Το δάκρυ του Γιάννη
Αν ο μέσος Έλληνας είχε περάσει αυτά που έχει περάσει ο Αντετοκούνμπο και η οικογένειά του σε αυτή τη χώρα, είναι περίπου βέβαιο ότι θα την είχε μισήσει
Λέξεις: Χάρης Χεϊζάνογλου
Πιστεύω ότι αν ο μέσος Έλληνας είχε περάσει αυτά που έχει περάσει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η οικογένειά του σε αυτή τη χώρα, είναι περίπου βέβαιο ότι θα την είχε μισήσει.
Θα είχε πει ένα “αη στο διάολο” και θα είχε ρίξει μαύρη πέτρα στην πρώτη ευκαιρία. Αντίθετα, ο Γιάννης (και τα αδέλφια του), ζώντας ως παιδί μεταναστών που δεν είχε ελληνική υπηκοότητα και δεν μπορούσε να ρίξει μαύρη πέτρα σε αυτό τον τόπο που ταλαιπωρεί όσους τον κατοικούν, οι οποίοι συχνά τον μισούν και όχι άδικα, κατάφερε όχι μόνο να μη μισεί τίποτα και κανέναν, αλλά να βρει και όλους τους σωστούς λόγους (ή ενδεχομένως τον βρήκαν αυτοί) για να αγαπήσει αυτό τον τόπο και αυτό τον λαό, και τελικά να φτιάξει κι όλους τους λόγους για να αγαπηθεί.
Το να φωνάζει ένα ολόκληρο γήπεδο το όνομά του, μετά από μια σπουδαία πρόκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν είναι μόνο τιμή για τον Γιάννη και την οικογένειά του, είναι τιμή για κάθε έναν που βρέθηκε εκεί και το φώναξε και είναι μια τεράστια, όχι μόνο αθλητική, αλλά κυρίως κοινωνική νίκη.
Δεν έχω ξαναδεί αθλητή να δακρύζει για μια πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες, ειδικά έναν τόσο μεγάλο αθλητή, που έχει τόσες επιτυχίες και δεν έχει τίποτα να αποδείξει.
Το δάκρυ του Γιάννη είναι μια εκδοχή του πώς μπορεί να είναι η αγάπη για μια χώρα, για μια “πατρίδα” και για τους ανθρώπους που την κατοικούν, χωρίς να έχει το παραμικρό ίχνος μίσους, ρατσισμού, πατριδοκαπηλίας και ωφελιμισμού, παρά μόνο αυθεντικότητα…
Αυθεντική αγάπη.
*Ο Χάρης Χεϊζάνογλου είναι αρχιτέκτονας
