Το δικό μου Παρίσι

Του Γιώργου Αρβανίτη

εικόνα: Motion Team

Μετακόμισα στο Παρίσι πριν 26 χρόνια. Είναι μια φιλόξενη πόλη, με τους Γάλλους να θυμάμαι να με υποδέχονται φιλόξενα. Οι συνάδελφοί με υποδέχτηκαν ζεστά, χωρίς κόντρες με κανέναν, άρχισα να δουλεύω αμέσως, αποδέχονται αυτό που είσαι και σου παρέχουν ότι χρειάζεσαι και αναγνωρίζουν την αξία σου και σε αφήνουν να δουλέψεις. Δεν συνάντησα κανένα εμπόδιο, κανένα πρόβλημα να αφομοιωθώ. Με βοήθησαν πολύ.

Τα παιδιά μου και τα τρία τέλειωσαν το γαλλικό σχολείο, με αληθινή δωρεάν παιδεία, είχαν ευκαιρίες να αναδειχθούν. Ο ένας γιος μου είναι εξαιρετικός οικονομολόγος στο Ντακάρ της Σενεγάλης από το London School of Economics και εργάζεται για την ανάπτυξη των αφρικανικών χωρών. Οι άλλοι δυο ασχολιούνται με το σινεμά.

Το κέντρο της πόλης δεν άλλαξε σε αυτά τα χρόνια, μόνο τα προάστια της. Εκεί το κλασικό είναι κλασικό. Η όψη των κτιρίων μένει ανέπαφη στο χρόνο. Εδώ δεν μπορείς να γυρίσεις μια ταινία εποχής έχουν γίνει όλα τσιμέντο. Με τον Αγγελόπουλο κάναμε μια σκηνή στο Αίγιο και την επόμενη στην Ξάνθη για να βρούμε ανέπαφες γειτονιές. Καταστρέφουμε και βρομίζουμε τις πόλεις πιστεύοντας ότι δεν είναι δικά μας. Εκεί δεν είδα ποτέ παρατημένα ποτήρια καφέ, ανθρώπους που οδηγούν με το τηλέφωνο στο αυτί. Εκεί θα σου πάρουν το δίπλωμα την ίδια στιγμή. Εδώ μιλάμε για αλλαγή αλλά όταν φτάσει δεν τη θέλει κάνεις. Εκεί δεν συμβαίνει αυτό.

Η ζωή στο Παρίσι δεν είναι παντού το ίδιο εύκολη. Στα προάστια υπάρχει αποκλεισμός. Σε μερικές φορές κάποιοι τον εκμεταλλεύονται για ακρότητες. Η Γαλλία πληρώνει τις αποικίες της. Το Παρίσι με τα περίχωρα είναι 10 εκατομμύρια άνθρωποι, υπάρχουν υποβαθμισμένες γειτονιές αλλά υπάρχουν και νόμοι που εφαρμόζονται ίδιοι για όλους.

Το χθεσινό χτύπημα είναι συμβολικό. Γιατί επέλεξαν το Παρίσι. Το περίμεναν οι Γάλλοι. Δεν θέλω να πιστεύω ότι με το κύμα των προσφύγων μπήκαν και στοιχεία ακραία. Αλλάζει ξαφνικά η αίσθηση μου για την καθημερινότητα της ζωής εκεί. Αν φοβάσαι το πρωί που κατεβαίνεις να πάρεις ψωμιά ότι μπορεί και να μην ξαναγυρίσεις σπίτι σου ναι αλλάζει. Αλλά αυτό επιδιώκουν. Τον τρόμο. Το να κοιτάζεις δίπλα σου καχύποπτα στο Μετρό. Θα αυξηθούν τα μέτρα γιατί οι Γάλλοι είναι εξπέρ σε αυτά αλλά ο φόβος παραμένει.

Το Παρίσι για μένα μια αγάπη. Βλέπεις και κάνεις τόσα πράγματα, περπατάς. Ότι δε μπορώ να κάνω στη Αθήνα. Που με βρίζουν όταν κάνω προσπάθεια ανάμεσα στα πεζοδρόμια και δεν σε σέβεται κάνεις. Ο γιος μου με μαλώνει που μιλώ εναντίον των όσων συμβαίνουν εδώ και τα συγκρίνω με εκεί. Αλλά στα αλήθεια στεναχωριέμαι.

*O Γιώργος Αρβανίτης είναι ένας από τους κορυφαίους Διευθυντές Φωτογραφίας στο παγκόσμιο σινεμά και Πρόεδρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.