Το Green Sxisto και ο φουτουρισμός της χυδαιότητας

Λέξεις: Κώστας Μανωλίδης

Η Εκκλησία της Ελλάδας προσπαθεί απεγνωσμένα να είναι μέσα στο πνεύμα των καιρών. Αυτό που πετυχαίνει όμως είναι να συμπλέει σταθερά με τις πιο αντιδραστικές κι εκμεταλλευτικές ροπές της σύγχρονης τάξης των πραγμάτων. 

Έτσι, στην μεγα-επένδυση που προτείνει στο Σχιστό καταφέρνει να συνδυάσει όλα τα ανερμάτιστα αρχιτεκτονικά τρέντς που εκκολάπτει ο άγριος καζινοκαπιταλισμός.

α. Τα «Παγόβουνα». 

Με τον αχανή 11όροφο υπόγειο χώρο για κοντέινερς δημιουργείται μια τερατώδης, σε κλίμακα και σε συμβολισμούς, υποδομή για να ενισχύσει κι άλλο τον παραλογισμό των συνεχώς αυξανόμενων παγκόσμιων εμπορευματικών ροών. Οι κρυμμένες υπόσκαφες εγκαταστάσεις, συνήθως στρατιωτικού χαρακτήρα, πήραν μια νέα ώθηση με την τάση που ξεκίνησε από τους υπερ-πλούσιους του Λονδίνου να επεκτείνουν τις επαύλεις τους προς τα κάτω σε πολυόροφα υπόγεια. Τα λεγόμενα Παγόβουνα, ως παραπληρωματικό κομμάτι του επιδεικτικού πλούτου, προσφέρουν ασφάλεια και αφαιρούν την ορατότητα στην εξωφρενική σπατάλη.

β. Τα «Κτίρια Μολύβια». 

Σε πλήρη αντιστοιχία με τον βιασμό της γης ακολουθεί και ο βιασμός του ορίζοντα με τους λευκούς φαλλικούς πύργους στον αυχένα του όρους Αιγάλεω. Η Εκκλησία φαίνεται να ζήλεψε τους πρόσφατους ultra-thin ουρανοξύστες του Μανχάταν. Συνήθως με ένα τεράστιο διαμέρισμα ανά όροφο, αυτοί οι πύργοι προέκυψαν αγοράζοντας τον αδόμητο «αέρα» άλλων ιδιοκτησιών ώστε να εκμεταλλευτούν στο έπακρο την περιορισμένη αστική γη. Και το πετυχαίνουν φτάνοντας στο όριο των νόμων της φυσικής αλλά και στο όριο του φαντασιακού της πιο επηρμένης αρσενικής κυριαρχίας. Το ότι έχουν χαρακτηριστεί ως απόλυτα μνημεία απληστίας μάλλον μέτρησε υπέρ στις αισθητικές επιλογές της Εκκλησίας.

γ. Το «Πράσινο Ξέπλυμα». 

Έχει γίνει απίστευτα κουραστικό το να βαφτίζεται «πράσινο» κάθε υπερφίαλο αντικοινωνικό κι ενεργοβόρο real estate σχέδιο. Το μάρκετινγκ και το μπράντινγκ των κάθε είδους developments πέρα από τον αναίσχυντο κυνισμό τους δείχνουν πλέον και πλήρη έλλειψη φαντασίας. Το «εμβληματικό» THE GREEN SXISTO δημιουργεί σε χαρακτηρισμένη δασική έκταση 1700 στρέμματα διαμετακομιστικής ζώνης και βιομηχανικού κι ενεργειακού πάρκου τα οποία προσπαθεί να ισοσκελίσει περιβαλλοντικά με 700 στρέμματα φύτευσης μιας ήδη ημιδασώδους έκτασης. Και ως μαλακτικό στο πράσινο ξέπλυμα του έργου, επιστρατεύει σε πολεοδομική κλίμακα την ρητορική φυτομορφικών μοτίβων, επιχειρώντας να εκβιάσει την αίσθηση μιας φιλικής και οικολογικής προσέγγισης. Όμως η ενσωματωμένη βουλιμία της επένδυσης προδίδεται από τα αφύσικα τεράστια μεγέθη αυτών των ρευστών σχημάτων που ρίχνονται αστόχαστα κι ισοπεδωτικά πάνω στο ανάγλυφο.

Τελικά είτε με νεοβυζαντινίζουσες κακομοιριές και δικέφαλους αετούς είτε με το φόρεμα μιας φουτουριστικής χυδαιότητας, ο στόμφος και η αμετροέπεια του Ιερατείου δεν παύουν να μας εκπλήσσουν.

*Ο Κώστας Μανωλίδης είναι Καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας