Το διοικητήριο ή μια λεηλατημένη χώρα

Ο Ασπροπόταμος Τρικάλων είναι μια από τις ομορφότερες και πιο άγνωστες περιοχές της χώρας. Ανάμεσα στο Μέτσοβο και την Καλαμπάκα, χαμένος σε ένα αλπικό τοπίο ισάξιο με αυτά που βλέπουμε στις ελβετικές καρτ ποστάλ ή τις ταινίες που διαδραματίζονται στις εξοχές του Καναδά, με απίστευτα ελατοδάση και κτίσματα μοναδικής ομορφιάς, φτιαγμένα από παλιούς μαστόρους. Για να φτάσεις εδώ, μέσω Εγνατίας, διασχίζεις μετά το Μέτσοβο έναν ημικατεστραμμένο παλιό δρόμο, εξαιρετικά στενό, με βράχια που πέφτουν, οδόστρωμα που έχει υποχωρήσει, που το χειμώνα από τα χιόνια, είναι μάλλον αδιάβατος. Αν εξαιρέσει κάνεις τις προσπάθειες που έκαναν ιδιώτες να δημιουργήσουν αξιόλογους ξενώνες για να μπορεί ο επισκέπτης αυτού του σπάνιου τοπίου να έρθει ως εδώ, κάνεις άλλος δεν φρόντισε να κρατήσει τον τόπο ζωντανό.

Ο Απροπόταμος ήταν ένας δήμος που το χειμώνα μετέφερε την έδρα του στα Τρίκαλα λόγω καίριων συνθηκών! Τα χωριά του είχαν επισκεψιμότητα μονάχα το καλοκαίρι. Το απίστευτο κάλος του δεν έγινε ποτέ ευρέως γνωστό. Θα αναρωτηθείτε πολιτικοί δεν υπήρξαν που να φρόντισαν τον τόπο; Και αν ναι τι έκαναν τόσες δεκαετίες;

Μερικά χιλιόμετρα πριν την Κρανιά του Ασπροπόταμου, το μεγάλο παλαιό κεφαλοχώρι που ξεκλήρισαν κάποτε οι Γερμανοί, χωριό που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από αντίστοιχα σε γαλλικές Άλπεις, υπάρχει ένα κτίσμα έρημο και εγκαταλειμμένο. Το περίφημο Διοικητήριο. Ένα κτίριο που τελείωσε στην πραγματικότητα πριν από έξι-επτά χρόνια και φιλοξενούσε στη μέση του πουθενά ένα ημιδημαρχείο, διότι το χειμώνα η έδρα μεταφέρονταν στα Τρίκαλα, ένα τεράστιο συνεδριακό κέντρο, ικανό να φιλοξενήσει στην ερημιά του κόσμου συνέδρια που ποτέ δεν έγιναν φυσικά, ένα δημόσιο ιατρείο και μερικές άλλες υπηρεσίες. Ακριβώς απέναντι του δεσπόζει μια ταμπέλα που αναφέρει τον προϋπολογισμό κατασκευής και τους εργολάβους. Καθώς και το ταμείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που χρηματοδότησε το έργο. Το κτίριο αυτό σήμερα ρημάζει έρημο. Η μισή σκεπή του έχει γκρεμιστεί ενώ η σκουριά εξαπλώνεται στα κάγκελα που κρατούν τους περαστικούς μακριά του. Όχι όμως και τις αράχνες. Οι ντόπιοι μιλάνε για τη ντροπή του διοικητηρίου, που εξοπλίστηκε με πανάκριβο εξοπλισμό για να ερημώσει με τον Καλλικράτη και να εξαφανισθούν τα πάντα από εντός του, άγνωστο προς πια κατεύθυνση, αφήνοντας το ένα έρημο κουφάρι στη μέση του πουθενά. Δεν είναι το μόνο λένε. Ένα άλλο Διοικητήριο, από τα δεκάδες που υπήρχαν στο νομό, λίγο παρακάτω στο Δήμο Γομφίων, μετατράπηκε αναγκαστικά σε ΚΕΠ με 18 υπαλλήλους, περισσότερους από τα ΚΕΠ της Θεσσαλονίκης, διότι οι υπάλληλοι περίσσευαν από υπηρεσίες και διοικητήρια που νέκρωσαν πια και δεν είχαν τι να τους κάνουν. Σήμερα οι ντόπιοι το αποκαλούν το Μαυσωλείο. Κάνεις δεν μιλά για τους πολιτικούς και τους εργολάβους. Όλοι υπονοούν απλά με τις ιστορίες  που αφηγούνται, το πάρτι που έγινε. Τα απίστευτα χρήματα που φαγώθηκαν χωρίς όραμα. Για να τακτοποιηθεί κόσμος και ντουνιάς! Και κυρίως εργολάβοι.

Λίγο παραπάνω από το Διοικητήριο που χάσκει μονάχο στη μέση του ελατοδάσους, υπάρχει ένα μοναδικής ομορφιάς μνημείο. Το μοναστήρι με τους 13 τρούλους. Η μονή του Τιμίου Σταυρού στα Δολιανά. Ένα αριστούργημα. Ελάχιστος κόσμος σταματά να το δει. Παρόμοιο του δεν υπάρχει πουθενά στην Ελλάδα. Και όμως, στα δυο χιλιόμετρα από κει ρημάζουν οι παλιοί ξενώνες του Δασαρχείου που κάποτε είχε 160 υπαλλήλους και σήμερα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είναι υπέροχα ξύλινα σπίτια μέσα στο βουνό, πλάι σε ένα κρατικό εκτροφείο πέστροφας που υπολειτουργεί επίσης. Κάνεις δε μένει πια σε αυτά τα σπίτια. Παλιά έμεναν οι υπάλληλοι του δασαρχείου. Σήμερα κανείς. Ρημάζουν επίσης. Και όμως θα μπορούσαν να φιλοξενούν φοιτητές δασοπονίας για να κάνουν πρακτική εδώ, ή ακόμα και σχολεία. Η κόρη μου, ας πούμε μου ανακοίνωσε προχθές πως η τριήμερη εκδρομής του σχολείου της, θα γίνει στην Αράχοβα. Από τη Θεσσαλονίκη στην Αράχοβα! Που, φαντάζομαι, έχει ανάγκη στήριξης και έτσι επιστρατεύτηκαν σχολεία από όλη την Ελλάδα να μεταβούν εκεί να στηρίξουν! Ποιος διευθυντής σχολείου ή σύλλογος γονέων να σκεφτεί πως άπειρα χωριά της βόρειας Ελλάδας ερημώνουν, πως το μόνο που κάνουν επιλέγοντας τόσο προβλέψιμους προορισμούς είναι να εξυπηρετούν ένα τεράστιο καλά στημένο εμπόριο που ακόμα και την ύστατη ώρα λειτουργεί στρεβλωτικά;  Μια Ελλάδα που ρημάζει και βουλιάζει μαζί με τους επιβάτες της. Που καμάρωσε για τρεις δεκαετίες πολιτικούς και πολίτες να στήνουν ένα απίστευτο πάρτι δισεκατομμυρίων ευρώ χωρίς καμιά προοπτική και όραμα και σήμερα βλέπουν τους τίτλους τέλους. Το Διοικητήριο του Ασπροπόταμου είναι η Ελλάδα που λεηλατήθηκε. Και η πεσμένη του σκεπή η καρτ ποστάλ του τέλους της.