Το δίλημμα της Θεσσαλονίκης: Ρεαλιστές ή πολιτικάντηδες;

Η αλήθεια είναι ότι, όσο σκέφτομαι να γράψω την άποψή μου για την Παράλλαξη, τόσο καταλήγω ότι δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Μόνο στο μυαλό μου ίσως και σε μια μειοψηφία. Γιατί η πλειοψηφία τόσα χρόνια επιλέγει τους πολιτικάντηδες. Ανατρέξτε στους εκλεγμένους τοπικούς και κοινοβουλευτικούς των τελευταίων 30 ετών και αναζητήστε το αποτύπωμά τους στην κοινωνία.

Τι έχει άραγε το νερό αυτής της πόλης; 

Πώς είναι μεγαλωμένη; Γιατί εν έτει 2023 συνεχίζουμε τις τακτικές Ψωμιάδη και Παπαγεωργόπουλου; Επικοινωνιακές και μη. Γιατί χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε το λάθος; 

Δεν το χωρά το μυαλό μου πως έρχονται οι πάσης φύσεως επικοινωνιολόγοι και σου λένε. “Αυτά θέλει ο κόσμος”. “Δίνουν σημασία σε ένα τηλέφωνο, ένα sms, μια χειραψία. Μας θυμήθηκε λένε”. Και δίκιο έχουν στο τέλος. Αυτά αποδίδουν. Τα ψεύτικα. 

Γιατί μην μου πείτε ότι έχει παραπάνω αξία ένα προεκλογικό sms ή έναν καφέ με χειραψίες για μισή ώρα στο πόδι σε μαγαζί της γειτονιάς, από έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό και προτάσεις προς όφελος των πολλών. Το βιώσαμε με τον πιο τραγικό τρόπο στο δυστύχημα των Τεμπών. Διότι και τα δύο είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθούν. Ή θα δουλεύεις θα σχεδιάζεις θα δημιουργείς, ή θα «χτυπάς πλάτες», το γράφω μετά λόγου γνώσεως. 

Να πασχίζεις με ομάδες ειδικών να δημιουργήσεις ένα συνεκτικό πλάνο για κάθε περιοχή με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά που έχει η Θεσσαλονίκη. Να μιλάς και να σχεδιάζεις ατελείωτες ώρες για να κάνεις βήμα βήμα την πόλη σου καλύτερη αλλά να σου ζητάνε όλοι να τα αφήσεις αυτά και να πας στη λαϊκή για χειραψίες. 

Ότι δηλαδή αν ψωνίσω δύο μαρούλια, πάρω ένα δίχτυ με πατάτες και πω δέκα αστειάκια με τους παραγωγούς θα με εκτιμήσουν περισσότερο από το να τους παρουσιάσω ένα σχέδιο για την σύνδεση του Τουρισμού με τα προϊόντα τους που πρέπει να έχουν κυρίαρχη θέση στις επιχειρήσεις εστίασης της πόλης. Με αρωγό και υποστηρικτή τη δημοτική αρχή. Χωρίς να τους χτυπήσω την πλάτη και να τους πω με νόημα «εγώ είμαι εδώ, ας βγω και θα σε φτιάξω».

Η συζήτηση αυτή δεν αφορά μόνο τους υποψηφίους δημάρχους. Αφορά άπαντες που συμμετέχουν στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Και πρωτίστως τους δημοτικούς συμβούλους. Την πραγματική δύναμη των δημάρχων. 

Κοιτάξτε τη σημερινή διοίκηση του κ. Ζέρβα. “Λυκοδιοίκηση” εκ της λυκοσυμμαχίας όπως άκουσα πολύ εύστοχα πρόσφατα δημοσιογράφο να την αναφέρει. Ελάχιστα τα στελέχη που πραγματικά θα ήθελε  να έχει δίπλα του. Αλλά λόγω της απλής αναλογικής, αυτούς είχε με αυτούς πορεύεται. Έτσι όπως τα έκανε κι αυτός από την αρχή. 

Πού είναι η δύναμη του σημερινού δημάρχου; Που ο κάθε του αντιδήμαρχος ακολουθεί την δική του τακτική; Το «μαγαζάκι» του να’ ναι καλά και τίποτα άλλο. Ή οι δημοτικοί σύμβουλοι που για χάρη της πλειοψηφίας έχουν πάντα “άφεση αμαρτιών” από τον δήμαρχο; 

Πάντα πίστευα στην έννοια της ομάδας. Το έγραφα άλλωστε και μπορεί να ανατρέξει κανείς στην αρθρογραφία μου. Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται τους πολλούς όχι τον έναν σωτήρα. Δήμαρχος χωρίς ισχυρή δημοτική ομάδα δεν μπορεί να είναι επιτυχημένος. Ισχυρή ομάδα όχι σε ψήφους, αλλά σε ικανότητες. Ο καθένας στον τομέα του. Οι ικανότεροι για κάθε πόστο. 

Και οι ικανοί δεν είναι ποτέ πολιτικάντηδες. Δεν το έχουν ανάγκη. Τους ενδιαφέρει η αποτελεσματικότητα. Σε κάθε έκφανση της ζωής τους. Είναι ρεαλιστές κατά κύριο λόγο. Και για αυτό ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Παλιά οι επικοινωνιολόγοι τους βάφτισαν “εκσυγχρονιστές”, τώρα “τεχνοκράτες”. 

Αυτοί είναι οι κατάλληλοι δημοτικοί σύμβουλοι για έναν μητροπολιτικό δήμο όπως της Θεσσαλονίκης. Αυτοί θα είναι η πραγματική δύναμη του δημάρχου. Δηλαδή της πόλης ολόκληρης. Γιατί ένας κακός δήμαρχος με καλή ομάδα παράγει έργο, ένας καλός δήμαρχος με κακή ομάδα χάνει η ίδια η πόλη. 

Λέω πολύ συχνά σε όσους με ρωτούν τι να ψηφίσουμε και αν γνωρίζω κανέναν. Και θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να τους λέει : “Ψήφισε τον ξάδερφο, τον παιδικό φίλο, τον κουμπάρο. Αλλά βάλε κι ένα σταυρό σε αυτόν που θεωρείς ικανό. Χαμένος δεν θα πάει”. 

Με αυτό τον τρόπο όχι πως καταφέρνω καμμιά τρομερή αλλαγή στις συνειδήσεις αλλά τουλάχιστον διατηρώ την ελπίδα ζωντανή. Την ελπίδα πως κάποτε θα αλλάξουμε.

*εικόνα: Γ. Τριανταφυλλόπουλος