Το Δαιμόνιο του Θεάτρου εξομολογείται

Με αφορμή την επικείμενη παύση λειτουργίας της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης»

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΑΜΑΛΙΑ»

Νιώθω τον δούλο από τ’ αφεντικό

Νιώθω καθέναν σας από την φορεσιά

Νιώθω ποιος έχει αφήσει ανοιχτό το κινητό

Νιώθω τη σκόνη πάνω στα σκηνικά.

Νιώθω πλούσιο απ’ άνεργο να βρω

Νιώθω τι βάρος καθένας σας βαστά

Νιώθω απ’ τη βιασύνη τον πολιτικό

Νιώθω απ’ το χτένισμα κάθε καλή γριά.

Νιώθω ποιος ήρθε εδώ από χάδια και ποιος από καυγά

Νιώθω τους άντρες, τις κοπέλες, τα παιδιά, ένα προς ένα

Νιώθω ποιος με εισιτήριο ή με πρόσκληση την αυλαία κοιτά

Νιώθω στα καμαρίνια τα φώτα αναμμένα.

Καλέ μου κόσμε, όλα τα νιώθω, γενικά

Νιώθω μούτρα ανθηρά κι αρρωστημένα

Νιώθω το Έργο που σας καρτερά

Νιώθω το καθετί, εκτός από εμένα.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΑΜΑΛΙΑ»

Νιώθω ποιος αύριο έχει σκόλη και ποιος δουλειά

Νιώθω τα κινητά ενεργοποιημένα

Νιώθω ποιος μόνος και ποιος ζευγαρωμένος σπίτι του τώρα γυρνά

Νιώθω στα καμαρίνια, στο ταμείο, στο φουαγιέ, τα φώτα κιόλας σβησμένα.

Νιώθω τη σιωπή να ορμά, τώρα που φεύγεις, θεατή, φουριόζα

Νιώθω τα σανίδια να ερημώνουν στο σκοτάδι λίαν προσεχώς

Τη σκιά μου μοναχή να τα πατά και να μη τρίζουν, όποια κι αν πάρω πόζα

Αφού ούτε άνθρωπος είμ’ εγώ μα ούτε ηθοποιός.

Νιώθω τη μαρκίζα σκοτεινή

Η νύχτα πάνω της σκέπει διά παντός τη φράση «Θέατρο Αμαλία»

Στέγη μου ήταν τόσα χρόνια και θα ’ναι πια παντοτινό

Καθώς η μίμησις της πράξεως εδώ

Ήταν για εμέ δεσμός, και μήτρα και τροφός μου σπουδαία και τελεία.

Νιώθω μετά από χρόνια να περνάς απ’ έξω βιαστικός, μα να!

Κάτι στην όψη σου σκιρτά, ριγεί το βλέμμα

Είναι ένα νεύμα που άθελά σου, θεατή, μού στέλνεις μυστικά

Γιατί μ’ αισθάνεσαι μέσα εδώ να πάλλομαι σαν μια κοινή καρδιά

Που νιώθει την ύπαρξή της πια! Κι έχει κάτι κι απ’ το δικό σου αίμα.