Το καλοκαίρι τελειώνει και κοιτάζω γύρω μου αχόρταγα

Λέξεις – Εικόνα: Σοφία Εφραιμίδου

Τελευταία βδομάδα ξεκούρασης κι όσο γίνεται, ανεμελιάς. Κάθομαι στην παραλία και ατενίζω τη θάλασσα. Είναι απόγευμα και ο ήλιος βαδίζει προς τη δύση του. Έχει αρκετό κόσμο. Ζευγάρια κάθε ηλικίας, γονείς με μικρά παιδιά, μοναχικές γυναίκες, μητέρες με τα μικρά τους. Ακούω αμυδρά τις παιδικές φωνές γιατί έχω τα ακουστικά στα αυτιά μου. Η jazz καλύπτει τους ήχους, όχι όμως και τις εικόνες. Ένας κύριος μπροστά μου αλλάζει την πάνα στο μωρό του. Είναι ο παππούς του ή ο πατέρας του; Δεν έχει σημασία.

Οι βάρκες λιγόστεψαν. Το λιμανάκι άρχισε να αδειάζει. Το καλοκαίρι σβήνει. Ακούω τους ήχους της φύσης από το τραγούδι της Melody. Ήχοι του δάσους και του ποταμού. Διαφορετικοί από τους ήχους των λουόμενων. Η φωνή της πλημμυρίζει τ’ αυτιά μου.

Και τα βράδια, δεν είναι άσχημα. Το αντίθετο θα λεγα. Παίρνω το κρασί μου, τα φιστίκια και τη μουσική μου στη θάλασσα. Βυθίζω τα πόδια μου στο νερό και λικνίζομαι στους ήχους της Simone. Μόνη, στη νύχτα, με τα φώτα των καραβιών ολόγυρα και το φως που λούζει το εκκλησάκι στην απέναντι κορυφή. Γύρω το τοπίο γυμνό. Βράχοι που διακρίνονται αμυδρά και μ’ αγκαλιάζουν.

Επιστροφή στη μέρα και στους ήχους των παιδικών φωνών. Ο κόσμος σιγά σιγά αραιώνει. Το καλοκαίρι τελειώνει. Κοιτάζω αχόρταγα γύρω μου. Προσπαθώ απεγνωσμένα να κρατήσω τις εικόνες μες στο μυαλό μου. Τα χρόνια κυλούν και μαζί φεύγουν και τα καλοκαίρια…

ΔΕΙΤΕ: 5 σημαντικοί λόγοι που δε θέλεις να τελειώσει το καλοκαίρι