Το καλοκαίρι που αγαπώ

Λέξεις: Κλέλια Ρένεση

Το καλοκαίρι που αγαπώ. Έχει την πλατεία του χωριού, τα παππούδια με τον μεζέ και το τάβλι και την εφημερίδα, την κυρά – Λένα που δεν ξύπνησε καλά και φωνάζει σε όλους, τα παιδιά μπουρδουκλωμένα στα σοκάκια να ψάχνουν το επόμενο θύμα του ενθουσιασμού τους, τον εργάτη που θα κάνει το διάλλειμα για μία μπύρα με το τρανζίστορ, τον ψαρά που θα γυρίσει από το καΐκι να μας πει τα νέα του από την ψαριά του, να μας πει και προς τα πού να πάμε για μπάνιο, να μας πάρει και να μας σηκώσει, τον σερβιτόρο που ανάμεσα στις παραγγελίες παίζει παρτίδα τάβλι, τους φίλους που μόλις τελειώσει η βάρδια τους θα κλείσουν ραντεβού στην παραλία με μπύρες να σβήσουν την «κάψα», τα ζευγαράκια στα θεοσκότεινα να κλείνουν τον κόσμο τους σε θυσαυροκουτάκια, την Μαρίνα που σφουγγαρίζει κάθε μέρα το πεζοδρόμιο γιατί αλλιώς θα την βρει η γρουσουζιά, το απόγευμα η μάχη για να βρεις αλμυρίκι για τη βουτιά σου, ο πάντα επίκαιρος «ξερός» μέσα στη θάλασσα που μετά βουλώνουν τα αυτιά σου στάνταρ, δίπλα τα εφηβάκια με διαγωνισμό βουτιάς από βράχια, το καφενείο της Στέλλας που κάθε Σάββατο και Κυριακή έχει κεφτέδες κοκκινιστούς και τρέχεις να προλάβεις τον ερωτευμένο Μάριο που περνάει από τα σοκάκια και της βάζει τραγούδια από το αμάξι του και να το ακούσει και του πετάνε όλοι γιαούρτια, το ταπεράκι το σωστό με το κεφτεδάκι την ντομάτα, το τυράκι, κλασικά καρπούζι στην αυλή και βεβαίως ντους με λάστιχο!

Τι να μας πουν τα μάτια τα σκυφτά, τα εξαντλημένα από τα 12ωρα εξαντλητικής δουλειάς όταν σε υποδέχονται στα 5άστερα για να υπηρετήσουν εσένα, τους βγαίνει η ψυχή.

Τι να την κάνω την παραλία όταν είναι χωρισμένη σε «φτωχούς κ πλούσιους» και δεν επιτρέπεται η πετσέτα κάτω! Πώς να απολαύσω ο,τι διαιρεί τους γύρω μου και δεν επιτρέπει να γίνουμε όλοι ένα!

Τι να το κάνω το πανέμορφο νησί με το ονειρεμένο σκηνικό και τα κάτασπρα σοκάκια όταν δεν μπορώ να βρω πουθενά ένα καφενείο να μιλήσω σε ντόπιο, να φάω σπιτικό φαΐ, να μάθω μία ιστορία τόπου, να μπω μέσα στην καρδιά του;

Τι να το κάνω το all inclusive όταν ξέρω πόσο πενιχρά αμείβονται οι εργαζόμενοι;

Τι να τον κάνω τον παράδεισο όταν ο ίδιος διώχνει το μέλλον του; Τους δάσκαλους, τους γιατρούς, τις νέες οικογένειες, τις υποδομές μία κοινότητα τις κάνει πέρα γιατί από Μάιο μπαίνει το δολάριο, οπότε αδειάστε μας τη γωνιά. Πώς θα παραμείνουν οι ψυχές των τόπων ζωντανές όταν σιγά σιγά γινόμαστε ένα τεράστιο ξενοδοχείο;

Η μισή χώρα τον χειμώνα γίνεται ένα φάντασμα.

Εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα μένουν βουβά για 6 μήνες μέχρι να έρθει ξανά η σεζόν. Και τότε όλο το νησί πρέπει να βαστάξει 300% κόσμο πάνω από τον πληθυσμό του. Οι δρόμοι του, τα νοσοκομεία του, οι αποχετεύσεις του, τα σκουπίδια του…

Πόσο τουρίστες γίναμε μέσα στον ίδιο μας τον τόπο; Πόσο συρρικνώνονται οι προορισμοί της καρδιάς μου. Πόσο θα το πληρώσουμε αδρά που ξεπουλήσαμε την ψυχή των τόπων μας γιατί μόνο αυτόν τον δρόμο μας δείξανε και εμείς αυτόν πήραμε;

Πιστεύω στις παρέες. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσουμε εκεί. Με το καλό ή με το ζόρι.

*Η Κλέλια Ρενέση είναι ηθοποιός