Το γυναικείο βόλεϊ φέτος ήταν στο μηδέν

Λέξεις: Νίκος Ζαφειρόπουλος

4 γυναίκες από τον χώρο μιλούν για τα προβλήματα και τα εμπόδια της φετινής χρονιάς που παραμένουν στην αφάνεια.

Βαδίζουμε προς το καλοκαίρι και η πανδημία βρίσκεται ήδη ενάμιση χρόνο στις ζωές μας. Το εμβόλιο φέρνει κάποιες ελπίδες αλλά η κατάσταση στον αθλητισμό παραμένει σταθερή. Στο γυναίκειο βόλεϊ συγκεκριμένα γιατί στις ανδρικές επαγγελματικές κατηγορίες η σεζόν διεξήχθη κανονικά. «Αυτό που ήταν πιο εξόφθαλμο ήταν πως το γυναικείο βόλεϊ ήταν στο μηδέν» ήταν μία από τις φράσεις των αθλητριών που φωνάζουν αλλά δεν ακούγονται.

Η αγάπη για το άθλημα

Το βόλεϊ για αυτές τις γυναίκες δεν είναι ένα απλά ένα επάγγελμα ή ένα χόμπι. Είναι κομμάτι της ζωής τους. Είναι κάτι που το ξεκίνησαν για την παρέα και το αγάπησαν χωρίς να έχουν στο μυαλό τους την επαγγελματική καριέρα. «Όταν ξεκινάς από παιδί να παίζεις βόλεϊ ποτέ δεν έχεις στο μυαλό σου ότι θα φτάσεις σε αυτό το επίπεδο. Ξεκινάς για την παρέα, το παιχνίδι και την χαρά, όμως αφού δουλέψεις έρχεται η εξέλιξη και παίζεις επαγγελματικά χωρίς να το καταλάβεις. Αποφάσισα να ξεκινήσω γιατί με παρακίνησαν συμμαθήτριες και φίλες μου. Πήγα για προπόνηση και μου άρεσε πολύ και έτσι έγινε το βόλεϊ ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου» είναι χαρακτηριστικά τα λόγια της Όλγας Βεργίδου, παίκτριας του ΠΑΟΚ και μέλος της εθνικής ομάδας βόλεϊ γυναικών. Κάπως έτσι κύλησαν τα πράγματα και για την Ειρήνη Τσομπανίδου, αθλήτρια του ΑΟ Θήρας. «Το βόλεϊ προέκυψε στη ζωή μου πολύ αναπάντεχα. Από μικρή ήμουν ψηλή και μου άρεσε ο αθλητισμός, αλλά έπαιζα μπάσκετ στις σχολικές ομάδες, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν μου αρέσει πολύ. Μια μέρα, λοιπόν, στο σχολείο στην ώρα της γυμναστικής με πλησίασε η καθηγήτρια μου και μου είπε ότι κοντά στο σχολείο υπάρχει μια ομάδα με ακαδημίες βόλεϊ. Πίστευε ότι θα τα πήγαινα καλά και να που βγήκε σωστή τελικά.» Η Πόπη Καλλή ασχολείται 29 χρόνια με το άθλημα. Στην αρχή ως αθλήτρια και έπειτα ως προπονήτρια. «Ξεκίνησα με ένα τμήμα ακαδημιών στον σύλλογο που έπαιζα ως αθλήτρια και αμέσως κατάλαβα ότι αυτό ήταν που ήθελα να κάνω στην ζωή μου ως επάγγελμα» αναφέρει. Τέλος, παρά τις όποιες δυσκολίες επιβάλει η νέα πραγματικότητα της πανδημίας συναντήσαμε την Άρτεμις Σκορδίλη, προπονήτρια των ακαδημιών του ΑΟ Θήρας. Η Άρτεμις εξίσου ασχολήθηκε από μικρή με το βόλεϊ. «Έπαιζα από μικρή βόλεϊ, οπότε κυλούσε στο αίμα μου η αγάπη που είχα για το άθλημα αυτό. Μεγαλώνοντας ήρθαν οι κατάλληλες προτάσεις από τις ομάδες με αποτέλεσμα να έρθει ο επαγγελματισμός από μόνος του. Σχετικά με την προπονητική, ασχολούμαι πρώτού έρθω στην Σαντορίνη. Οπότε όταν μου έγινε πρόταση από το σωματείο του Α.Ο Θήρας ήταν η κατάλληλη στιγμή για να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά με το επάγγελμα του προπονητή.»

«Ήταν πρωτόγνωρο»

Τον Μάρτιο του 2020 η Ελλάδα μπήκε στο πρώτο από τα συνολικά τρία lockdown που επιβλήθηκαν ως μέτρο της κυβέρνησης για την προστασία των πολιτών από την επέλαση του ιού covid-19. Τα πάντα σταμάτησαν. Βρεθήκαμε κλεισμένοι ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Ο αθλητισμός και συγκεκριμένα το βόλεϊ δεν θα μπορούσε να αποτελεί η εξαίρεση του κανόνα. Σταμάτησε η αγωνιστική δράση, oι προπονήσεις. Έκλεισαν τα γήπεδα. «Την πρώτη φορά που συνέβη τον Μάρτιο του 2020, ήταν τόσο πρωτόγνωρο που η αντίδραση μου ήταν σοκ» αναφέρει η Ειρήνη Τσομπανίδου ως την πρώτη της αντίδραση στην νέα κατάσταση. «Βέβαια, όλα έδειχναν πως δεν θα ξεκινούσε εύκολα, με όλη την κατάσταση που επικρατούσε στην χώρα, παρόλο που το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ της πρώτης κατηγορίας συνέχιζαν κανονικά» είπε εκφράζοντας παράλληλα την δυσαρέσκεια της. Η Άρτεμις Σκορδίλη από την άλλη, δεν φανταζόταν ότι το διάστημα, στο οποίο τα γήπεδα θα παρέμεναν κλειστά, θα ήταν τόσο μεγάλο. «Στην αρχή ήταν αντίδραση χαράς επειδή όλοι θεωρούσαμε ότι θα ξεκουραστούμε για λίγο και μετά πάλι στα γήπεδα. Δυστυχώς όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο γιατί το διάστημα αποδείχθηκε πολύ μεγαλύτερο, αφού όλοι οι αγώνες και οι προπονήσεις σταμάτησαν». Η Πόπη Καλλή, προπονήτρια του Πορφύρα στην Α1 γυναικών εξίσου μας λέει: «Όταν σταμάτησε η αγωνιστική δράση ένιωσα μεγάλη απογοήτευση γιατί είχαμε επενδύσει πολύ δουλειά και χρήμα σαν ομάδα ώστε να στήσουμε μία ομάδα στην Α1 κατηγορία και έβλεπα ότι όλη αυτή η προσπάθεια γκρεμίζεται. Το χειρότερο ήταν η αβεβαιότητα για το μέλλον. Την μία μέρα μας έλεγαν ξεκινάμε προπονήσεις και αγώνες και την άλλη μέρα μας έλεγαν αναστέλλεται το πρωτάθλημα. Ζούσαμε μία περίοδο που δεν ξέραμε ποτέ και με ποιες συνθήκες θα ξαναμπαίναμε στο γήπεδο. Είχαμε να διαχειριστούμε και τις ξένες αθλήτριες που ένιωθαν ανασφάλεια και αβεβαιότητα μακριά από τις οικογένειες τους και την πατρίδα».

«Για άλλη μία φορά βρεθήκαμε στο περιθώριο»

«Φέτος για εμάς ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά, παίξαμε πολύ λίγα παιχνίδια, η απογοήτευση ήταν μεγάλη» είναι τα λόγια της Όλγας Βεργίδου κάνοντας μία ανασκόπηση της χρονιάς. «Πολλές φορές πηγαίναμε στο γήπεδο και δεν είχαμε κίνητρο. Το γυναικείο βόλεϊ φέτος ήταν εντελώς παραγκωνισμένο. Είχαμε ακριβώς τα ίδια πρωτόκολλα με τους άνδρες και μας αντιμετώπιζαν σαν παιδιά της γειτονιάς. Ενώ κάναμε ακριβώς τα ίδια πράγματα εμείς ήμασταν σε παύση». Η αγανάκτηση των αθλητριών αποτυπώνεται και στα λόγια της Ειρήνης Τσομπανίδου. «Αυτό που ήταν πιο εξόφθαλμο ήταν πως το γυναικείο βόλεϊ ήταν στο μηδέν, καθώς δεν κατοχυρώνεται επαγγελματικά παρόλο που τα περισσότερα λειτουργούν με επαγγελματικό σχεδιασμό. Σύμφωνα με τις οδηγίες ξεκινήσαμε τον Αύγουστο την προετοιμασία μας και όπως γνωρίζουμε ξανακλείσαμε τον Οκτώβριο , ενώ το αντρικό πρωτάθλημα αυτή τη φορά ξεκίνησε μετά από λίγο καιρό και συνεχίστηκε κανονικά σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Για άλλη μια φορά το γυναικείο βόλεϊ βρέθηκε στο περιθώριο».

«Φύγαν πολλά κορίτσια για το εξωτερικό»

Οι δυσμενείς συνθήκες που βίωσαν οι αθλήτριες του βόλεϊ την περσινή και φετινή σεζόν ανάγκασαν πολλές να εγκαταλείψουν την Ελλάδα προκειμένου να αγωνιστούν σε κάποια ομάδα του εξωτερικού. Η Ειρήνη Τσομπανίδου επισημαίνει: «Είναι σημαντικό να πω, βέβαια πως πολλές ομάδες στήριξαν τις παίκτριές τους το διάστημα που υπήρχε διακοπή, αλλά αυτό δεν ήταν ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση και ο μεγαλύτερος πληθυσμός γυναικών έμεινε άνεργος ή αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό, που όλα λειτουργούσαν φυσιολογικά, αλλά με διάφορα υγειονομικά πρωτόκολλα». Σύμφωνα με την Όλγα Βεργίδου «Ήμασταν η μοναδική χώρα που δεν είχε πρωτάθλημα (στο γυναικείο βόλεϊ) αυτό λέει κάτι για την διαχείριση από την κυβέρνηση. Αυτό που συνέβη φέτος δεν έχει καμία λογική εξήγηση». Η Πόπη Καλλή πάνω στο ζήτημα μας λέει: «φύγαν πολλά κορίτσια για το εξωτερικό όπως η Χριστοδούλου, η Κατερίνα Γιώτα, η Σοφία Κοσμά. Όλα αυτά τα κορίτσια παίζανε στην Α1, πολλά από αυτά (που έφυγαν) ήταν και στελέχη της εθνικής ομάδας. Αυτά τα κορίτσια φύγανε και πήγαν παίξανε εξωτερικό. Εκεί δεν σταμάτησε το πρωτάθλημα, γιατί εδώ στην Ελλάδα όποτε σταμάταγε το πρωτάθλημα σταμάταγε και ο μισθός, δηλαδή τα κορίτσια δεν παίρναν τον μισθό τους. Και για αυτό αναγκαστήκαν για βιοποριστικούς λόγους πρώτον και δεύτερον για αγωνιστικούς, γιατί πολλά από αυτά τα παιδιά παίζουν και στην εθνική ομάδα, να φύγουν και να παίξουν για μερικούς μήνες στο εξωτερικό.» Είναι κρίμα να μην λαμβάνεις στήριξη από την χώρα σου και να αναγκάζεσαι να καταφύγεις στο εξωτερικό. Και οι αθλήτριες δεν αποτελούν το μόνο παράδειγμα. «Όταν κάνεις κάτι που αγαπάς , αλλά δεν έχεις την κατάλληλη στήριξη από τους κρατικούς φορείς , είναι πολύ δύσκολο να τα βάλεις στην ζυγαριά». Ήταν κάποια από τα όσα μας είπε η Ειρήνη Τσομπανίδου.

«Είχαμε πολλούς τραυματισμούς»

Η πολύμηνη αποχή από τα γήπεδα επηρέασε σε σημαντικό βαθμό την φυσική και αγωνιστική κατάσταση των αθλητριών. «Ήταν ένα τεράστιο ζήτημα, το οποίο έφερνε και σε ντόμινο άλλα επικείμενα προβλήματα, όπως την προπονητική και αγωνιστική αποχή με αποτέλεσμα τους πολλούς τραυματισμούς που προκλήθηκαν στις αθλήτριες, είτε σοβαρούς είτε μη». Τονίζει η Ειρήνη Τσομπανίδου ενώ η Πόπη Καλλή θυμάται συγκεκριμένα δύο περιπτώσεις χιαστών σε αθλήτριες την φετινή σεζόν. Όσον αφορά τώρα την επιστροφή στο γήπεδο η Άρτεμις Σκορδίλη μας αναφέρει ότι «είναι αρκετά δύσκολο να επιστρέψεις στο γήπεδο μετά από τόσο καιρό αποχής. Είναι όμως στο “χέρι” του κάθε αθλητή να συντηρεί τον εαυτό του και να είναι σε φόρμα μέχρι να ξεκινήσει και πάλι το πρωτάθλημα του».

«Το θέμα από ένα σημείο και έπειτα είναι βιοποριστικό»

«Το γυναικείο βόλεϊ δεν θεωρείται ακόμα επαγγελματικό». Ας ξεκινήσουμε πρώτα από όλα από την συγκεκριμένη δήλωση της Άρτεμις Σκορδίλη. Η μη θεώρηση του γυναικείου βόλεϊ ως επαγγελματικής κατηγορίας αποτέλεσε την κύρια πηγή προβλημάτων. «Μας έκανε να αγανακτήσουμε, νιώθαμε αδικημένες ήταν αδικία γιατί δεν διαφέραμε σε τίποτα» μας λέει η Όλγα Βεργίδου η οποία μάλιστα είχε δηλώσει σε ζωντανή εκπομπή στην τηλεόραση ότι οι αθλήτριες δεν έχουν λάβει ούτε ευρώ, αναφερόμενη στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. «Οι άντρες πήραν επίδομα αναστολής εργασίας, εμείς όμως όχι κι αυτό γιατί το κράτος δεν μας κατοχυρώνει επαγγελματικά» προσθέτει η Ειρήνη Τσομπανίδου. Εξήγηση επί του θέματος μας δίνει η Πόπη Καλλή. «Εκτός από την Α1 ανδρών μπάσκετ και το ποδόσφαιρο οι άλλες κατηγορίες θεωρούνται ερασιτεχνικές. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι δεν έχουν ένσημα οι αθλητές οπότε με το που έκλεισε το βόλεϊ δεν μπορούσαν να πάρουν αυτό το επίδομα που παίρνουνε στις άλλες εργασίες όταν κλείνει μια δουλειά. Δεν έχουν ασφάλεια. Τα συμβόλαια τους είναι στον αέρα γιατί δεν κατατίθενται στην εφορία. Δηλαδή ό,τι χρήματα παίρνεις στην ουσία είναι μαύρα και στην ουσία είσαι πάνω στην δικαιοδοσία του κάθε σωματείου αν θα στα δώσει. Αναγκαστικά λοιπόν από την στιγμή που δεν έχεις εισόδημα από το βόλεϊ, στρέφεσαι σε άλλες εργασίες για αυτό και πολλά κορίτσια φέτος σταμάτησαν τελείως το βόλεϊ ή το έβαλαν σε δεύτερη μοίρα, δηλαδή κοίταξαν πώς να βολέψουν την δουλειά τους πρώτα και μετά το βόλεϊ. Ενώ συνεχίζει χαρακτηριστικά. «Θα είχα πεινάσει. Ευτυχώς έχω κάτι άλλο στην ζωή μου αλλιώς αυτόν τον 1 μίση χρόνο θα είχε πεινάσει η οικογένεια μου. Δεν υπάρχει κάτι σταθερό για να σε στηρίξει το κράτος και να πεις ότι θα το κάνω από αυτό ούτε τα λεφτά που μπορούν να συντηρήσουν μια οικογένεια και αυτό είναι κρίμα για τα νέα παιδιά». Παράδειγμα αθλήτριας που αναγκάζεται να δουλεύει τα καλοκαίρια αποτελεί η Ειρήνη Τσομπανίδου η οποία συγκεκριμένα αναφέρει: «Εδώ και 6 χρόνια βιοπορίζομαι αποκλειστικά από το βόλεϊ , ωστόσο όταν το πρωτάθλημα τελειώνει τον Μάρτη ή Απρίλη και δεν παίρνουμε ταμείο ανεργίας, όπως καταλαβαίνεις κάποιες φορές είναι αναγκαίο να εργαστώ τα καλοκαίρια».

Τα νέα παιδιά είναι το μέλλον

Αναφερθήκαμε στην κατάσταση που επικρατεί στην Α1 κατηγορία γυναικών αλλά τι συμβαίνει στις μικρότερες ηλικίες, στα τμήματα των κορασίδων και των νεανίδων; Είχαν εξίσου πολύμηνη αποχή από τους αγώνες και τις προπονήσεις και αυτόν τον καιρό ουσιαστικά πραγματοποιείται σιγά σιγά η επιστροφή τους στο γήπεδο. Υπάρχουν όμως δυσκολίες. Η Άρτεμις Σκορδίλη όντας προπονήτρια ακαδημιών μας λέει: «Τα παιδιά των ακαδημιών δυστυχώς με σχεδόν 1 χρόνο αποχής από τον αθλητισμό πάνε πίσω περίπου 4 χρόνια προπόνησης. Επομένως η δουλειά του προπονητή θα είναι ακόμα πιο δύσκολη. Η Πόπη Καλλή η οποία ασχολείται εξίσου με την προπονητική σημειώνει ότι «όσο αφορά τις μικρότερες ηλικίες τα παιδιά έχασαν πολύτιμο προπονητικό χρόνο και αυτό θα τα φέρει πίσω σε ότι αφορά την εξέλιξη τους. Το επόμενο πρόβλημα είναι ότι μετά την επιστροφή στα γήπεδα θα χρειαστεί αρκετός χρόνος για να ξαναβρεθούν στην κατάσταση που ήταν πριν την καραντίνα. Χρειάζεται πολύ υπομονή και δουλειά για να ξαναβρούν τα παιδιά τους ρυθμούς τους στο γήπεδο. Θέλει πολύ δουλειά και ενδυνάμωση για να μπορέσουν οι αθλητές/τριες να ξαναβρούν την φόρμα τους και να μπορέσουν να αποδώσουν στο γήπεδο αποφεύγοντας τους τραυματισμούς», ενώ συνεχίζει λέγοντας ότι «για την φυσική κατάσταση άστο. Απορώ πως κάποιοι κάθονται και συζητάνε πως αυτά τα παιδιά μπορούν αρχές Ιουνίου να ξεκινήσουν πρωτάθλημα. ΑΠΟΡΩ! Μετά από 6 μήνες που ήσουν κλεισμένος στο σπίτι σου. Πραγματικά τα βάζω να τρέξουν και δεν αντέχουν ούτε 2.5 λεπτά. Ξεκίνησα να τα βάλω 5 λεπτά για να ξεμουδιάσουν και στα 2.5 λεπτά είχαν σταματήσει, βαριαναστενάζανε, δεν μπορούσαν, πονάγανε. Λέω άσε μην μου πάθουν τίποτα». Οφείλουμε λοιπόν να μην παραμελήσουμε το μέλλον αυτών των παιδιών γιατί αποτελούν το μέλλον του δικού μας αθλητισμού.

«Αξίζει περισσότερη προσοχή»

«Αυτήν την στιγμή ξέρουμε τι πρέπει να αντιμετωπίσουμε και πρέπει να ζήσουμε με αυτό» είναι τα λόγια της Όλγας Βεργίδου η οποία αυτόν τον καιρό εκπροσωπεί την εθνική ομάδα γυναικών. Τόσο οι αθλήτριες όσο και οι προπονήτριες που μας μίλησαν έχουν αφιερώσει την ζωή τους στα γήπεδα δίνοντας σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα το 100%. Αξίζουν λοιπόν, μία καλύτερη αντιμετώπιση, ένα καλύτερο μέλλον. Όπως μας λέει άλλωστε η Πόπη Καλλή «Θέλω να πιστεύω ότι μετά από αυτό που έγινε φέτος και το κράτος και η Ομοσπονδία θα βάλουν το βόλεϊ σε άλλη βάση γιατί στην Ελλάδα πάνω από το 50% των κοριτσιών ασχολούνται με βόλεϊ. Μιλάμε για χιλιάδες κορίτσια και νομίζω τους αξίζει λίγο περισσότερη προσοχή. Αλλά όχι μόνο το βόλεϊ αλλά και όλος ο ερασιτεχνικός αθλητισμός. Εδώ η Α2 μπάσκετ, είναι μια κατηγορία κάτω από την Α1 και θεωρείται ερασιτεχνική. Τα παιδιά περνάνε όλη μέρα στο γήπεδο και θεωρούνται ερασιτέχνες. Είναι έγκλημα.

*Ο Νίκος Ζαφειρόπουλος είναι φοιτητής στο Τμήμα Δημοσιογραφίας & Μ.Μ.Ε. στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Διαβάστε επίσης: