Το γλυκόπικρο παράπονο για την Ομόνοια

Λέξεις/Εικόνα: Κώστας Μπακιρτζής

Ο Ανδρέας Μπέλιας φωτογραφίζει τον Γιώργο Ιωάννου έξω από το Ξενοδοχείο Ομόνοια. Στο υπόγειο του κτιρίου λειτούργησε από το 1962 μέχρι και τη δεκαετία του ’80 ο ομώνυμος κινηματογράφος.

Διέθετε μεγάλη, χαμηλοτάβανη αίθουσα και θεωρεία στα πλάγια. Θεωρούνταν ιδιαίτερα πολυτελής για την εποχή του. Τα τελευταία χρόνια λειτούργησε σαν πορνό σινεμά. Κάνω αυτήν την δημοσίευση γιατί ξεφυλλίζω αυτές τις μέρες το ΟΜΟΝΟΙΑ 1980 με αποτέλεσμα να με κυριεύει κάθε βράδυ ένα γλυκόπικρο παράπονο.

Ένα γλυκόπικρο παράπονο που δεν έζησα εκείνη την Ομόνοια, ένα γλυκόπικρο παράπονο που δεν πρόλαβα να χαθώ στα ιστορικά, λαϊκά σινεμά της. Πηγαίνω συχνά στην πλατεία, τίποτα δεν έχει αλλάξει κι έχουν αλλάξει τα πάντα.

Το Ξενοδοχείο Ομόνοια της φωτογραφίας πίσω από τον Γιώργο Ιωάννου στεγάζει σήμερα τα Hondos Center ενώ το Σινέ Ομόνοια τις αποθήκες του καταστήματος. Το Σινέ Κοσμοπολίτ, που βρίσκεται στην οδο Μαρίκας Κοτοπούλη, απέναντι από το Γαλακτοπωλείο Στάνη όπου πηγαίνουμε μέχρι και σήμερα με τον μπαμπά για αφρόγαλο με μέλι, είναι κυριολεκτικά άδειο αφού μέσα σ’ ένα βράδυ ξηλώθηκαν όλα.

Το Σινέ Αβέρωφ στην Λυκούργου αναμένεται να λειτουργήσει ως ξενοδοχείο. Το Σινέ Αρίων έγινε Notos Galleries, το Σταρ στέκει σαν έκπτωτος βασιλιάς στην Αγίου Κωνσταντίνου.

Πριν κάποιους μήνες καθίσαμε με τον Anthoni Frantz, την ψυχή του Σταρ, σ’ ένα καφέ στην πλατεία. Ήπιαμε έναν χυμό κι ήταν σαν τότε. Που ήμουν αγέννητος αλλά που προορίζομουν να γεννηθώ για να ζήσω όσα δεν έζησα επειδή ήμουν αγέννητος.