Το κορίτσι με τη φούστα

Σάββατο, στη λαϊκή αγορά της Μαρτίου είδα μια εικόνα γεμάτη ποίηση και ομορφιά. Μια γυναίκα με την κόρη της είχαν σταματήσει σε ένα πάγκο με ρούχα, ακριβώς δίπλα από έναν άλλο που πουλούσε μήλα και αχλάδια και κοιτούσαν τις φούστες. Μια ταμπέλα έγραφε “επίσημες φούστες με 15 ευρώ”. Για το επίσημες σταμάτησα, που το έλεγε και η μάνα μου όταν ήμασταν μικρά, να ντυθείτε επίσημα. Και για το κορίτσι.

Το κορίτσι πρέπει να ήταν γύρω στα δεκαπέντε, με τα σπυράκια της ακμής, ένα σώμα μάλλον παχουλό και ύφος μαζεμένο. Έλα δοκίμασε μία, της είπε η μάνα της, μπορεί να σε καλέσουν πουθενά, να έχεις  και συ μια καλή φούστα. Άρχισα να διαλέγω δίπλα αργά φρούτα αργά για να ακούω. Πού να πάω να τη δοκιμάσω; αναρωτήθηκε το κορίτσι. Εδώ πίσω από το φορτηγό, είπε ο έμπορος και το κορίτσι δειλά φόρεσε πίσω από ένα φορτηγάκι τη φούστα πάνω από το παντελόνι. Μια μάλλον κακοραμμένη καφέ φούστα με φραμπαλάδες, εκτός εποχής και μόδας. Μέσα στο χαμό της λαϊκής, με τις φωνές και τα στριμωξίδια το πρόσωπο της έλαμπε από χαρά. Βγήκε δειλά-δειλά, περπάτησε τρία, τέσσερα βήμματα, η μάνα της καμάρωνε. Να την πάρω; Μπορούμε; ρώτησε με αγωνία. Να την πάρεις, όλο και κάπου θα τη βάλεις. Η κυρία πίσω από τον πάγκο συμφώνησε και επιδοκίμασε. Σου πάει πολύ, για σένα είναι ραμμένη. Η μάνα έβγαλε ένα μικρό μασσούρι από ένα πορτοφόλι παλαιού τύπου, από εκείνα τα μκρά τιρκουάζ πορτοφόλια με το κούμπωμα στο πάνω μέρος. Πλήρωσε και φύγαν.

Καθώς έβλεπα το κορίτσι να ξεμακραίνει με τη φούστα σε μια πλαστική πράσινη σακούλα ευτυχισμένο και να χάνεται αγκαζέ με τη μαμά του στο πλήθος ένοιωσα το υλικό της ευτυχίας να απογειώνεται πάνω από τους πάγκους. Στη Δελφών που ξεμάκραιναν, τα πιο πολλά μαγαζιά έχουν κλείσει. Οι νεωτερισμοί, τα pret-a-porter, τα ρουχάλαδικα της γειτονιάς. Το κορίτσι χάθηκε στο βάθος με τη μάνα του. Τώρα έμενε να την καλέσουν κάπου.

*Η φωτογραφία είναι της Ελένης Βράκα