Το “φαίνεσθαι” και το “είναι”

Βρισκόμαστε στην απόλυτα μεταβατική εβδομάδα-περίοδο. Η νέα παραλία Θεσσαλονίκης παραδόθηκε και πάλι στο κοινό. Τη Δευτέρα 4 του Μάη ολοκληρώνεται το “καθολικό lockdown” και επιστρέφουμε βήμα βήμα στην καθημερινότητα κι όχι στην κανονικότητα. Το προσεχές διάστημα ενέχει κινδύνους. Ο καιρός ναι μεν συνηγορεί, με τον υδράργυρο να ανεβαίνει ολοένα και περισσότερο, ωστόσο τυχόν συγχρωτισμός μπορεί να μετατρέψει τον Μάη σε Μάρτη. Η μεγάλη εικόνα που προβάλλεται δείχνει ότι η Ελλάδα πέτυχε σε πρώτη φάση, για να επιβεβαιωθούν όμως οι εκτιμήσεις η λύση είναι μία test, test και πάλι test στο γενικό πληθυσμό.

Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει τις πολυεπίπεδες συνέπειες που φέρνει η κρίση του κορονοϊού σε παγκόσμιο επίπεδο. Ευχόμαστε η Ελλάδα να μην είναι και πάλι τελευταία και καταϊδρωμένη στην κούρσα. Ο λαός μας πλήρωσε για μία δεκαετία και το τίμημα ήταν πολύ βαρύ. Ο κοινωνικός ιστός μάτωσε. Πώς να αντέξει εκ νέου ανεργία 20%, πώς να πει και πάλι στον εργαζόμενο να ζήσει με τον υποκατώτατο μισθό ή ευκαιριακά επιδόματα, πώς θα πει στον συνταξιούχο πώς ήρθε πάλι η στιγμή να χάσει μέρος τους εισοδήματός του; Εδώ ακριβώς έγκειται η κουβέντα της επόμενης ημέρας, πέραν του υγειονομικού. Γιατί μείναμε όμως σπίτι όλο αυτό το διάστημα;

Aποτελεί κοινή παραδοχή πως κανένα σύστημα υγείας στον κόσμο δεν μπορεί αντέξει δεκάδες χιλιάδες ασθενείς στις εντατικές μονάδες ταυτόχρονα. Πόσο μάλλον το ταλαιπωρημένο ελληνικό Ε.Σ.Υ. Το ζήτημα είναι στο μεσοδιάστημα των δύο μηνών να ενισχύθηκε ουσιαστικά. Έγινε το καλύτερο δυνατό; Οι φωνές των εργαζομένων αντηχούν στη ψυχή μου και με τρομοκρατούν. Στη ζωή θυσιάζεις κάτι, για να κερδίσεις κάτι άλλο. Σε καραντίνα μπήκε η προσωπική μας ελευθερία για να κερδίσουμε χρόνο, ώστε να προετοιμαστεί ακριβώς όλος αυτός ο μηχανισμός. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε τι βαθμό ετοιμότητας βρίσκεται εν όψει του δεύτερος κύματος περιστατικών;

Δύο άξονες λοιπόν ΥΓΕΙΑ κι ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Ως εδώ όλα κατανοητά. Πάμε να ρίξουμε μία ματιά ακόμα πιο βαθιά. Στα πολύπαθα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που δοκιμάζονται και δοκιμάζουν τις αντοχές μας. Έχω γράψει στο παρελθόν για τη σημασία της αισθητικής και της ευγένειας. Φαίνεται πως έχει χαθεί, όπως κι η ηθική. Ο κόσμος επιστρέφει στο ραδιόφωνο και οι νεαρότεροι στον “μαγικό κόσμο” των social media. Την ίδια ώρα παγκόσμιες μετρήσεις φέρνουν την Ελλάδα στον πάτο όσον αφορά την ελευθερία του τύπου. Κάτι δεν πάει καλά. Ένας τύπος που πάντως ανέδειξε το θέμα με τα vouchers και καθημερινά ασχολείται με πράγματα που παρουσιάζονται ως μικρά είναι όμως μεγάλα όταν μιλάμε για τη Δημοκρατία.

Η Βουλή παραμένει σε ένα ειδικό καθεστώς, μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου περνούν και φιλοδοξεί η πλειοψηφία να περάσουν νομοσχέδια για την Παιδεία και το Περιβάλλον. Βρισκόμαστε σε οριακό σημείο. Τα παιδιά είναι το μέλλον αυτού του τόπου. Από την άλλη η κλιματική αλλαγή επιβάλλει ένα νέο green deal, που δοκιμάζεται. Αρκετοί αγνοούν τους κινδύνους και προτείνουν τη συνέχεια μίας πολιτικής που μαθηματικά μας οδηγεί σε καταστροφικές συνέπειες με διαδικασίες μάλιστα fast track. Τείνει να γίνει κοινότυπη η αναφορά στο “Δόγμα του Σοκ” της Ναόμι Κλάιν, αλλά δυστυχώς ο νεοφιλελευθερισμός δείχνει πως δεν πήρε το μάθημά του από την πρωτοφανή κρίση και συνεχίζει απτόητος, δημιουργώντας “ευκαιρίες”.

Κάπως έτσι πλησιάζουμε στην Πρωτομαγιά. Η ατομική ευθύνη των πολιτών, η υπομονή των Ελλήνων πολιτών που κακά τα ψέματα φοβήθηκαν, διότι λίγο πολύ γνωρίζουν σε ποια χώρα κατοικούν, έφερε σε πέρας την αρχική αποστολή. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τη συλλογική ευθύνη και γιατί όχι την κρατική ευθύνη.

Γιατί αν και τώρα τεχνηέντως προσπαθήσουν να ρίξουν την ευθύνη και πάλι στον πολίτη, η επιτυχία του “εμείς” θα μετατραπεί σε καταστροφή για κάθε “εγώ”. Για όλους αυτούς τους λόγους επιμένουμε στο “είναι” και δεν μένουμε στο φαίνεσθαι”.