Το υγρό χώμα της άνοιξης

Λέξεις-εικόνα: Χριστίνα Σακαλή

Έχω δεκάδες κείμενα μισοτελειωμένα και αδημοσίευτα, αλλά το κείμενο αυτό το έγραψα από την αρχή μέχρι το τέλος σαν μια ρουφηξιά. Όπως την άνοιξη, που πρέπει να τη ρουφάς ασταμάτητα μέχρι το μεδούλι.

Ειδικά φέτος, η άνοιξη άργησε μια μέρα. Ίσως και δύο, και τρεις, και δέκα. Μας κέρασε πρώτα έναν βαρύ χειμώνα, και άρχισε να έρχεται. Σιγά σιγά, για να την εκτιμήσουμε όπως θέλει εκείνη, για να προσδοκούμε να την απολαύσουμε με όλες μας τις αισθήσεις. Τη μυρίζαμε πριν έρθει, στον αέρα, στη βροχή που μας έλουζε για να μας αφυπνίσει, στο υγρό χώμα που βούλιαζε από τις πατημασιές μας, στις αμυδρές μυρωδιές από λουλούδια.

Και τώρα ήρθε και μας ζητάει να την γευτούμε. Με όλους τους τρόπους. Πώς θα γίνει αυτό; Πλησιάζοντας τη γη που τη φέρνει κοντά μας.

Κυλιστείτε στο χορτάρι, χαρίστε και μυρίστε λουλούδια, ξαπλώστε στο έδαφος με τα χέρια ανοιχτά και με τα μάτια κλειστά, τρέξτε μέσα στο δάσος, νιώστε ελεύθεροι. Ταΐστε και ταϊστείτε σε πικ νικ σε πάρκα, φιλήστε και φιληθείτε κάτω από δέντρα, κάντε έρωτα ανάμεσα σε φυλλωσιές και λουλούδια, ξαπλώστε το βράδυ πάνω σε στέγες από κεραμίδια πασπαλισμένα με χώμα.

Κάντε ποδήλατο με το ανοιξιάτικο αεράκι να σας τυλίγει ζεστά σαν χορταρένιο σεντόνι, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να νοιώσεις την άνοιξη απ’ ότι πάνω στο ποδήλατο. Και αν σας βρει βροχή μην τη φοβηθείτε. Είναι ακίνδυνη η βροχή την άνοιξη. Αφήστε την να ξεπλύνει από πάνω σας τα τελευταία ίχνη χειμώνα. Κλείστε τα μάτια και υποδεχθείτε την. Βγάλτε τα ρούχα σας και αφήστε την να κυλήσει πάνω σε κάθε πόρο του δέρματός σας, να καθαρίσει κάθε κύτταρο του κορμιού και του μυαλού σας.

Και αφού τα κάνετε όλα αυτά, ξαπλώστε και ακουμπήστε το αυτί σας στο νωπό χώμα. Νoιώστε και αφουγκραστείτε το. Αυτό μόνο θα σας πει πώς να ζήσετε τη ζωή σας. Τίποτα, και κανένας άλλος.