Το δρομολόγιο που δεν κλείσαμε μάτι

Μου έχει κολλήσει από χθες το βράδυ η εικόνα της δικής μου μάνας να με παρακαλά να μην πάρω το βραδινό δρομολόγιο για Θεσσαλονίκη, όταν φοιτητής πηγαινοερχόμουν συχνά επάνω.

Δεν το επέλεγα μόνο γιατί ήταν οικονομικότερο. Ούτε διότι θα κέρδιζα την ημέρα φτάνοντας κατά τις 6μιση το πρωί. Άλλα κάθε ταξίδι ήταν και ένα μίνι-ρεπορτάζ, άκουγα συζητήσεις που δεν θα ήταν συχνές για ένα παιδί που μόλις τελείωσε το σχολείο, συναναστρεφόμουν ανθρώπους που δεν θα πιάναμε κουβέντα υπό άλλες συνθήκες, παρατηρούσα όλων των λογιών επιβάτες.

Φοιτητές σε μεγάλο ποσοστό, δικηγόρους που μελετούσαν για την δίκη που είχαν το πρωί εκτός έδρας, εργαζόμενους και λαϊκούς ανθρώπους που τους πίεζε ο χρόνος ή δεν είχαν χρήματα να διαθέσουν για αεροπορική πτήση. Ανάθεμα κι αν κοιμόταν όλο το βράδυ η μάνα μου ώσπου να φτάσω.

Το 2016, περίπου, περίοδο που το προσφυγικό βρισκόταν σε έξαρση, θυμάμαι το δρομολόγιο που δεν κλείσαμε μάτι.

Παίζαμε με τα προσφυγάκια που φασαριόζικα άλλαζαν στασίδι κάθε τρεις και λίγο και κουβεντιάζαμε στα κουτσο-αραβικά που μιλάω με δόσεις αγγλογαλλικών με τους γονείς τους, προσπαθώντας να καταλάβουμε από πού έρχονται τόσοι άνθρωποι, τι ιστορίες κουβαλούν στα λιγοστά τους μπαγκάζια, πόσο μεγάλη πολυτέλεια είναι για αυτούς να ταξιδεύουν με τραίνο και όχι με μια σάπια βάρκα ή με τα πόδια για να διασχίσουν τη στράτα προς την “απελευθέρωση”.

Άλλη ασφάλεια…

Λες και αν έκλειναν τα μάτια τους, θα κατάφερναν να μη φέρουν κατά νου όσες εικόνες τους στοίχειωναν. Αλήθεια αν όσα συνέβησαν τον Φλεβάρη του 2023, είχαν γίνει έναν προηγούμενο Φλεβάρη, ποιος θα διεκδικούσε ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, για αυτούς; Από ποια χώρα; Με ποια γνώση για τα ελληνικά δεδομένα; Με ποια γνώση α) του συμβάντος του ίδιου και β) της ελληνικής γλώσσας και πραγματικότητας;

Κυβέρνηση μια χώρα, δεν έχει για τους ψηφοφόρους της μόνο. Ούτε για τους γηγενείς. Πολιτεία υφίσταται για τους διαμένοντες στην Επικράτεια. Οι θεσμοί ενός κράτους, συμπεριλαμβανομένης της Δικαιοσύνης, υπάρχουν για να εξυπηρετούν, όλους όσοι εξαρτώνται από τις υπηρεσίες της χώρας ή βρίσκονται σε άνιση θέση, είτε φύσει είτε από τις παραλείψεις αυτής.

Όταν ακούγεται η έννοια του εγκλήματος λοιπόν, είναι σαφές πως δε γίνεται λόγος για μεταφορική αποτύπωση όσων συνέβησαν πέρυσι στα Τέμπη. Όσοι Ποινικοί Κώδικες κι αν αλλάξουν, η εγκληματική πράξη θα τελείται και δια της παραλείψεως, όχι μόνο μέσω ενέργειας. Και αναλόγως θα τιμωρείται. Εξαιτίας μη πρόβλεψης, έλλειψης φροντίδας, αδιαφορίας. έλλειψης πόρων που έπρεπε να διατεθούν. Αντίμετρων που δεν λήφθηκαν επαρκώς και εγκαίρως, ώστε να προβλεφθεί ένα δυνητικά θανατηφόρο γεγονός.

Ο ωχαδερφισμός όταν αφορά τον δημόσιο βίο ή εμπλέκει και άλλο πρόσωπο πέραν του ανθρώπου που τον υιοθετεί, κοινώς τιμωρείται. Δεν είναι απλώς στοιχείο της “βαλκάνιας πολιτικής κουλτούρας”, ούτε απάντηση στην οργή της γενιάς μας.