτσι θέλω είναι η καθημερινότητα.

Φυσικά μπροστά σε αυτή την αδυναμία επιβολής του, κανείς δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες που του ανήκουν, κανείς από αυτούς που πρέπει να επιβάλλουν τους νόμους για τη δημόσια τάξη δεν παραιτείται.  Η ζωή συνεχίζεται αμέριμνη, όπως και η νύχτα του Βουλεβάρτου. Και μένει πίσω μια τεράστια απογοήτευση για τις προθέσεις των υπεύθυνων και συνυπεύθυνων…