Το καλό και το κακό!

του Παναγιώτη Λογγινίδη

Καιρό τώρα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου γιατί πρέπει να είμαι καλός με τους ανθρώπους και γιατί η καλοσύνη – και η αδερφή της η ευγένεια – με κάνουν πιο ευτυχισμένο από το να είχα διαλέξει ως στάση ζωής την καταστροφή και το μίσος. Δεν κάνω λοιπόν τίποτα άλλο από το να προσπαθώ να διερευνήσω το κίνητρο κάποιου που προτιμάει να ενταχθεί στη χρυσή αυγή –την υπέρτατη κακότητα, της οποία γνήσιο τέκνο είναι η βία – ή τέλος πάντων να εντοπίσω έναν λόγο που δικαιολογεί το να βρίζει κάποιος έναν στο δρόμο από το να τον αγκαλιάζει.

Απλό το ερώτημα θα πεις. Όχι και τόσο. Ο Ηράκλειτος δίνει την αφορμή, ίσως και την απάντηση. Οι κακοί άνθρωποι, των αληθινών αντίδικοι, λέει. Επομένως το να είσαι κακός έχει να κάνει με το ψεύτικο, αυτό που δε ζει, αυτό που παραπλανεί και αυταπατάται, αυτό που δε δημιουργεί, αυτό που δε σκέφτεται, αυτό που οδηγεί στην κατάρρευση αφού όπως και να το κάνεις, ζει ένα ψέμα. Μήπως λοιπόν αυτοί που εύκολα και με επιμονή στηρίζουν τη Χρυσή αυγή, αυτοί που δήθεν από αντίδραση (σε ποιον!) και μόνο τρέχουν στη Χρυσή Αυγή ήδη έχουν ζήσει μία ψεύτικη ζωή, άρα μία πολύ κακή ζωή και άρα δεν έχουν άλλη επιλογή από το να γίνουν οι χειροκροτητές της; Μήπως τα δύο αυτοκίνητα, τα δύο σπίτια, οι δύο τηλεοράσεις, το ξεχειλισμένο καρότσι στα καρφούρ, τα χόουμ σίνεμα, οι πολλοί  υπολογιστές, οι πολλές ακριβοθώρητες μπουζοκοβραδιές ήταν πολύ ψεύτικα άρα και πολύ κακά; Μήπως η αισθητική που τόσα χρόνια τους πλάσαρε η τηλεόραση, οι συναισθηματικοί τους δεσμοί με τους διπλανούς τους, οι σχέσεις τους με τους/τις  συζύγους τους και εκείνα τα δύσμοιρα παιδιά τους ήταν γεμάτα ψευτιά άρα και κάκιστα; Πόσο αληθινό είναι να βλέπεις το χυδαίο βλέμμα ενός ανθρώπου που τον λένε Κασιδιάρη και να το αποδέχεσαι σαν φυσιολογικό όπως όταν ανοίγεις τη βρύση και περιμένεις να τρέξει νερό; Είναι άραγε αληθινή αντίδραση ή μία κακή αντανάκλαση του ψέματος, αυτό που κουβαλάν οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής;

Ο Ηράκλειτος λέει παρακάτω ότι σοφία είναι να λέει κανείς την αλήθεια. Επομένως θα λέγαμε συνδυαστικά ότι σοφία είναι να είναι κανείς καλός με τους άλλους αφού έτσι είναι αληθινός. Να λέει λοιπόν κάποιος στους άλλους και στον εαυτό του ότι μεγαλώνει σε οικογένειες που κατασπαράσσουν τα παιδιά τους από τη σύγχυση ρόλων και τη διάλυση κάθε είδους ορίου που θα πρεπε να υπάρχει μεταξύ των γονιών και των παιδιών ή του πατέρα άντρα και της μητέρας γυναίκας. Ότι είναι υποκριτικό να προσποιείται τον χριστιανό και να μη δίνει δεκάρα για το διπλανό του που πεθαίνει από την πείνα ή είναι μετανάστης. Ότι ψάχνει σε πολιτικές μίσους την εκδίκηση του άλλου που δε μοιάζει με αυτόν. Ότι τόσα χρόνια δεν έμαθε τίποτα απ’τη ζωή παρά πώς να ικανοποιεί το μεγάλο του εαυτό υπερκαταναλώνοντας υλικά αγαθά, συναισθήματα, τους ίδιους τους ανθρώπους. Ότι το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα.

Από την άλλη, ο άνθρωπος είναι απόσπασμα της ολότητας και γίνεται αληθινός άνθρωπος όταν ενώνεται με το όλο, σύμφωνα πάντα με τον Ηράκλειτο. Το ζήσαμε πρόσφατα όταν πολλοί παραβρεθήκαμε στο Block 33 για μία συναυλία αλληλεγγύης για τη Ρ. Εκεί ήταν όλοι και αποτελούσαν κρίκους της ίδιας πάντα αλυσίδας που δημιουργεί το καλό. Άνθρωποι που μαζεύτηκαν σε έναν χώρο για έναν κοινό σκοπό: να βοηθήσουν έναν άλλο άνθρωπο να καταφέρει κάτι που σίγουρα δε θα το κατάφερνε μόνος του. Άρα πολλοί μαζί σίγουρα καταφέρνουν κάτι πιο σύνθετο και πιο αποτελεσματικό απ’ ότι μία μονάδα. Κοιτούσα λοιπόν να ερευνήσω τι κοινό διακρίνω σε όσους βρέθηκαν εκεί, την ίδια στιγμή, όπως το ‘χαν επιλέξει όλοι αλλά και ένας  ένας. Το όλο δεν τους απορρόφησε. Ο καθένας ήταν σίγουρος ότι κάνει κάτι σπουδαίο από μόνος του. Είχε κάθε πρόσωπο την ευχαρίστηση ότι προσφέρει κάτι πολύ σημαντικό που χωρίς αυτόν θα ήταν το όλο μειωμένο. Και ας έδινε μόνο τρία ευρώ. Ή μήπως δεν έδινε μόνο τα φαινομενικά τρία ευρώ. Και τότε τι έδινε;

Έδινε ένα σπρώξιμο να πάνε τα πράγματα παρακάτω. Έδινε βλέμματα που πιάνονταν χέρι χέρι με του διπλανού και δημιουργούσαν έναν προστατευτικό κύκλο που χωρούσε το μπλοκ, εμάς, τη Ρ., τις καρδιές μας, τη μουσική που χάρισαν τα συγκροτήματα, την πόλη ολόκληρη. Έδινε μία άλλη εντύπωση της ζωής. Και της ζωής μας. Μίας ζωής που τη συνδιαμορφώνει, που δεν επιτρέπει να της συμπεριφέρονται σαν ένα βαρίδιο που δυσκολεύει τον άνθρωπο αλλά σαν μία αφορμή για καθημερινή εκδρομή. Το πρόσωπο του καθένα έπαιρνε τη μορφή του απέναντί του που έπαιρνε τη μορφή του απέναντί του και πάει λέγοντας. Τα λόγια ανταλλάσσονταν με πιο ομιλητικές χειρονομίες, οι οποίες άφηναν πολύ εύκολα τη θέση τους στις μουσικές από μαλακό υλικό. Και όλα αυτά για τη Ρ. που έγινε η αφορμή να γίνουμε όλοι έστω και για μία ημέρα συγγενείς εξ αίματος. Ας την ευχαριστήσουμε λοιπόν και ας της ευχηθούμε καλή τύχη.

*Η φωτογραφία είναι της Ελένης Βράκα